Ξεκάθαρος και με λίγους

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Καταλαβαίνω την ανάγκη επιβίωσης μας, στη δύσκολη καθημερινότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. Το ερώτημα που θέλω να κάνω είναι, θέλουμε τη ζωή μας να τη μετρήσουμε ποσοτικά ή ποιοτικά στο τέλος της διαδρομής; Θα είμαστε ευχαριστημένοι με μια μεγάλη ζωή ή με μια καλή ζωή; Και το καλή ζωή δεν το λέω από την οπτική της άνεσης, των υλικών αγαθών και της εξασφάλισης, αλλά από το πρίσμα του τρόπου που τη ζούμε.

Σας μπέρδεψα; Εξηγούμαι. Θεωρώ, κι αυτό είναι προσωπική μου άποψη, ότι είναι πολύ δύσκολο να επιβιώνεις καθημερινά έχοντας να διαχειριστείς καταστάσεις και ανθρώπους. Στις περισσότερες κιόλας των περιπτώσεων πρέπει να κάνεις πράγματα με τα οποία δεν αισθάνεσαι και πολύ καλά, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, αν θες να επιβιώσεις μέσα σε μια κοινωνία που αντί να κοιτάει πως να βελτιωθεί, αντίθετα αποζητάει και σχεδιάζει πως θα κάνει κακό στους άλλους ώστε να μην αναπτυχθούν παραπάνω εκείνοι. Παλεύουμε για να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον κάτω από τη γραμμή του μετρίου.

Και είναι δύσκολο αυτό. Είναι μεγάλο φορτίο, η καθημερινή αναζήτηση της εκδίκησης, της ζημιάς σε κάποιον άλλον, του «θα δεις τι θα πάθεις» και του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Μας τρώει σαν το σαράκι χωρίς να το καταλαβαίνουμε και μας απασχολεί το μυαλό και τη ψυχή μας με κακές σκέψεις και άσχημα συναισθήματα. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν όλο αυτό αξίζει; Τι θα γινόταν αν εμείς ήμασταν πιο ξεκάθαροι με τους γύρω μας και αφιερωνόμασταν στην δική μας βελτίωση; Αν αναζητούσαμε τρόπους να μορφωθούμε παραπάνω, να εξελιχθούμε, να απασχολήσουμε το μυαλό και τη καρδιά μας με θετικά πράγματα και όχι με γκρίζες εικόνες.

Εγώ πιστεύω ότι θα ζούσαμε καλύτερα. Μπορεί όχι περισσότερο αλλά σίγουρα καλύτερα. Δε θα επιβιώναμε, αλλά θα ζούσαμε, κι εκεί είναι η διαφορά. Θα είχαμε ανθρώπους γύρω μας που θα μας ένοιαζε και θα τους ένοιαζε μόνο το χαμόγελο και κανένα κακό συναίσθημα δεν θα αφήναμε να μας απασχολήσει από την καθημερινή ανάγκη μας για χαμόγελο και δημιουργία, για εξέλιξη και γνώση. Θα είχαμε δίπλα μας λίγους αλλά καλούς. Ή μάλλον λίγους, αλλά τους σωστούς. Οπότε ναι, ίσως θα ήταν καλό να προσπαθούσαμε να είμαστε λίγο πιο ξεκάθαροι, πρώτα με τον εαυτό μας και τα θέλω μας και έπειτα με τους ανθρώπους και την κοινωνία γύρω μας. Θα ήταν καλό πρωτίστως ατομικό και έπειτα συλλογικό, γιατί σε μια κοινωνία που ο καθένας σέβεται τον εαυτό του και είναι ειλικρινής, μόνο καλό μπορεί να αποτελεί το σύνολο της και μόνο θετικό μπορεί να είναι το πρόσημο στο πέρας του χρόνου.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα από τον Αθανάσιο Τατάρογλου πατήστε εδώ.