Και πάλι από την αρχή….

Γράφω αυτό το άρθρο χωρίς να είμαι απαλλαγμένη από αρνητικά συναισθήματα, ανάμικτα θα έλεγα: Θυμό, που φτάνει σε κάποιο βαθμό και σε αγανάκτηση και υπεροψία. Και με όλο το θάρρος του δημοκρατικού μου δικαιώματος να εκφράσω την άποψη μου για τα κοινά μπορώ να το καταθέσω. Παλαιοκομματικές μέθοδοι επιστρατεύτηκαν για άλλη μία φορά, κομματικές «γραμμές» ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.

Για μιάν Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται πολυκαιρισμένα σχήματα, φαινόμενα που απηχούν ότι το παλιό δεν μπορεί να συμπορευτεί με το νέο; Γιατί να μιλήσουμε; Διακρίνω- όχι από όλους- απόσταση πολιτικής ζωής από τον πολίτη. Ο λαός από τα «στρώματα» του οποίου προέρχομαι και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό θέλει το γνήσιο, το καθαρό, το απλό που δεν είναι σε καμμία περίπτωση απλοϊκό! Σε ποιον πολίτη αναφέρονται; Ενημέρωση έχουμε σε ικανοποιητικά μεγάλο βαθμό! Κριτική ικανότητα σε αρκετά μεγάλο βαθμό! Όραμα νέων; Σε αρκετά μεγάλο βαθμό! Τότε… σε ποιους απευθύνονται κάποιοι πολιτικοί ιθύνοντες ;

Σε κάποια αγέλη; Σε όχλο ή σε άτομα που δεν έχουν κρίση και άποψη; Έχουμε μάθει όλα τα ονόματα των Ευρωπαίων αξιωματούχων, ξέρουμε την πολιτική δράση και το παρελθόν κάθε πολιτικού προσώπου… Τα ξέρουμε όλοι για όλους και πάλι και πάλι το τονίζω επιστρατεύτηκαν παλιές τακτικές με στόχο την πόλωση ή διαφορετικά την αυτοϋποτίμηση μου;

Πέντε χιλιάδες αυτοκτονίες! Από ποιούς ήταν; Από Έλληνες δεν ήταν; Από Ευρωπαίους Έλληνες. Από ποιες αιτίες έγιναν; Μια ολόκληρη κωμόπολη δηλαδή, αν το δούμε σχηματικά, έχει αφανιστεί! Τότε τι να μιλήσουμε; Πάλι για κομματικές τοποθετήσεις;

Και εξοργίζομαι, όταν δεν το αναφέρουν ή δεν το θυμούνται σε πολιτικές συζητήσεις, όταν παίρνουν θέση πάνω σε καίρια πολιτικά ζητήματα. Θα ήθελα κάθε φορά να το αισθάνονται, κάθε φορά να σκεφτούν πριν μιλήσουν, όχι σαν απλή μνεία αλλά με βαθιά συναίσθηση του τι έχει συμβεί.

Σε πολλά άρθρα μου έχω τονίσει τον ανθρωπιστικό προσανατολισμό που επιβάλλεται να έχουν οι σύγχρονες τεχνολογικές κοινωνίες-δημοκρατίες. Είναι το όραμα που λείπει αλλά και ταυτοχρόνως χρειάζεται το σύγχρονο τεχνολογικό περιβάλλον. Γνωρίζω, ότι μέχρι να γίνει συνείδηση θέλει μια διαδικασία προσαρμογής. Γνωρίζω, επίσης, ότι οι μηχανισμοί είναι δύσκαμπτοι, σκουριασμένοι εδώ και καιρό και ό,τι το κενό που έχει δημιουργηθεί θέλει χρόνο για να καλυφθεί με τον άνθρωπο στο κέντρο των εξελίξεων. Είναι μια θεώρηση μου για την κατάκτηση νέων πολιτισμικών δεδομένων. Το κατεστημένο παύει να είναι κατεστημένο μόνο όταν στηρίζεται σε γερές βάσεις, καλά μελετημένες και ζυγιασμένες, θέλει νέο, ανανεωμένο πνεύμα αλλά και συμπόρευση με τα κεκτημένα του παρελθόντος.

Υπάρχει πολύς δρόμος μέχρι να έρθει το φως της σύμπλευσης του τεχνοκρατικού προτύπου και το ανθρωπιστικού. Θέλει επίπονες διαδικασίες, που πάντα μέσα από όραμα αλλά και ρεαλισμό, θέλει συνεργασία όλων μα όλων για να για να γίνει πράξη. Να η πρόκληση: Ο ρομαντισμός να συμπορευθεί με τον ρεαλισμό. Κάτι τέτοιο ιστορικά δεν το έχουμε δει να συμβαίνει και όταν επιχειρηθεί θα απαιτήσει εμπνευσμένους μπροστάρηδες.

Ο τόνος μου έχει χαμηλώσει, η ελπίδα για το νέο τρόπο προσέγγισης του λαού ενυπάρχει και περιμένω με τα μάτια της ψυχής μου ανοικτά να δω τα αποτελέσματα μιας αίσθησης ότι μπορούμε και καλύτερα όταν λειτουργούμε ομαδικά, συλλογικά με νέα σχήματα, νέους πολιτισμένους τρόπους προσέγγισης της πρακτικής καθημερινότητας.

Ελπίζω το άρθρο μου , αν διαβαστεί από εκείνους που πρέπει, να βοηθήσει στη γεφύρωση, έστω και λίγο, της απόστασης του λαού και των πολιτικών προσώπων του τόπου, τον οποίο λατρεύω! Αυτό νομίζω είναι και το «κλειδί» όλης της ιστορίας.