Όταν οι αριθμοί έγιναν γράμματα

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Οι αριθμοί ποτέ δεν λένε ψέματα, αλλά και ποτέ δεν μας δημιουργούν στον ίδιο βαθμό τα συναισθήματα που νιώθουμε με τα γράμματα και τις λέξεις. Έτσι και με την πανδημία, μπορεί καθημερινά να βλέπαμε αριθμούς κρουσμάτων και θανάτων παγκόσμια αλλά και στη χώρα μας, όμως αυτό για πολλούς ήταν απλά μια στιγμή δυσφορίας μέσα στη μέρα τους ενώ για άλλους, πιο ακραίους, ήταν μια προσπάθεια να μας τρομοκρατούν, να μας κρατάνε φοβισμένους.

Όταν όμως οι αριθμοί, έγιναν γράμματα κι άρχισαν να σχηματίζουν ονοματεπώνυμα οικείων μας προσώπων τότε οι μέρες δεν ήταν το ίδιο. Χθες δεν ήταν μια μέρα που έφυγαν από τη ζωή εκατό άνθρωποι, αλλά 99 και ο κύριος Γιάννης, ο φούρναρης. Προχθές το ίδιο, δεν πέθαναν απλά 120 άνθρωποι, αλλά 118 και η κυρία Λίτσα, που μένει απέναντι και ο Περικλής που είχε το μαγαζί με τα εργαλεία στη γειτονιά. Άσχετα με το αν πίστευαν ή όχι, άσχετα με το αν μπορούσαν να αποδεχθούν την πραγματικότητα και να το διαχειριστούν ή όχι, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πλέον ανάμεσα μας.

Και ξέρεις είναι αηδιαστικό να βγούμε και να πούμε «σας τα λέγαμε», «πρέπει να προσέχουμε», «μην το παίρνεις αψήφιστα, μπορεί να σκοτώσεις ανθρώπους» αλλά αν και τώρα ψάχνεις ευθύνες, όπως πάντα έκανες, αν και τώρα πρέπει κάπως να δικαιολογήσεις την απώλεια αυτών των ανθρώπων για να μπορείς ήρεμος να συνεχίσεις τη ζωή σου, πήγαινε μέχρι τον καθρέφτη.

Εγώ το κάνω κάθε μέρα και είναι δύσκολο πολύ. Μισώ τον εαυτό μου για αυτά που θεωρούσε δεδομένα. Νευριάζω που δεν μπορεί να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Λυπάμαι που δεν μπορεί να κάνει όνειρα όπως παλιά. Τον συμπονώ που βλέπω την αβεβαιότητα στο κενό του βλέμμα. Ήρθε η ώρα να το κάνεις κι εσύ. Εσύ που φώναζες και με έκανες να φοβάμαι περισσότερο, εσύ που χλεύαζες όταν εγώ έκανα βήματα πίσω για να μπορώ να αισθάνομαι ασφαλής. Εσύ που υποτίμησες, ό,τι εμένα στοίχειωνε τα βράδια μου και φαινόσουν δυνατός κι ατρόμητος την ίδια ώρα που εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν κι εσένα, τι κάνω λάθος.

Πάνε λοιπόν κι εσύ στον καθρέφτη σου, συνειδητοποίησε αυτό που συμβαίνει γύρω σου, τη νέα πραγματικότητα από την οποία λείπουν κάθε μέρα τόσοι άνθρωποι, αναλογίσου τη δική σου ευθύνη και ανέλαβε δράση για να μπορέσουμε όλοι να σταματήσουμε αυτό το πρόβλημα, να μην χάσουμε κι άλλους ανθρώπους από τις γειτονιές μας και να επιβαρύνουμε κι άλλες ψυχές με απώλειες. Κι όταν το ξεπεράσουμε και μετρηθούμε, να είναι εκείνος ο ένας αριθμός που θα μας προκαλέσει το μεγαλύτερο συναίσθημα χαράς, πως κανένας δεν λείπει.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.