Μία αδικία για την οποία η ελληνική Πολιτεία οφείλει πλήρη επανόρθωση

Γράφει ο Κώστας Στεφανίδης

Ποντοηράκλεια. Χωριό που κατοικείται από τον Απρίλιο του 1924 μόνο από πρόσφυγες Ρωμιούς στην καταγωγή. Η πλειοψηφία από την περιοχή των Κοτυώρων του άξενου Πόντου. Δεκαετία ’60-’70, και έως σήμερα, για λόγους επιβίωσης περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών μετανάστες σε χώρες της Ευρώπης και το εσωτερικό της Ελλάδας. Επαρχία Ροδοπόλεως, σαντζάκι Τραπεζούντας, χωρίο Λιβερά έγραφε η επικεφαλίδα και στο κείμενο κατεγεγραμμένη η περιουσία, που άφησε ο παππούς φεύγοντας λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, παρά την θέλησή του από τα Λιβερά, προκειμένου να αποκατασταθεί αντίστοιχα στην νέα του Πατρίδα την νέα Ελλάδα. Αυτό αποφάσισαν οι «Μεγάλοι», χωρίς να τον ρωτήσουν, αυτό συνυπέγραψαν οι τότε κυβερνώντες. Στην περιοχή, όπου εγκαταστάθηκαν οι Ποντοηρακλειώτες, η γη στα χέρια τσιφλικάδων, μισθωτή εργασία ανύπαρκτη, και από κατοικίες «τα καμπούρε λαμαρίνας», όπως οι παππούδες περιέγραφαν. Μετά τις κακουχίες της γενοκτονίας, πείνα, προσφυγιά, πόλεμοι (παγκόσμιος και εμφύλιος).

Στις 28 Οκτωβρίου του 1976 αποφασίζουν να διεκδικήσουν γη για λόγους επιβίωσης. Για άλλη μια φορά αντιμετωπίζουν το άδικο από την πλευρά του ελληνικού Δημοσίου. ΜΑΤ, ξυλοδαρμοί, δικαστήρια. Δεκαετία ’80: Τίτλοι κυριότητας στα τσιφλίκια προσωρινή παραχώρηση στους ακτήμονες της Ποντοηράκλειας. Εκτοτε και έως σήμερα μετά από χρηματοδότηση του κράτους (μελέτη – εφαρμογή τεχνικού γραφείου της πόλης του Κιλκίς) καλλιεργούνται περισσότερο από 35 έτη.

Δεκατέσσερα στρέμματα, αν και τα δύο μέλη είναι αγρότες και επτά στρέμματα, αν ένα από τα μέλη οικογενείας ασκούσε άλλο επάγγελμα. Και μην πάει το μυαλό σας σε αξιόλογη έκταση από πλευράς παραγωγικότητας. Για… αμμοληψία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Εν μέρει και άλλοτε εξ ολοκλήρου η επιδότηση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ διατίθεται, προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα.

Σημειωτέον ότι οι εκτάσεις είναι χαρακτηρισμένες ως ανταλλάξιμες και ανήκουν στην κυριότητα του υπουργείου οικονομικών. Ηταν τόσο δύσκολο να, αποχαρακτηρισθούν από τις έως σήμερα κυβερνώντες αυτόν τον τόπο προκειμένου να περιέλθουν στην κυριότητα του υπουργείου γεωργίας και στην συνέχεια στους ακτήμονες; Πολλές φορές στο παρελθόν σε άλλες περιοχές αλλά και σήμερα ακόμη, άλλαξε χρήση η γη μετά από νομοθετική ρύθμιση.

Στρατόπεδα αποχαρακτηρίσθηκαν έγιναν πάρκα, πλατείες, κέντρα φιλοξενίας. Εκτάσεις καλλιεργούμενες έγιναν δρόμοι, σε κοινόχρηστες εκτάσεις εγκαταστάθηκαν φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες. Στις πρώην κοινότητες Μικρού Δάσους και Ευζώνων και άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου, από την δεκαετία του ’70 είχαν παραχωρηθεί εκτάσεις, χαρακτηρίσθηκαν κοινοτικές και η διαχείριση στις τοπικές κοινωνίες.

Παραβλέποντας, λοιπόν, όλα αυτά την Τρίτη 22 Οκτωβρίου, έξι ημέρες πριν την συμπλήρωση 43 ετών, στο πρώην κοινοτικό κατάστημα εμφανίσθηκαν υπάλληλοι της Κτηματικής Υπηρεσίας, προκειμένου να μας ενημερώσουν. Οσοι, λοιπόν, επιθυμούν να αποκτήσουν τίτλο κυριότητας θα πρέπει: Α) Το 1976 να είχαν ενηλικιωθεί καταβάλλοντας 2,5 ευρώ ανά στρέμμα για την προηγούμενη εικοσαετία και στην συνέχεια να την εξαγοράσουν σύμφωνα με την αντικειμενική αξία, που ορίζει η ΑΑΔΕ. Εάν το 1976 ήταν ανήλικοι, μπορούν να περιέλθουν στην κυριότητα των γονιών τους και στην συνέχεια να μεταβιβασθούν στους ίδιους υπό την προϋπόθεση πάντα καταβολής του παραπάνω τιμήματος. Β) Στο ενδεχόμενο αποποίησης, οφείλουν να καταβάλλουν προς το ελληνικό Δημόσιο 5 ευρώ ανά στρέμμα για τα προηγούμενα είκοσι έτη.

Ισως κάποιοι από τους κατόχους, είδη να σας έχουν απασχολήσει ή να σας επισκεφθούν σύντομα, όχι τόσο διότι θέσατε χρονοδιαγράμματα αλλά επειδή, πρώτον, κατέχουν λίγες μεν αλλά γόνιμες εκτάσεις, δεύτερον ζούμε ούτως ή άλλως στην εποχή του συμφέροντος, παραβλέποντας αγώνες, αξίες, ιδανικά και τρίτον κυκλοφόρησε η φήμη, ότι όσοι υποβάλουν αίτημα και καταβάλουν τα προαναφερόμενα ποσά, μπορούν να διεκδικήσουν και μεγαλύτερη έκταση καταβάλλοντας πάντα σύμφωνα με την αντικειμενική αξία της γης.

Αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, προοδευτικοί, της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου ξύνετε βαθιές πληγές. Εχετε υπ’ όψιν, ότι κάποιοι από τους συμμετέσχοντες στα επεισόδια του 1976 τότε αμούστακα παιδιά ενήλικοι οικογενειάρχες σήμερα αντί δικαιώσεως νοιώθουν την αδικία. Ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν στην γη της Μακεδονίας από ρίζες ρωμαίικες. Ελληνόπουλα που φυλάνε Θερμοπύλες δεν δικαιώθηκαν ποτέ για τα ευκόλως εννοούμενα στην πιο άγονη περιοχή του φτωχότερου νομού της Ελλάδας. Το μόνο, που μπορεί να δικαιολογήσει την στάση σας, είναι η άγνοια. Για του λόγου το αληθές αλλά και για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Πριν συμπληρώσουν είκοσι έτη διαμονή στην Ποντοηράκλεια λίγο μετά την εισβολή των Γερμανών κατακτητών αντιστάθηκαν στους Βουλγάρους.

Τακτικός στρατός απέναντι σε ένα χωριό τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν στην Γευγελή. Μνημονεύονται την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής στους Ευζώνους όπου γίνεται και η εκδήλωση. Ενας από τους συμμετάσχοντες και ο Κωνσταντίνος Χαρτοματσίδης (Κουραμάνος στο παρατσούκλι), που έλαβε μέρος και στα επεισόδια του 1976, κλήθηκε στους Ευζώνους προκειμένου να του απονεμηθεί τιμητικό έπαθλο.

Κατά την διάρκεια της απονομής λέει στον απονέμοντα ταξίαρχο: «Ατό κράτε για τ’ εσέν και δώσμε τα μισθά το πέρτς». Υπερήλικας, πλέον, μετά από αυτά που έζησε σε αυτό τον τόπο, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Από τους συμμετασχόντες στον ελληνοιταλικό πόλεμο τρεις Ποντοηρακλειώτες δεν επέστρεψαν ποτέ.

Μπορεί να ζούμε τρία χιλιόμετρα από τα ελληνοσκοπιανά σύνορα, αλλά ξέρουμε πολύ καλά για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν σ’ αυτήν την χώρα. Την ιστορία την μάθαμε, δεν μείναμε σ’ αυτό μόνο που μας διδάξανε.
Βλέποντας την φωτογραφία ο αείμνηστος Σταύρος Ορφανίδης, συντοπίτης και ιδρυτής των εκδόσεων «ΜΑΧΗΤΗΣ», αν ήταν εν ζωή θα είχε πολλά για την γούνα σας.

Κύριοι έχετε και το καρπούζι και το μαχαίρι, όπως το είχατε πάντα. Δεν γνωρίζουμε από πού προέρχονται αυτές οι ιδέες και πού αποβλέπουν. Δεν ζούμε στην Κρήτη, την Μύκονο ή την Χαλκιδική. Ο σκοπός των ανταλλάξιμων εκτάσεων ήταν να αποκαταστήσουν Χριστιανούς πρόσφυγες, περιήλθαν δε στην κυριότητα του Ελληνικού δημοσίου από την απομάκρυνση των Μουσουλμάνων με την Συνθήκη της Λωζάνης.

Αντ’ αυτού έγινε τσιφλικάς… το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο, απομακρύνοντας τους προγόνους μας σε άλλες χώρες και αδιαφορώντας για το αν μπορούν να επιβιώσουν, και μάλιστα σε νευραλγικά σημεία δυόμισυ χιλιόμετρα από τα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Από την δική μας πλευρά, για λόγους οικονομικούς, διότι πρόκειται για άγονες εκτάσεις, αλλά και για λόγους ηθικής δικαίωσης των προγόνων μας, που δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ, θα αντισταθούμε. Τον τρόπο θα τον συζητήσουμε και θα συναποφασίσουμε ως τοπική κοινωνία.