Την «μακαρία οδό» πορεύεται ο Δημήτρης (Μήτας) Βασιλειάδης
Η κοινωνία του Κιλκίς αποχαιρέτησε το Σάββατο 8-12-18 ένα ακόμη «στέλεχος» της «παλαιάς φρουράς» και από τους παλαιότερους καταστηματάρχες της πόλης, τον Δημήτρη Βασιλειάδη, που στα 86 του «μετατέθηκε» στην ουράνια «έδρα» με τις «σκηνές των δικαίων».
Ο Μήτας όλων των παλαιοτέρων γενεών Κιλκισιωτών, ένα υποκοριστικό ενδεικτικό της γενικής συμπάθειας, φιλικής διάθεσης και καθολικής αναγνώρισης των οποίων έχαιρε, ανήκε στις δύο πρώτες γενιές νέων ανθρώπων που γεννήθηκαν στο Κιλκίς από πρόσφυγες γονείς, μέλη οικογενειών που προσέδωσαν στην πόλη τον χαρακτηρισμό της «κυψέλης αλησμονήτων πατρίδων».
Ήταν οι γενιές, που, διανύοντας την παιδική, εφηβική και πρώτη νεανική ηλικία, βίωσαν σε υπερθετικό βαθμό τα κοσμογονικά, δραματικά και εν πολλοίς τραγικά γεγονότα της φοβερής δεκαετίας του ΄40 και τις συνέπειές τους.
Συγχρόνως, όμως, ήταν αυτές, στις οποίες τα βιώματα εκείνης της εποχής διέπλασαν ισχυρούς χαρακτήρες και προσωπικότητες και σφυρηλάτησαν ατσάλινη θέληση και αποφασιστικότητα για την «μάχη» πρώτα της επιβίωσης και κατόπιν της ζωής, την οποία, καθένας στον όποιο τομέα επέλεξε ή εντάχθηκε, έδωσε με αστείρευτο θάρρος, πάθος και πείσμα, και την κέρδισε.
Ήταν οι γενιές, που στην «ώριμη» νιότη των δεκαετιών του ΄50 και ΄60, «θεμελίωσαν» και «έκτισαν» το κοινωνικό «οικοδόμημα» του Κιλκίς, δίνοντας την αποφασιστική ώθηση για την γενικότερη ανάπτυξή του, που στην συνέχεια και αργότερα πέρασε από διάφορα στάδια, μέχρι να φτάσει η πόλη στα δεδομένα ενός σύγχρονου αστικού κέντρου.
Γι΄αυτό η σημερινή κοινωνία οφείλει να αποδίξει τον οφειλόμενο φόρο τιμής σε εκείνες τις συγκεκριμένες γενιές, επειδή ακριβώς αποτελούν τις βάσεις, επί των οποίων «πατεί» η σύγχρονη ιστορία και η σημερινή ζωή του Κιλκίς, σε όλους τους τομείς.
Ο αλησμόνητος Μήτας έβαλε το δικό του «λιθαράκι» στην «ανέγερση» αυτού του «οικοδομήματος», με την επιτυχή δραστηριότητά του στον εμπορικό τομέα, δημιουργώντας μιαν υγιή επιχείρηση εμπορείας μηχανημάτων, εργαλείων, χρωμάτων, ειδικού υλικού και ανταλλακτικών και συνδυάζοντας τον επαγγελματισμό και τις απαιτήσεις του επιχειρείν με τον σεβασμό στον πελάτη, και την κοινωνικότητα, κάτι που τον καταξίωσε στην συλλογική συνείδηση.
Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του, τις οποίες αντιμετώπιζε πάντα με την υπευθυνότητα και σοβαρότητα του συνεπούς επαγγλεματία, δεν λειτουργούσαν ανασταλτικώς στο ενδιαφέρον του για τα κοινωνικά, πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα του Κιλκίς.
Σε σχέση με την τελευταία παράμετρο παροιμιώδης υπήρξε η αγάπη του για τον Κιλκισιακό, τον οποίο υπηρέτησε επί μακρόν είτε ως διοικητικό είτε ως εξωδιοικητικό στέλεχος, μη έχοντας παύσει ποτέ να τον στηρίζει εν τω μέτρω των κατά καιρούς και εποχές απαιτήσεων και δυνατοτήτων.
Επί πλέον, ήταν πάντα αρωγός και άλλων αθλητικών φορέων, όπως και κοινωνικών και πολιτιστικών, συνεισφέροντας στην δραστηριότητά τους με ποικίλους τρόπους και χωρίς «θόρυβο και τυμπανοκρουσίες», κάτι που ίσχυσε και στην περίπτωση του αγαπημένου του Κιλκισιακού.
Κατάφερε κατ΄αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει «εικόνα» ανθρώπου, πολίτη και συμπολίτη, από εκείνες που κάθε κοινωνία επιθυμεί να χαρακτηρίζουν τα μέλη της.
Μία «εικόνα», που στην περίπτωση του Μήτα καθιστούσαν ακόμη πιο ελκυστική η ιδιότητα του εξαίρετου οικογενειάρχη και η αταλάντευτη συνέπειά του στα πολιτικά και κοινωνικά πιστεύω του, με ταυτόχρονη ανεκτικότητα σε διαφορετικά αντίθετα συμπολιτών του και τούτο, ακριβώς επειδή πάντα προέτασσε εκείνα που ενώνουν εκείνων που χωρίζουν και πάντα γι΄αυτόν προείχε ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου, και όχι τα επί μέρους πιστεύω του.
Και, ακριβώς, ήταν όλα αυτά, τα οποία καθιστούσαν τον Μήτα πρόσωπο προσφιλές σε όλους και αποδεκτό από όλους, και για τα οποία η μορφή του θα παραμείνει ανεξίτηλη στην συλλογική μνήμη.
Μπορεί, λοιπόν, ο «κύκλος» της ζωής του Δημήτρη Βασιλειάδη να έκλεισε, όμως η «γραμμή» της μνήμης του θα είναι πάντα ευθεία και «ανοικτή».
Αναπαύσου, λοιπόν, εν ειρήνη αξιομακάριστε αδελφέ ημών Δημήτρη Βασιλειάδη.
Καλό Παράδεισο, καλέ συμπολίτη μας και φίλε Μήτα.
