Μόρφωση και γνώση χρόνια δεν «κοιτούν»
Απο την Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016 ο πολιτικός μηχανικός και γνωστός ταις πάσι στο νομό απο την συστηματική ενασχόλησή του με τα πολιτικά, δημοτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κοινά του τόπου Χρήστος Σπίγκος είναι και «με βούλα» πτυχιούχος του τμήματος πολιτικών επιστημών της νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Συμπεριλήφθη κατ΄αυτόν τον τρόπο στους αν όχι μετρημένους στα δάκτυλα λίγους εκείνους φιλομαθείς ανά την επικράτεια που επιβεβαιώνουν έργω οτι οταν υπάρχουν βούληση, θέληση , μεράκι και όρεξη δεν υφίσταται κανένα ηλικικιακό «εμπόδιο» στην μόρφωση ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδό της αλλά και στην κατάκτηση της αναβάθμισμένης γνώσης.
Διότι ο Χρήστος έλαβε το δεύτερο πτυχίο του σε ηλικία…65 ετών και…43 έτη μετά την λήψη του πρώτου. Και μάλιστα ύστερα απο άριστες σπουδές χάρη στιε οποίες κατέκτησε και την βαθμολογική πρωτιά μεταξύ των αποφοίτων της σειράς του με 9,64 άριστα!
Για τον ανωτέρω λόγο ήταν αυτός που έδωσε τον νενομισμένο όρκο των αποφοίτων σε μια τελετή με έντονη συναισθημαιτκή φόρτιση που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Αμέσως μετά ο κ. Σπίγκος απηύθυνε τον ακόλουθο περιεκτικό χαιρετισμό:
Είναι μεγάλη η τιμή που μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με όλους εσάς που σήμερα μοιραζόμαστε τη χαρά και την ελπίδα που γεννά μια αποφοίτηση.
Συνήθως η παρουσία ενός εξηνταπεντάχρονου ανάμεσα σε εικοσάχρονους αποφοίτους γεννά εύλογα ερωτηματικά και μια μικρή διάθεση για σκωπτικά σχόλια. Ωστόσο, για μένα η σημερινή μέρα αποτελεί την εκπλήρωςη μιας νεανικής μου επιθυμίας.
Σήμερα δεν έχω την πρόθεση να σας περιγράψω εμπειρίες και συναισθήματα του τωρινού πνευματικού μου ταξιδιού. Εκείνο όμως που έχει ίσως ενδιαφέρον είναι η σύγκριση ενός μακρινού χθες με το σήμερα.
Η σύγκριση του τότε, πριν από 45 περίπου χρόνια, που τα γιατί της νιότης μας ήταν ´´πολιτικό´´ αδίκημα και έπρεπε να σιωπήσουν, με το σήμερα που η αμφισβήτηση και ο διάλογος είναι αναπόσπαστα στοιχεία της μαθησιακής διαδικασίας στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Από το χαμόγελο και την ευγένεια της πρώτης υποδοχής στην γραμματεία της σχολής μέχρι την συγκίνηση της τελευταίας καθηγητικής διδασκαλίας όλοι εμείς ήμασταν σε μια φιλόξενη και ανεκτική αγκαλιά για κάθε τι το διαφορετικό και το ανορθόδοξο. Οι απαντήσεις προς τον νεανικό παρορμητισμό δεν στόχευαν στην απογοήτευση και την υποταγή στην καθηγητική αυθεντία, αλλά στην ανάδειξη του ορθού με ανταλλαγή επιχειρημάτων και δημοκρατικό διάλογο. Κάτι που αποτελεί εγγύηση για τη δημιουργία ελευρόφρονων πολιτών και όχι μινυνθάδιων κατοίκων με πτυχίο.
Όλα αυτά θα έλεγε κανείς, ότι είναι επετειακές κοινοτυπίες, όμως δεν είναι έτσι.
Στόχος μου είναι να αναδείξω το ρόλο ενός δημοκρατικά λειτουργούντος Πανεπιστημίου στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας.
Η Θεσσαλονίκη,αγαθή τη τύχη, έχει, πλην των άλλων, το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο, που, αν και λειτουργεί σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, κατορθώνει να μεταδίδει φως, ρηγματώντας την ερεβώδη ελληνική πραγματικότητα.
Και επειδή σε τούτον εδώ τον τόπο τίποτα δεν είναι δεδομένο, απευθύνω έκκληση στην αποφοιτήσασα νεανική γενιά να μετατρέψει την ανάμνηση σε διεκδίκηση για περισσότερη παιδεία και μεγαλύτερη κρατική φροντίδα σε κυψέλες Δημοκρατίας και γνώσης, όπως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το δικό μας Πανεπιστήμιο.
