Μπαμπά έχω 18 ευρώ, μπορώ να αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου;

Γράφει ο Βαγγέλης Μαυρογόνατος

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας , της τεχνολογίας, της ευμάρειας (πλασματικής κατ΄ εμέ) του απύθμενου ΘΕΛΩ και του ΕΓΩ.

Δυστυχώς η ζωή μας έχει μεγάλες απαιτήσεις (φυσικά εμείς τις δημιουργήσαμε) και τρέχουμε από το πρωί έως το βράδυ για να ανταποκριθούμε σ’ αυτές με τον καλύτερο τρόπο (;). Πόσες φορές δεν αισθανόμαστε πιεσμένοι, προσπαθώντας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για την εργασία μας, για το σπίτι μας , για το παιδί ή τα παιδιά μας και στο τέλος, νιώθουμε ανικανοποίητοι από το αποτέλεσμα και φυσικά εξάντληση;

Όμως έχουμε αναρωτηθεί για τον ρόλο μας ως οικογενειάρχες και γονείς γενικότερα; Μήπως έχουμε βάλει σε προτεραιότητα τις βιοτικές μας μέριμνες και σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια και τα παιδιά μας;

Βεβαίως αρκετές φορές, τα παιδιά, μας φέρνουν εκτός εαυτού, με την συμπεριφορά τους, ενδεχομένως με παράλογες απαιτήσεις και διάφορες άλλες ενέργειες που «τσακίζουν» τα νεύρα μας. Μη ξεχνάμε ό, τι το/τα παιδί/α μαθαίνουν, μόνο κάνοντας λάθη. Έχουν δικαίωμα να συναντούν μικρές δυσκολίες και να παίρνουν χαρά όταν καταφέρνουν να τις προσπερνούν. Δεν πρέπει να εκνευριζόμαστε με τα λάθη του/τους.

Ίσως, η πιο εύκολη απάντηση είναι ό,τι θέλουν να μας κάνουν τη ζωή σας δύσκολη. Αυτή όμως είναι μια απάντηση που αδικεί τόσο εμάς όσο και το/τα παιδί/α μας. Μήπως οι υποχρεώσεις μας που απορρέουν ως γονείς, δεν έχουν γίνει κατανοητοί; Μήπως έχουμε περιοριστεί μόνο στο ρόλο του τροφοσυλλέκτη, του κουβαλητή κοινώς, και στην απλή μετάδοση των κανόνων χωρίς πραγματικά να το/τα ακούμε; Μήπως ασχολούμαστε περισσότερο με τα υλικά αγαθά παραβλέποντας την ψυχικό τους κόσμο; Μήπως με τις όποιες συμπεριφορές τους, ενέργειες που μας στεναχωρούν διεκδικεί/ουν περισσότερο χρόνο από εμάς που του/τους είμαστε σημαντικοί και τους λείπουμε;

Σας παραθέτω προς επίρρωση των παραπάνω μια μικρή ιστοριούλα, η οποία αγγίζει την σημερινή πραγματικότητα αυτής της κοινωνίας που ζούμε με τους έντονους ρυθμούς της και είναι αλήθεια ότι, δεν προσφέρει σήμερα πολλές δυνατότητες για ηρεμία. Λαμβάνοντας υπόψη μας την οικονομική κρίση και αυτή της κρίσης αξιών που μας έχουν δημιουργήσει μια γενικότερη ανασφάλεια, που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις έχουν επηρεάσει την καθημερινή επαφή με το/τα παιδί/ά, μας.

Ένας άνδρας λοιπόν, γύρισε στο σπίτι αργά από τη δουλειά του. Ήταν κουρασμένος και εκνευρισμένος όταν είδε τον 8 ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

«Μπαμπά μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;» είπε ο μικρός.

«Φυσικά, πες μου τι είναι;» απάντησε ο πατέρας.

«Μπαμπά πόσα λεφτά βγάζεις την ώρα;»

«Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί με ρωτάς αυτό το πράγμα;» ρώτησε εκνευρισμένος ο πατέρας.

«Θέλω απλά να μάθω. Πες μου σε παρακαλώ.» παρακάλεσε το μικρό αγοράκι.

«Βγάζω περίπου 18 ευρώ την ώρα.» ήταν η απάντηση.

«Ααα. Μπαμπά μπορώ να έχω 9 ευρώ σε παρακαλώ.»

Ο πατέρας θύμωσε πολύ. «Αν ο μόνος λόγος που με ρώτησες πόσα χρήματα βγάζω είναι για να μου ζητήσεις να πάρεις ένα ηλίθιο παιχνίδι ή κάτι παρόμοιο τότε πήγαινε αμέσως στο δωμάτιό σου και κοιμήσου. Σκέψου πόσο εγωιστής είσαι.

Δουλεύω πολλές ώρες κάθε μέρα και δεν έχω χρόνο για τέτοια παιδικά παιχνίδια.»

Το αγοράκι έτρεξε στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα ενώ ο άνδρας έμεινε εκεί και σκεφτόταν τις ερωτήσεις του γιου του. «Πώς τόλμησε να κάνει τέτοια ερώτηση απλά και μόνο για να πάρει μερικά χρήματα;»

Μετά από περίπου μια ώρα ο άνδρας είχε ηρεμίσει και σκέφτηκε ότι ίσως ήταν σκληρός με το γιο του, ίσως ήθελε κάτι σημαντικό αφού σπάνια του ζητά λεφτά. Πήγε στο δωμάτιο του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.

«Κοιμάσαι γιε μου;» ρώτησε.

«Όχι μπαμπά, είμαι ακόμη ξύπνιος.»

«Σκέφτηκα ότι ήμουν σκληρός μαζί σου πριν. Ήταν μεγάλη μέρα για μένα και ξέσπασα σε εσένα. Πάρε τα λεφτά που μου ζήτησες.»

Το παιδάκι ανασηκώθηκε και τον ευχαρίστησε γελώντας. Έπειτα έψαξε κάτω από το μαξιλάρι του και εμφάνισε μερικά τσαλακωμένα λεφτά.

Όταν ο πατέρας είδε ότι ο γιος του είχε χρήματα θύμωσε ξανά. Ο μικρός μέτρησε τα λεφτά και κοίταξε τον πατέρα του.

«Γιατί μου ζήτησες λεφτά ενώ είχες;»

«Επειδή δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω. Μπαμπά είναι 18 ευρώ. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου;»

Τελικώς μήπως είναι καιρός, να ρίξουμε τους ρυθμούς μας για τα υλικά αγαθά και να εντείνουμε αυτούς, που έχουν σχέση με τον ψυχικό κόσμο τον δικό μας, της οικογενείας μας και κυρίως αυτόν των παιδιών μας;

Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που λέει/νε το παιδί/ά.

«Ο νούμερο 1 κανόνας είναι να θυμόμαστε ότι τα παιδιά εκφράζουν ό,τι σκέφτονται, νιώθουν και χρειάζονται μέσα από τη συμπεριφορά τους», σύμφωνα με τη Δρ. Σάρα Κλάγκσμπουργκ, ψυχοθεραπεύτρια στη Ν. Υόρκη.

Ακόμα κι όταν κάνουν το αντίθετο από αυτό που ζητήσαμε, κάτι θέλουν να μας πουν. Δουλειά του γονιού είναι να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από κάθε συμπεριφορά.

* Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς