Οι αγώνες κερδίζονται στο πεδίο της μάχης, και όχι στους χάρτες

Γράφει ο Βαγγέλης Μαυρογόνατος

Kυριακή 21 Ιανουαρίου 2018. Ενας σταθμός της νεώτερης Ιστορίας του τόπου μας και ειδικότερα της πολυτραυματισμένης Μακεδονίας μας. ΄Την ημέρα αυτή σύσσωμος ο ελληνικός λαός απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η ευγένειά του δεν αποτελεί αδυναμία. Ειδικώς όταν του θίγουν την εθνική υπερηφάνεια.

Ήταν μια συγκέντρωση πολιτισμένη, αλλά με ελληνικό πάθος .Με στεντόρεια φωνή φωνάξαμε όλοι το “Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ”. Μπορεί ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης να προέβη σε «προβοκάτσια» σε ό,τι αφορά στα μεγάφωνα, μπορεί να μην ακουγόταν καθαρά ή και καθόλου οι χαιρετισμοί των επιλεγέντων να ομιλήσουν, όμως η παρουσία τόσο χιλιάδων Ελλήνων, ήταν αρκετή για να δείξουμε στους σύγχρονους Εφιάλτες ότι τελειώνουν, να αποδείξουμε “Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ” όπως μας λέει ο Αίσωπος, έγινε πραγματικότητα, ενάντια στα ντόπια και ξένα συμφέροντα.

Η ομαδικότητα, η ομόνοια, η ομοψυχία και το «εμείς» είναι αυτά που μας χρειάζονται σήμερα στη χώρα μας τα οποία μας έλειψαν, αφού αυτά προσπάθησαν και κατάφεραν να διαλύσουν, και έτσι κατόρθωσαν να μας αποδυναμώσουν.

Εκείνο, που έκανε εντύπωση, ήταν ο ευγενής παλμός όλων αλλά κυρίως η αθρόα προσέλευση των νέων μας, κρατώντας τη γαλανόλευκη ή σκεπασμένοι με αυτή.

ΕΛΛΗΝΕΣ “ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ”. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι συνεχίζουμε την Ιστορία των προγόνων μας, να αποδείξουμε ότι η πρωτοφανής ομοψυχία και ομόνοια των Βαλκανικών Πολέμων με τους οποίους απελευθερώθηκαν η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Θράκη μας, θα είναι ο φάρος μας, για τους καινούργιους αγώνες μας. Διαφορετικός μεν αλλά εξ ίσου σημαντικός.

Γράφοντας αυτές τις αράδες, μου ήρθε αυθόρμητα ο λόγος του γέρου του Μωριά προς τους νέους στη Πνύκα:
«(…) Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του(…)».

Διαχρονικός ο λόγος του. Όμως τώρα γράφουμε την δική μας Ιστορία. Εμπιστοσύνη στους νέους μας και αυτοκριτική από μας, που τους φορτώσαμε αυτά τα προβλήματα, και έχουμε χρέος να τα διορθώσουμε, όχι με θεωρίες αλλά με πράξεις. Όχι άλλες ιαχές εκ του ασφαλούς, πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών και τα πληκτρολόγια. Οι αγώνες κερδίζονται στο πεδίο της μάχης και όχι στους χάρτες.

Σήμερα αν υπήρχε το αίσθημα του ”ανήκω στην ομάδα-κοινωνία των ανθρώπων”, δεν θα υπήρχε η απομόνωση του ατόμου στο εσωτερικό του «εγώ», που μόνο σε δύσκολες καταστάσεις θα καταλάβει πόσο μόνος είναι.

Η ομαδικότητα, η ομόνοια, ομοψυχία, και το «εμείς» είναι αυτά, που χρειάζονται σήμερα στη χώρα μας. Πρέπει να πιστέψουμε ότι ανήκουμε όλοι σ’ αυτήν την κοινωνία με τις ίδιες ανάγκες.

Σε μεγάλα προβλήματα, όπως αυτά που βιώνουμε ως Έθνος, Πατρίδα και χώρα, οι μικρές ομαδούλες και οι μεμονωμένες φωνές που υπάρχουν μόνο θόρυβο προκαλούν. Μια μεγάλη όμως ομάδα, μέλη μιας κοινωνίας με ομαδικό πνεύμα, ενωμένα με αλληλεγγύη, κάνουν την διαφορά και το αποδείξαμε με τη μεγαλειώδη αυτή συγκέντρωση.

Μια συγκέντρωση η οποία θα μείνει αναλλοίωτη στη συλλογική μας μνήμη και θα συμπεριληφθεί στο μέλλον στην νεώτερη Ιστορία μας.

Έλληνες, χάσαμε τον άνθρωπο, και την φιλανθρωπία μας. Ας βγούμε όλοι από το ”καβούκι μας” να τον ξαναβρούμε. Επειγόντως αναζητείται άνθρωπος!

Ο Σεφέρης, όταν πήρε το Νόμπελ, αντί για μερικές δεκάδες ευχαριστήριων μηνυμάτων προτίμησε μόνο ένα: “Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει ο καθένας έχει ανάγκη τον άλλο. Ας αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και αν βρίσκεται”.

Θα κλείσω με τα διαχρονικά λόγια του Αισχύλου:

«Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών», Σε μετάφραση : «Ω τέκνα των Ελλήνων προχωρείτε
Ελευθερώστε την Πατρίδα, τους παίδας, τας γυναίκας, τους ναούς των πατρώων θεών, τους τάφους των προγόνων. Τώρα υπεράνω όλων ο αγών».

* Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς