Ο ΚΟΡΤΩ, Ο ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

“…αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει…”
(Ο ύμνος της αγάπης- Προς Κορινθίους Α’ Επιστολή Αποστόλου Παύλου)

Αφορμή για το κείμενό μου αποτέλεσε ένα γεγονός στο γνωστό σε όλους μέσο κοινωνικής δικτύωσης facebook, το οποίο με προβλημάτισε αναφορικά με τις απόψεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Ο πολυσυζητημένος, τόσο για τα βιβλία όσο και για την στάση ζωής του, συγγραφέας Αυγούστος Κορτώ (ή αλλιώς Πέτρος Χατζόπουλος) «ανέβασε», πριν από λίγες ημέρες στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook μια φωτογραφία με τον αγαπημένο του σε κάποιον ταξιδιωτικό τους προορισμό, στην οποία του έδινε ένα φιλί στα χείλη. Μια σκηνή που νομίζω πως δεν υπάρχει ερωτευμένος ανά τον πλανήτη που να μην την έχει ζήσει και να μην έχει φωτογραφηθεί σε αυτήν, βιώνοντας το αναφαίρετο δικαίωμα στον έρωτα. Η επίμαχη φωτογραφία «κατέβηκε» λίγες ώρες μετά και διεγράφη από το δίκτυο, μετά από αλλεπάλληλες αναφορές χρηστών πως περιέχει προσβλητικό περιεχόμενο.
Ο Αυγούστος Κορτώ, ο οποίος φοίτησε στην ιατρική σχολή Θεσσαλονίκης, υπήρξε για τους συμφοιτητές του ένας τρομακτικά (κυριολεκτικά!) ταλαντούχος και ευφυής νέος, τον οποίο, όμως, κέρδισε από πολύ νωρίς η συγγραφή. Προσφάτως, παντρεύτηκε στη Νέα Υόρκη τον επί χρόνια σύντροφό του, κοινοποιώντας το γάμο του, μέσα από μια προσπάθεια να αφυπνίσει την ελληνική κοινωνία και να διεκδικήσει ίσα δικαιώματα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Νομίζω ότι όλοι θα θυμόμαστε το ομοφοβικό και ρατσιστικό παραλήρημα του γνωστού δημοσιογράφου Δήμου Βερύκιου, ο οποίος σε ραδιοφωνική εκπομπή του χαρακτήρισε τον συγγραφέα «κυρά-Αυγουστίνα» και έκανε λόγο για «δικτατορία των γκαίυ»…
Μόλις το έτος 1973 έπαυσε η ομοφυλοφιλία να χαρακτηρίζεται ως διαταραχή σεξουαλικού προσανατολισμού, σύμφωνα με το διαγνωστικό εγχειρίδιο ψυχιατρικών διαταραχών DSM. Ας θεωρήσουμε, ότι η πρόσφατη αυτή αλλαγή επιστημονικής θεώρησης της ομοφυλοφιλίας από «ασθένεια» σε «προτίμηση» ή καλύτερα σε (έμφυτο) «προσανατολισμό», κάνει κατανοητή την αντίσταση του πληθυσμού να την αποδεχτεί πλήρως και να την αγκαλιάσει.
Ένα δυσκολεύομαι, ωστόσο, περισσότερο από όλα να κατανοήσω σε αυτό το θέμα της ομοφυλοφιλίας: Την εχθρότητα απέναντι σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Το bullying που μπορεί να δέχτηκαν στη ζωή τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι, ίσως, και το τέλος της ζωής τους. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία των ετεροφιλοφίλων έχει μια «κρυφή» ερωτική ζωή, την οποία δεν εκδηλώνει ποτέ. Ας μην ξεχνάμε και τους αναρίθμητους ετεροφυλόφιλοι γάμους ανθρώπων, βασισμένους στην υποκρισία σε μια προσπάθεια να «κρατηθούν τα προσχήματα». Κι αν αυτό δεν είναι εκφοβισμός της κοινωνίας προς τον «διαφορετικό», τότε τι είναι;
Κάποιοι θα μιλήσουν για τα «γκαίυ» πρότυπα που προσπαθούν να μας περάσουν μέσα από τα Μ.Μ.Ε. και να μας «πλασάρουν» οτι ο ομοφυλόφιλος ισούται με τον επιτυχημένο. Πως τάχα μέσα από αυτήν την προσπάθεια επιχειρήται αποπροσανατολιστεί το παιδί, ο έφηβος ή ο νέος, λες και κάποιος μπορεί να πείσει τον άλλον να έλκεται από άτομα του ιδίου φίλου ή ακόμα και να τον ξεγελάσει. Εδώ έρχεται η επιστήμη για να εξηγήσει πως κανείς γεννιέται έχοντας τάσεις ομοφυλοφιλίας (οι οποίες παγιώνονται συνήθως κατά την εφηβική ηλικία) και πως αυτό δε «διορθώνεται», μιας και δεν αποτελεί ασθένεια ή πρόβλημα, όπως ασφαλώς δεν είναι και (επίκτητη) επιλογή.
Και φτάνουμε στην Ορθοδοξία, στην οποία γίνονται αναφορές τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη, επί του, εν λόγω, ζητήματος. Η δική μου, απλοϊκή ενδεχομένως, ερμηνεία της Γραφής αφορά την αντίσταση στην υποδούλωση της ψυχής στο σώμα. Κι αυτό το κατανοώ απολύτως (αν και δεν το ασπάζομαι πάντα), μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της θρησκείας για νηστεία, εγκράτεια, απαγόρευση προγαμιαίων σχέσεων και σεξουαλική εγκράτεια. Ωστόσο, ο Χριστός μίλησε πρωτίστως για αγάπη, βαθιά, ειλικρινή και άδολη αγάπη.
Αυτό που με ενοχλεί, κυρίως, και θεωρώ πως εμποδίζει και τη γενικότερη εξέλιξη της κοινωνίας μας, είναι η δαιμονοποίηση της ομοφυλόφιλης σεξουαλικότητας. Ή μάλλον η δαιμονοποίηση του διαφορετικού ακόμα και στην εποχή μας. Και η ουσία δε βρίσκεται ούτε στην αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης ή του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών αλλά στο στρουθοκαμηλισμό της ελληνικής κοινωνίας και στη δυσκολία αποδοχής του όποιου άλλου.