Μία θέση στις «Σκηνές Δικαίων» περιμένει τον Μανόλη Λαζαρίδη

Στην δυσάρεστη θέση να απευθύνει το «ύστατο χαίρε» σε ένα ακόμη εξαίρετο μέλος της βρέθηκε την Τετάρτη 29.8.18 η κοινωνία του Κιλκίς.

Αυτήν την φορά «αποχαιρέτησε» τον συνταξιούχο τραπεζικό διευθυντή και παλαίμαχο στέλεχος της αυτοδιοίκησης Μανόλη Λαζαρίδη, που ένα εικοσιτετράωρο νωρίτερα «επιβιβάσθηκε» στο «όχημα» της ζωής για το δίχως γυρισμό ταξίδι, με προορισμό τον ουράνιο τόπο των Σκηνών Δικαίων, όπου τον περιμένει μία θέση.

Μιας ζωής, της οποία ο εκλιπών υπήρξε ασυμβίβαστος μαχητής μέχρι τέλους, πριν «υποταγεί» στην ανίατη ασθένεια, την οποία «πολέμησε» επί πολλά έτη με ασίγαστο σθένος και απαράμιλλο θάρρος αλλά και περίσσεια καρτερικότητα, υπομονή και επιμονή έχοντας «κερδίσει» αρκετές επί μέρους «μάχες».

Κατ΄αυτόν τον τρόπο προσέφερε στους συνανθρώπους και συμπολίτες του ένα λαμπρό παράδειγμα σωστής και ενδεδειγμένης νοοτροπίας και πνευματικής προσέγγισης, σε ό,τι αφορά στην διαχείριση αρνητικών καταστάσεων, ιδίως όταν αυτές έχουν να κάνουν με την υγεία.

Γεννημένος το 1945, καταμεσίς της φοβερής και κοσμογονικής εκείνης για τον τόπο δεκαετίας του ΄40, ανήκε στις «φουρνιές» εκείνες των κιλκισιωτών, οι οποίες συνέχισαν το έργο των αμέσως προηγουμένων και παλαιοτέρων για την ορθοπόδηση του Κιλκίς και την ανέλιξή του από ασήμαντο προσφυγικό κεφαλοχώρι ή κωμόπολη σε… κανονική πόλη, και «άνοιξαν το δρόμο» για την ανάπτυξη της ίδιας και την άνοδο του επιπέδου γνώσεων και μόρφωσης των κατοίκων της, δηλαδή τον «δρόμο» της γενικότερης προόδου του τόπου.
Ακόμη πιο περιεκτική η στάση ζωής του Μανόλη Λαζαρίδη σε ό,τι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, στο πλαίσιο και των ιδεολογικών και πολιτικοκοινωνικών «ζυμώσεων».

Ενώ, δηλαδή, βίωσε σε ακραίο υπερθετικό βαθμό τις συνέπειες του «τυφλού» φανατισμού, μισαλλοδοξίας και εμπάθειας, που θα δικαιολογούσαν επί αρκετές μεταπολεμικές δεκαετίες «ανταπόδωση με το ίδιο νόμισμα», όχι μόνον δεν κινήθηκε στο ίδιο «μήκος κύματος», αλλά, τουναντίον λειτουργούσε με «κινητήριους μοχλούς» την ανεξικακία, την κοινωνικότητα, εντιμότητα και ευγένεια σε όλες τις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις του. Ακλόνητος, αταλάντευτος και προσηλωμένος παρέμενε μόνο στα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω του επιδεικνύοντας συνέπεια και αγωνιστικότητα, στηριζόμενος, όμως, πάντα στον τεκμηριωμένο λόγο και τα επιχειρήματα και μη πρωταγωνιστώντας σε στείρες αντιπαραθέσεις.

Ήταν, με άλλα λόγια ένας συνεπής αγωνιστής της παράταξής του, χωρίς αυτό να αναστέλλει τις ανθρώπινες σχέσεις του με συμπολίτες προσκείμενους σε άλλους χώρους.

Όλα αυτά επιβραβεύθηκαν όχι μόνο από τον παραταξιακό χώρο του αλλά από την κιλκισιώτικη κοινωνία γενικότερα, η οποία τον ανέδειξε νομαρχιακό σύμβουλο την εποχή πριν τον «Καποδίστρια» και τον εξέλεξε κατ΄επανάληψιν ως δημοτικό σύμβουλο, ενώ θήτευσε και στο αξίωμα του αντιδημάρχου.

Γι΄αυτήν την κοινωνία «μέτρησαν» στην περίπτωσή του και άλλα πράγματα, όπως:

-Κατά την διάρκεια της λαμπρής επαγγελματικής σταδιοδρομίας του στην Εθνική Τράπεζα, πέραν του ότι ξεχώρισε για την τεχνοκρατική επάρκεια, την απόδοση και τις επιδόσεις του, υπήρξε ιδιαιτέρως εξυπηρετικός προς όλους αδιακρίτως τους συμπολίτες.

-Ανεμίχθη δημιουργικώς στα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα του τόπου, έχοντας αποτελέσει ενεργό μέλος ή και διοικητικό στέλεχος φορέων (Εκδρομικός Όμιλος Κιλκίς, Κιλκισιακός, ΓΑΣ Κιλκίς) και στηρίζοντας άλλους ως φίλος ή συνδρομητής (Πνευματικός Όμιλος Κιλκίς, «Αργοναύτες», «Αρμονία», «Τέχνη», Λύκειο των Ελληνίδων), κάτι που εδραίωσε την ιδιότητά του ως προσώπου κοινής αποδοχής ανεξαρτήτως των όποιων εκτός πολιτισμού και αθλητισμού πιστεύω του.

Όλη του η ζωή περιεστρέφετο γύρω από το Κιλκίς, αφού τον απασχολούσαν όλα τα θέματα του τόπου του, νοιαζόταν διακαώς για την προώθησή τους, και «πονούσε» για τα κακώς κείμενα.

Και νοιαζόταν και «πονούσε» και… το έδειχνε.

-Υπήρξε εξαίρετος οικογενειάρχης και πιστός θεματοφύλακας των αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, χαρακτηριζόμενος από το ήθος που απορρέει από αυτές και την ποιότητα ψυχής και πνεύματος, που προσφέρουν σε κάθε άνθρωπο.

Για όλα αυτά, ο Μανόλης Λαζαρίδης, ξεκινώντας την πορεία του στην Μακαρία Οδό, αφήνει στην κοινωνία του Κιλκίς δυσαναπλήρωτο κενό.

Ένα κενό, όμως, που έχει να κάνει μόνο με την φυσική απουσία του.

Διότι ο βίος και η πολιτεία του αποτελούν συστατικά «λαδιού», που θα διατηρήσει «άσβεστη» την μνήμη του.

Άλλωσε, κάθε «παλιός», που «φεύγει», συνιστά έναν άρρηκτο «σύνδεσμο» μεταξύ του Κιλκίς εν Ουρανοίς και του Κιλκίς επί Γης.

Και ο συγκεκριμένος «σύνδεσμος» αφορά σε ουκ ολίγες «φουρνιές» Κιλκισιωτών.

Γι΄αυτό και ισχύει, το ότι ο Μανόλης Λαζαρίδης και μεν «έφυγε», πλην όμως είναι και θα είναι για πάντα… εδώ.

Καλό Παράδεισο και Καλή Ανάσταση αλησμόνητε συντοπίτη και συμπολίτη.