Μία ελάχιστη υποχρέωση στην ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ονομασία δρόμων και πλατειών στις πόλεις έχει πρωταρχικό σκοπό, την διευκόλυνση των ταχυδρομικών (και όχι μόνο) διανομέων, γιά τον εντοπισμό καταστημάτων και οικιών, προς επίδοσιν αλληλογραφίας και άλλων αντικειμένων στους αποδέκτες τους.

Κατά παράδοσιν στους δρόμους και τις πλατείες δίνονται ονόματα Αγίων της Εκκλησίας, Ηρώων του έθνους, αξέχαστων πατρίδων της προσφυγιάς, ευεργετών, επιστημόνων καθώς και ονόματα προσώπων που διακρίθηκαν γιά κοινωφελείς δράσεις, που ωφέλησαν την Πατρίδα ή τις τοπικές κοινωνίες.

Μεταξύ των δημοσίων προσώπων, που διακρίθηκαν για την προσφορά τους στην κοινωνία του Κιλκίς στα 102 χρόνια ελεύθερου βίου της πόλης μας, εξέχουσα θέση κατέχει ο νομάρχης Χρήστος Δρέλλιας, που ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Μάιο του 1936 και τα άσκησεέωςτον Απρίλιο του 1941. Μετά την είσοδο των κατακτητών Γερμανών στην πόλη μας απομακρύνθηκε από την θέση του χωρίς όμως να απομακρυνθεί από το Κιλκίς, που υπεραγαπούσε, στο οποίο παρέμεινε ιδιωτεύων έως τον θάνατό του τον Νοέμβριο του 1943.
Μετά την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από την ξενική Κατοχή η δημοτική αρχή γιά να τιμήσει την μνήμη του αδικοχαμένου νομάρχη γιά την κοινωνική προσφορά του, που ωφέλησε τα μάλα τους Κιλκισιώτες ονόμαστε το δημοτικό νοσοκομείο του Κιλκίς «Δρέλλειον» αφού ο Δρέλλιας πρωτοστάτησε τόσο στην κατασκευή του όσο και στον εξοπλισμό του. Επίσης, έδωσε το όνομα του αείμνηστου νομάρχη, στον δρόμο που συνδέει την οδό 21ης Ιουνίου με την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου.

Ο φθόνος, η μισαλλοδοξία, η αχαριστία και η αγνωμοσύνη, που αφαίρεσαν βιαίως την ζωή του αείμνηστου νομάρχη το έτος 1943 αφαίρεσαν τα κατοπινά χρόνια και το όνομά του από το νοσοκομείο, που εκείνος οραματίσθηκε την ανέγερσή του, την οποία και πραγματοποίησε με την βοήθεια όλων των Κιλκισιωτών, καθώς και από τον δρόμο στον οποίο είχε δοθεί το όνομά του, σε αναγνώριση των όσων έπραξε γιά το Κιλκίς, που τόσο αγαπούσε. Οι άνθρωποι κάποια ημέρα πεθαίνουν, αλλά τα ευαγή έργα τους, ζουν αιωνίως γιά να παραδειγματίζουν τους νεώτερους αλλά και γιά να κρατούν ζωντανή την μνήμη των δημιουργών τους. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του Χρήστου Δρέλλια, Ευγνώμονες Κιλκισιώτες κάθε ηλικίας αλλά και πολλοί νοσηλευθέντες και νοσηλευόμενοι στο νοσοκομείο του Κιλκίς δεν ξεχνούν τα έργα του, τιμούν την μνήμη του και προσεύχονται γιά την ανάπαυση της ψυχής του.

Το δημοτικό συμβούλιο του Κιλκίς, εβδομήντα δύο χρόνια από τον θάνατο του Δρέλλια αποφάσισε ύστερα από αίτημα δημοτών και εισήγηση της αρμόδιας τοπικής επιτροπής να επαναφέρει το όνομα του Χρήστου Δρέλλια στον δρόμο, από τον οποίο είχε αφαιρεθεί, γιά να αποδοθεί έτσι η οφειλόμενη τιμή και ευγνωμοσύνη στον αδικοχαμένο νομάρχη, που με τα οράματά του και τα έργα του μεταμόρφωσε σε ελάχιστο χρόνο την μικρή κώμη του προπολεμικού Κιλκίς και της έδωσε μορφή πόλεως.

Δυστυχώς, η αρμόδια επιτροπή γιά την έγκριση της παραπάνω απόφασης του δημοτικού συμβουλίου Κιλκίς, με ψήφους τρεις έναντι δύο απέρριψε την απόφαση του ΔΣ ως «νόμω αβάσιμη» χαρακτηρίζοντας τα έργα του Δρέλλια ως «απορρέοντα εκ των καθηκόντων του» και όχι ως κάτι το εξαιρετικό. Υπέρ της εγκρίσεως της αποφάσεως του ΔΣ Κιλκίς ψήφισαν οι δύο αιρετοί εκπρόσωποι της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων και κατά οι τρεις διορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι εκ των οποίων οι δύο είναι καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Από πολλούς Κιλκισιώτες που γνωρίζουν την ιστορία του Κιλκίς, η ακυρωτική απόφαση της παραπάνω επιτροπής κρίνεται άδικη και προσβάλλει εκτός από το δημοτικό συμβούλιο και την οικεία πρωτοβάθμια επιτροπή που εισηγήθηκαν την μετονομασία της οδού Νοσοκομείου σε Χρήστου Δρέλλια, προσβάλλει και την κρίση και την νοημοσύνη των ευγνωμόνων Κιλκισιωτών, που αναγνωρίζουν την πολυτιμότητα και ωφελιμότητα των έργων του Δρέλλια, τιμούν την μνήμη του και ζήτησαν εγγράφως από τον δήμο να δοθεί το όνομά του, σε οδό της πόλης.

Παραβλέποντας τις φήμες που κυκλοφορούν γιά τα κριτήρια, που οδήγησαν τα τρία μέλη της παραπάνω επιτροπής στην εσφαλμένη απόφασή τους και θεωρώντας, ότι αυτή προήλθε από πιθανή άγνοιά τους γιά τα πραγματικά γεγονότα, προς ενημέρωσιν των μελών της επιτροπής και των συμπολιτών των νεώτερων γενεών, παραθέτω σχετικό άρθρο με τίτλο «Μεγάλα έργα πολιτισμού στο Κιλκίς» που δημοσιεύθηκε στις 14 Μαϊου 1937, στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Το Φως», καθώς και αποσπάσματα από το βιβλίο του πεθερός του Στ.Τέτουλα επίτιμου διευθυντή του υπουργείου εσωτερικών, που υπηρέτησε στην νομαρχία Κιλκίς, ως διοικητικός υπάλληλος από τον Μάιο του 1935 έως τον Σεπτέμβριο του 1939 και γιά δεύτερη φορά από τον Μάρτιο του 1943 έως τον Νοεμβριο του 1944. Το βιβλίο του πεθερού μου, που έχει τίτλο «35 χρόνια στην υπηρεσία του Ρωμέϊκου» κυκλοφόρησε το έτος 1979 και αναφέρεται στα 35 χρόνια της δημοσιοϋπαλληλικής του σταδιοδρομίας και σε γεγονότα της εποχής εκείνης, τα οποία έζησε από πολύ κοντά.

Τα αποσπάσματα που παραθέτω αναφέρονται στις λεπτομέρειες, κατασκευής δύο επιφανών έργων του Δρέλλια.
Στο δίκτυο ύδρευσης του Κιλκίς και στην ανέγερση και εξοπλισμό του νοσοκομείου. Πιστεύω, ότι οι περιγραφές του πεθερού μου, αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα γιά κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη.

Πληροφορηθείς την αιτιολογία της κ. Ελένης Χονδροπούλου, προέδρου της πενταμελούς επιτροπής, που απέρριψε την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Κιλκίς γιά την μετονομασία της οδού Νοσοκομείου σε Χρήστου Δρέλλια αισθάνθηκα υπέρτατο καθήκον να γράψω την αλήθεια για τα εξαιρετικά έργα του Χρήστου Δρέλλια γιατί όπως δίδασκε ο φιλόσοφος Πυθαγόρας «Το να παρασιωπάς την αλήθεια, όταν την ξέρεις είναι σαν να θάβεις χρυσάφι». Εκτός από τα προαναφερθέντα έργα του Χρήστου Δρέλλια θέλω να προσθέσω και κάποια ακόμη, που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια.

Ο πρώτος παιδικός σταθμός του Κιλκίς, που βρίσκεται στην οδό Διογένους και λειτουργεί μέχρι σήμερα, κτίστηκε και πρωτολειτούργησε με μέριμνα του Δρέλλια. Με μέριμνα του ιδίου έγιναν τα πεζοδρόμια της 21ης Ιουνίου, καθώς και η μεταφορά του ζωοπάζαρου από την κεντρικότερη πλατεία της πόλης (το σημερινό «Κήπο»-πάρκο) στην πλατεία, που βρισκόταν στην άκρη της πόλης, εκεί όπου πριν από λίγες δεκαετίες κτίσθηκε ο ναός της Θεοτόκου.
Αυτά γιά την αλήθεια.