Μόνη λύση η συσπείρωση μακριά από όλα τα ζημιογόνα κόμματα

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

Όλοι είμαστε σχεδόν συντετριμμένοι, από την απώλεια ενός ακόμη πιλότου στο καθήκον, εναντίον των Μογγόλων Τούρκων. Η Πατρίδα θρηνεί ένα ακόμη παιδί της στον βωμό του καθήκοντος. Οι κυβερνώντες απλώς προσποιούνται. Αγαπητέ μας συνάδερφε να ξέρεις ότι όσοι έχουμε υπηρετήσει και υπηρετούν την Πατρίδα σε αέρα, ξηρά και θάλασσα, θρηνούν διπλά.

Όμως να ξέρεις, επίσης, ότι η μοίρα των Ηρώων είναι πάντα η ίδια, διότι κάποια στιγμή θα ξεχαστείς και εσύ όπως και άλλοι συνάδερφοι σου πιλότοι, όπως και χιλιάδες άλλοι Ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι στα πεδία των μαχών. Ναι αυτή είναι η μοίρα των Ηρώων. Κάποια στιγμή ένα δάφνινο στεφάνι και ένας επιδερμικός λόγος θα είναι η ανταμοιβή σου, όπως και των υπολοίπων, Από το ένας, θα έχεις την μοίρα των πολλών. Αυτοί που δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ είναι οι γονείς η σύζυγος και τα παιδιά σου και ολίγοι συγγενείς.

Δυστυχώς δύο όμηροι και ένα πιλότος ο οποίος πέταξε για τελευταία φορά στο Αιγαίο μας, φρουρώντας τον εναέριο χώρο μας, αυτός είναι ο απολογισμός μέσα σε σαράντα και πλέον ημέρες, ενός ακήρυχτου πολέμου με του Μογγόλους Τούρκους, οι οποίοι κατέχουν τα επί εκατοντάδες χρόνια ελληνικά εδάφη μας. Ναι πρόκειται περί κατοχής.

Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα κατάσταση, όπου ο πολύς κόσμος έχει αρχίσει και ανησυχεί για το τι μέλλει γενέσθαι, οι κυβερνώντες μας ποιούν τη νήσσα και χύνουν μπροστά στις κάμερες και κανένα κροκοδείλιο δάκρυ, για επικοινωνιακούς και ψηφοθηρικούς σκοπούς.

Πατρίδα μας, πολυδοξασμένη και παραλλήλως ταλαιπωρημένη, Ελλάδα μας γλυκιά ανδρών επιφανών τάφος, οι σύγχρονοι Εφιάλτες έχουν περισσέψει σήμερα. Τα παιδιά σου είναι τρομαγμένα, γιατί κατάφεραν οι σημερινοί κατακτητές σου να τους αφαιρέσουν την πίστη και το πάλαι ποτέ αγωνιστικό υπέρ βωμών και εστιών αγωνιστικό πνεύμα.

Όλοι μας περιμένουμε να γραφτεί η Ιστορία από μόνη της, όχι αυτό δεν θα γίνει ποτέ, οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία, θυσιαζόμενοι για τα ιδανικά και το δίκαιο. Μην εθελοτυφλούμε, μη σκεφτόμαστε πλέον τον εαυτούλη μας, έχουμε ιερά υποχρέωση έναντι αυτών που έπεσαν για της Πατρίδας την τιμή και την Ελευθερία, έχουμε χρέος έναντι των παιδιών μας και εγγονιών μας, έχουμε χρέος σε αυτό που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ!!!

Όχι άλλες πολεμικές ιαχές, όταν θρηνούμε θύματα στελεχών των Ενόπλων μας Δυνάμεων, εν καιρώ ειρήνης. Οι πόλεμοι δεν κερδίζονται από τα γραφεία και τα πληκτρολόγια, αλλά στο πεδίο της μάχης. Έλληνες όχι άλλο εφησυχασμό, ο εχθρός είναι εντός των τειχών μας, είναι οι ίδιοι οι κυβερνώντες, είναι αυτοί που έχουν σκύψει στα ξένα συμφέροντα και σε αυτούς που τα υπηρετούν, είναι αυτοί που πούλησαν την Πατρίδα μας, είναι αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί που έχουμε ομήρους εν καιρώ ειρήνης, είναι αυτοί που χάνουμε ψυχές στο Αιγαίο, ο Τούρκος «γαβγίζει» γιατί δεν έχει κάποιον να του πετάξει μια πέτρα, είναι όλοι αυτοί που κόπτονται για την καρέκλα και τα 8.000 ευρώ, γι αυτούς δεν υπάρχουν ιδανικά παρά μόνο συμφέροντα προσωπικά και κομματικά, είναι αυτοί που κατάντησαν τη Δημοκρατία σε Δει-μοκρατία, είναι αυτοί που υποστηρίζουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων (Μάλλον αταξίας) και όχι τα συμφέροντα της Πατρίδος και κατ΄ επέκταση των πολιτών της. Πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι οι Έλληνες όπως πράξαμε στους Βαλκανικούς Πολέμους και το Έπος του ΄40, μακριά από τα κόμματα, τα οποία μας κατέστρεψαν. ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ ΝΑΙ, αλλά περιμένουν δικαίωση από εμάς. “ή θα τον βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε” μας λέει ο Αννίβας…

Αγαπητοί αναγνώστες, γράφοντας αυτές τις αράδες με πόνο ψυχής, αγωνία, πίκρα, θυμό θα έλεγα, μου ήρθαν (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), στο θολωμένο μου μυαλό με αυτά που βιώνουμε, τα λόγια του γενναίου Στρατηγού Μακρυγιάννη, ο οποίος με το ξίφος και την πένα του, έγραψε και με τα δύο αυτά ιστορία.

Με το ξίφος αγωνίστηκε για την απόκτηση μιας ελεύθερης πατρίδας, με την «απελέκητη γραφή» του, όπως τη λέει ο ίδιος, μόχθησε για την εδραίωση της ελεύθερης πατρίδας πάνω σε κάποιες υγιείς κοινωνικές και πολιτικές αρχές. Γράφει λοιπόν ο λαϊκός αγωνιστής: «Τούτη την πατρίδα την έχουν όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι».

Θα μπορούσε κάποιος σημερινός ορθολογιστής (μάλλον ισοπεδωτής της Ιστορίας) να χαρακτηρίσει τη φράση αυτή, ως κοινή και κάτι το αυτονόητο. Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Η τραγικότητα της Ελλάδας έγκειται στο ότι «ανή¬κει στους Έλληνες» πράγμα που έγινε και πολιτικό σύνθημα, όσοι το θυμούνται. Όμως το δύσκολο είναι να προσδιορίσει κανείς σε ποιους Έλληνες ανήκει, μια και όλοι σχεδόν λογαριάζουμε τον εαυτό μας σαν περισσότερο Έλληνα από τους άλλους.

Δικαιολογημένα, λίγα χρόνια μετά τον Μακρυγιάννη, ο Εμμανουήλ Ροΐδης σαρκάζοντας γράφει πως: «η μεγαλύ¬τερη πληγή του τόπου μας είναι … ο πατριωτισμός. Όλοι θέλουμε η πατρίδα ν’ ανήκει σ’ εμάς· όχι εμείς σ’ αυτή». Και λογικό είναι ν’ ανήκει σ’ εμάς. Αλλά το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που θ’ ανακύψει το ερώτημα: ποιος είναι ο τιμητής της «πολιτικής» μας ιθαγένειας; Κι αυτό είναι το δυστύχημα. Από την απελευθέρωση κι εδώθε η Ελλάδα ανήκει στα κόμματα. Ξέφυγε από τον Τούρκο τοπάρχη κι έγινε φέουδο του κομματάρχη.

Ο Μακρυγιάννης απαντά νηφάλια: «η Ελλάδα ανήκει στο λαό της. Πέρα από κάθε κοινωνικό, πνευματικό, οικονο¬μικό διαχωρισμό, πέρα από την ισχύ και τη δύναμή τους όλοι είναι μέτοχοι στην Ιδέα της Πατρίδας».

Η Ελλάδα, αλλά και κάθε τόπος, είναι για τους πολί¬τες της σημείο αναφοράς, συνδετικός κρίκος. Όταν ενεργούν γι’ αυτήν είναι όλοι ίσοι, έστω κι αν η προσ¬φορά δεν είναι ίση, η γνώμη τους έχει το ίδιο βάρος, έστω αν δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Κι ο καθένας είναι υπεύθυνος απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απέναντι στην Πατρίδα.

Η σύγκλιση των επιμέρους επιδιώξεων σ’ έναν κοινό στόχο, την πρόοδο της Πατρίδας, ανεβάζει όλους σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο. Η ενασχόληση με τα θέματα που αφορούν στο γενικότερο συμφέρον της Πα¬τρίδας προϋποθέτει τον παραμερισμό του προσωπικού συμφέροντος.

Πατρίδα, όμως, σημαίνει ολότητα και μέσα στην ολότητα ανήκουμε όλοι μας.

«ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΓΩ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΕΜΜΕΙΣ»…

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΣΜΗΝΑΓΕ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΕ!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΑΕΡΑ ΞΗΡΑ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Με αγωνία και συντριβή ψυχής.

* Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς