Μητροπολίτης κκ Δημήτριος: Στο εξοδιαστικό του π. Αιμιλιανού Καζαντζίδη
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου και του Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Καζαντζίδης, Κιλκισιώτης εκ γενετής, Γουμενισσιώτης στην αρχική του πολυετή αφιέρωση, Αγιώτης στην ωριμότητα της διακονίας και προσφοράς του, προσοντούχος ιερομόναχος της Εκκλησίας μας, προσκλήθηκε από τον Κύριο για την Άνω Ιερουσαλήμ. Στο μεταίχμιο του μήνα των Εισοδίων προς το μήνα των Χριστουγέννων.
Η διακονία του, χριστομίμητη και πολλαπλώς επικοδομητική, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, όπως ομολογήθηκε διατόρως από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο και από τον ποιητικά ρητορικό Πρωτοσύγκελλό του αρχιμ. Δαμασκηνό Κιαμέτη, από τον οικείο Αγιώτη μοναχό της Μονής (οικείο πνευματικό ανάστημα) και άλλους λαικούς που προέπεμψαν τον κοιμηθέντα διά λόγων και διά δακρύων πολλών.
Ευμοιρήσαμε να τον έχουμε κληρικό μας στην Ιερά Μητρόπολη Γουμενίσσης, μέχρι το 2005, οπότε με τον έτερο αδελφό και συλλειτουργό του π. Νικόδημο μετοίκησαν, επάνδρωσαν και συνασκήτευσαν στο Μοναστήρι της Αγιάς. Η επιλογή τους ήταν εκ των αρίστων η άριστη. Ζούσαν και συμπροσέφεραν στην τοπική Εκκλησία με τα τόσα λαμπρά Μοναστήρια τη μοναστηριακή λατρευτικότητα και υπακοή και σοβαρότητα, τη διακριτική διακονία των προσκυνητών και την κηρυγματική ομολογία του ζώντος Θεού, του Λατρευτού της μοναστικής τους αφιερώσεως.
Με την ευχή του οικείου Ποιμενάρχη και το σεμνό εκκλησιοπρεπές τους ήθος και το μοναστικό ενάθλημα, κατόρθωσαν να ανασυστήσουν τη ζωή και τη μοναστική Αδελφότητα στο ιστορικό παλαιό Μοναστήρι, που ήδη αποκαθίσταται και συντηρείται, ώστε να αποτελεί πάλι κόσμημα και κονίστρα προσευχητικών-ασκητικών εναθλημάτων της τοπικής Μητροπόλεως και της ευρύτερης περιοχής. Με διάκριση και μέτρο, με σωφροσύνη και ευπρέπεια, εμπνέοντας τη μετάνοια και τη λατρεία του Χριστού.
Μάλιστα, η μακρά υπομονετική ταλαιπωρία του Ηγουμένου π. Αιμιλιανού από βασανιστικές αρρώστιες ήταν άλλο ένα μεγάλο δίδαγμα υπομονής, πίστεως, ελπίδος, ανανήψεως και πνευματικής ωριμότητος για τους προσκυνητές της Μονής. Πολλές γυναίκες προσκλαίουσες ανθομολογούσαν την μεγάλη ψυχική τους ευγνωμοσύνη για την σώφρονα καθοδηγητική του προσφορά.
Με την άδεια του οικείου Ποιμενάρχη, συμμετείχα στην κηδεία του πολύπαθου Ηγουμένου και θέλησα να εκφωνήσω κι εγώ λίγους λόγους ωσάν πεζό εξοδιαστικό στην προπεμπόμενή του ύπαρξη.
