Λαός που δεν αντιδρά έχει η μοίρα του Σίσυφου
Είμαστε η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Από νωρίς ορίσαμε τη δίκαιη νομοθεσία αλλά προτιμήσαμε την αυθαιρεσία. Μιλήσαμε για το ορθό, αλλά χτίσαμε και το αυθαίρετο. Φιλοσοφούμε για την αξιοκρατία αλλά προτιμούμε την οικογενειοκρατία…
Φερόμαστε γενικά αντιφατικά. Άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε. Λέμε όχι στη διαφθορά, αλλά στον παγκόσμιο πίνακά της είμαστε ψηλά. Επαινούμε την ηθική, αλλά υιοθετούμε και την «αρπαχτή», από την εποχή του καταχραστή Άρπαλου. Του προσωπικού φίλου του Μ. Αλεξάνδρου, που έκλεψε το θησαυροφυλάκιο με τις συντάξεις των στρατιωτών, υιοθετώντας τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και την ακολασία στη χλιδή, όπως ένας πολιτικός, που όντας “αγράμματος”, ήθελε να κατοικεί κάτω από τον ήλιο της Ακρόπολης.
Λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, αγαπούμε το Χριστό, αλλά δεν τηρούμε ούτε έναν κανόνα από τον χριστιανισμό, όταν ο κανόνας αυτός αντίκειται στο προσωπικό μας συμφέρον. Λέμε ότι θαυμάζουμε τον Καζαντζάκη, αλλά δεν τον διαβάζουμε, παρά μόνο βάζουμε έτοιμες αναρτήσεις με τα τσιτάτα του. Είμαστε ένας λαός αισιόδοξος, όχι τόσο από πίστη, όσο από ωχαδερφισμό. Μιλάμε για ανθρωπισμό, αλλά ξεχνάμε το συνάνθρωπό μας που υποφέρει. Έχουμε διαβάσει πράγματα για τους προγόνους μας, που μας αφήνουν πίσω, που ποτέ δεν θα ξεπεράσουμε.
Η ιστορία της πατρίδας μας διαρκώς αναπλάθεται. Ο ρήτορας Δημοσθένης -σύμφωνα με τον Πλούταρχο – ωφελήθηκε από τα κλοπιμαία του Άρπαλου με μια χρυσή κύλικα και 20 χρυσά τάλαντα. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε σε δίκη και υποχρεώθηκε να πληρώσει πίσω το ποσό, σε πενταπλάσια αξία. Επειδή δεν το είχε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και κλείσθηκε στην φυλακή, ώσπου δραπέτευσε και πήγε στην Καλαυρία, στο ναό του Ποσειδώνα, όπου εκεί ήπιε το κώνειο. Αυτό ας το θυμούνται οι καταχραστές του δημοσίου, εξαιτίας των οποίων ο λαός πεινά κι ας προμηθευτούν κώνειο, καλού κακού, διότι ίσως κάποτε αλλάξει ο «νόμος περί ευθύνης υπουργών», και γίνει ο ίδιος για πολίτες και πολιτικούς, για αδύναμους και ισχυρούς. Ποιος ξέρει; «Τα πάντα ρει», είπε ο φιλόσοφος.
Είμαστε η χώρα που, από την εποχή του Αριστοτέλη, όρισε ως ανώτερη επιστήμη την πολιτική, την οποία όμως στην ουσία δεν εφάρμοσε ποτέ. Έκανε μάλιστα το αντίθετο. Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία θα δούμε ότι ο Σωκράτης, ο θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας, καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. Ο Φειδίας, ο μεγαλύτερος γλύπτης όλου του κόσμου κι όλων των εποχών, καταδικάστηκε για ιεροσυλία, για να «πέσει» η δημοκρατία του Περικλή. Ο Αναξαγόρας, που πριν 2.500 χρόνια υποστήριξε ότι η σελήνη δεν έχει δικό της φως, βίωσε την καταδίκη από το αμαθέστατο ιερατείο κι άλλα πολλά.
Τα χρόνια κύλησαν, η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται με κοινή πάντα τη μοίρα των αθώων. Ο Ανδρούτσος φυλακίζεται στην Ακρόπολη και δολοφονείται από τον Γκούρα, ο Κολοκοτρώνης κλείνεται σε μπουντρούμι, ο Καποδίστριας δολοφονείται έξω από την εκκλησία, ο Λαμπράκης εκτελείται από το παρακράτος και ο Νίκος Μπελογιάννης τουφεκίζεται Κυριακή χαράματα, αφού έτσι ήθελαν οι ξένοι…
Αντίθετα, ο απόγονος των συνεργατών των Γερμανών, το διευθυντικό στέλεχος της Ζίμενς, Χριστοφοράκος, αυτός που «λάδωνε» ταχτικά το σύστημα εξουσίας, έφυγε ανενόχλητος από την Ελλάδα στη Γερμανία, για να μην συλληφθεί, με την πολιτική αρωγή της «αγίας» οικογένειας. Της οικογένειας που, ενώ θέλει να καταργήσει το Δημόσιο, όλα τα οικογενειακά της μέλη, από τον παππού μέχρι και τα δισέγγονά του, ζουν σε βάρος του Δημοσίου!!!
Είμαστε η χώρα, της οποίας τα πιο λαμπρά μυαλά, με πτυχία και μεταπτυχιακά φεύγουν στο εξωτερικό, ενώ πίσω εδώ μένουν οι άνεργοι και οι ηλικιωμένοι για να εξοφλήσουν το δημόσιο χρέος. Ζούμε σε μια πατρίδα προδομένων πολιτών και δοτών πολιτικών. Την ευθύνη για την κατάσταση την έχουμε όλοι μας. Στη Γαλλία έχουν ξεσηκωθεί για τα μέτρα λιτότητας, ενώ σ’ εμάς, παρά τα σκληρά μνημόνια, ο λαός έχει πάθει παραλυσία από το καθισιό. Ζει όπως ο τυφλός Φινέας, που οι Άρπυιες αρπάζουν το φαγητό από μπροστά του. Είτε είσαι λαός είτε τυφλός, αν δεν αντιδράς στα αρπαχτικά, που κλέβουν το δίκιο σου, θα έχεις πάντα τη μοίρα του Σίσυφου.
