Λαός που χάνει τη γλώσσα του, χάνει και την ψυχή του
Ο όρος «ινδοευρωπαίοι» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1784, από τον Άγγλο ανατολιστή Ουίλλιαμ Τζων, σ’ ένα συνέδριο. Το ίδιο και ο όρος «ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία». Ανήκει κι αυτός στον Άγγλο ανατολιστή Τόμας Γιούν. Πιο πριν οι δύο αυτοί όροι ήταν άγνωστοι. Από την «κατασκευή» τους και μετά αρχίζει η συστηματική κλοπή της ελληνικής μας κληρονομιάς, με αρχή την ιστορία και τη γλώσσα. Αν υπήρχε η ελάχιστη αλήθεια αναφορικά με την «ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία», θα είχαν μιλήσει γι’ αυτήν, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος κ.ά. Πουθενά όμως δεν διαβάζουμε για κάτι τέτοιο στα έργα τους.
«Ος αν τα ονόματα επίσταται, επίσταται και τα πράγματα», γράφει ο Πλάτων στον Κρατύλο. «Ελληνίζειν λέγεται το ορθώς ονομάζειν» προσθέτει ο Αριστοτέλης. Το να αγνοούμε Έλληνες φιλοσόφους και να υιοθετούμε τις απόψεις δύο Άγγλων ανατολιστών, πάει πολύ! Και αποδεικνύει ότι ούτε την εθνική μας κληρονομιά μπορούμε να υπερασπιστούμε.
Με τη μερική ανάγνωση της Γραμμικής Α΄, κυρίως της Β΄, του δίσκου της Φαιστού, και τις ως τώρα αρχαιολογικές έρευνες, αποδείχθηκε ότι ο Κυκλαδικός, ο Μυκηναϊκός και ο Μινωϊκός λαός ήταν γηγενείς. Κανείς Ινδοευρωπαϊκός ή άλλος λαός από το Βορρά, δεν ήρθε για να εκπολιτίσει τους Έλληνες! (Ιωάννου Πασσά, Η αληθινή Προϊστορία).
Το δεύτερο παραμύθι που μας σέρβιραν και φροντίσαμε και οι ίδιοι στη διάδοσή του, ήταν ότι τα γράμματα της αρχαίας ελληνικής είναι φοινικικά. Τα γράμματα του αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου είναι ετεοκρητικά, αρχαία κρητικά, πελασγικά κι όχι φοινικικά. Οι Φοίνικες ήταν ένας λαός, που συχνά ιδιοποιούνταν τις εφευρέσεις των άλλων. Η φράση «πολλά Ελλήνων καταψεύδονται Φοίνικες», τα λέει όλα. Στην εγκυκλοπαίδεια του «ΉΛΙΟΥ», στο γράμμα Α, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Φοίνικες παρέλαβαν από τους Έλληνες τα γράμματα και την γραφή. Πως και η λέξη φοίνικας είναι ελληνική. Το φυτό φοίνικας, χρωστά το όνομά του στο χρώμα του. Είναι αιμάτινο, πύρινο (από το φόνιος, φονικός> φοινός > φοίνιξ). Το ίδιο και το όνομα του πτηνού φοίνικας. Τα φτερά έχουν χρώμα φωτιάς.
Η γλώσσα ενός λαού, συνδέεται με τις κλιματολογικές συνθήκες που ζη. Όσο πιο θερμές είναι αυτές, τόσο πιο πολλά είναι τα φωνήεντα που έχουν οι λέξεις του. Αντίθετα, όσο πιο ψυχρό είναι το κλίμα, τόσο λιγότερα είναι τα φωνήεντα, για εξοικονόμηση ενέργειας. Στις ζεστές χώρες, η αναπνοή ανακουφίζει το σώμα και ρυθμίζει τη θερμοκρασία του, μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, μας βεβαιώνουν οι σύγχρονες νευροεπιστήμες (Άννα Τζιροπούλου).
Τα ονόματα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος δεν είναι τυχαία, αλλά έμπλεα από μηνύματα. Η αρχαία ελληνική είναι γλώσσα διδάσκουσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη αίμα σε αναγραμματισμό γίνεται ίαμα. Ότι η λέξη σοφός διαβάζεται και παλίνδρομα το ίδιο. Ότι η Μνημοσύνη, η μητέρα των Μουσών, ως λέξη έχει εννέα γράμματα, όσες δηλαδή ήταν και η κόρες της.
Δωρίς τη μνήμη χάνει η ιστορία τη ροή της. Σπάνε οι κρίκοι της ιστορικής συνέχειας. Ό,τι αποκόβεται από το σώμα της γλώσσας τραυματίζει την πατρίδα, καθώς «γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο» (Καζαντζάκης). Οι ομηρικές λέξεις, αν και πολύ παλιές, είναι αυτές που χρησιμοποιούμε σήμερα στην παραγωγή νέων λέξεων. Και οι ελάχιστες σε στοιχεία έχουν τη σημασία τους. Είναι «οι μικρές συλλαβές που πάσχιζα την ταυτότητά μου να αρθρώσω», θα μας πει ο Ελύτης.
Να γιατί δεν μπορεί να καταργηθεί η αρχαία ελληνική. Ζη σαν όλα τα κληρονομικά χαρακτηριστικά στα κύτταρά μας. Είναι το πηγάδι από όπου αντλεί τις λέξεις της η νεοελληνική. Και, το πηγάδι αυτό δεν δικαιούται κανένας Φίλης να το κλείσει. Γλώσσα είναι η πυξίδα στη ροή της εθνικής και της ιστορικής μας συνείδησης. Οι λέξεις είναι χνάρια στα οποία πατάμε και περπατάμε. Η άρνηση στη διδασκαλία της αρχαίας θα σήμαινε τον αφελληνισμό και την αποξένωση των νέων γενιών από τις ρίζες τους. Λαός που χάνει τη γλώσσα του, χάνει και την ψυχή του.
