Κοινωνία πολιτισμένη χωρίς αρετή και ήθος δεν γίνεται
Διαβάζω για ελληνόπουλα που αριστεύουν σε διεθνείς διαγωνισμούς και χαίρομαι. Διαβάζω για έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό και χαίρομαι επίσης. Κι ύστερα, βλέπω το τι γίνεται στον τόπο μου κι απογοητεύομαι. Θα πάει άραγε μπροστά ποτέ η χώρα, όταν τα άξια παιδιά της την εγκαταλείπουν;
Στον άναρχο αυτό χώρο, που κατ’ ευφημισμόν λέγεται χώρα, το πτυχίο μπήκε στην κορνίζα και το πινέλο στη δημόσια ζωή, εδώ και πολλά χρόνια.
Επενδυτές μιας φτηνής μικροπολιτικής, πολιτευτές πολλοί, κομματικοί θεσιθήρες και αψίκοροι πολιτικοί, έστω κι από μεταγραφή, έγιναν εκφραστές κι επιβήτορες της εξουσίας.
Κομματικά θαλασσοδάνεια, μίζες, προμήθειες και «λαδώματα», είναι σημαντικό μέρος του χρέους που πληρώνει στις μέρες μας ο σκληρά φορολογούμενος Έλληνας. Φθάσαμε με τον καιρό στον κλονισμό και τον εξονειδισμό των θεσμών.
Οι αξίες γκρεμίζονται, τα ιδανικά καταρρέουν και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στο λαό και τους εκπροσώπους του έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Από χώρα σοφών και φιλοσόφων γίναμε χώρος για τυχοδιώκτες και ψεύτες.
Το πλαστό αντικατέστησε το γνήσιο, η χάλκευση την ειλικρίνεια, και η υπερκατανάλωση μέσω δανεισμού την παραγωγή.
Κατά τ’ άλλα ισχύουν τα λόγια του ποιητή: ‘’Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει και δίχως γνέφια τους καιρούς η δόξα διατρέχει’’.
Στην Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974, ο Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει: ”… Η ελληνική εθνική αστική τάξη ούτε ελληνική είναι ούτε τάξη ούτε αστική. Είναι ένα κοπάδι κοπρόσκυλα, που πλούτισαν άνομα, κλέβοντας το δημόσιο ταμείο, είτε ως εργολάβοι, είτε ως μεσάζοντες ξένων εταιρειών, που εκείνες παράγουν κι αυτοί μεταπωλούν αυτό που εκείνες παράγουν, χωρίς να παράγουν ούτε ποδήλατα.
Μόνο καρφίτσες, κι αυτές της μιας χρήσεως γιατί στραβώνουν με την πρώτη. Η ξεκάρφωτη «ελληνική εθνική αστική τάξη» είναι αυτή που καλλιεργεί τους εθνικούς μύθους για να κλέβει με τρόπο μυθικό».
Όποιος δεν έχει βιώσει τις βασικές έννοιες της ζωής όπως: ανεργία, ανέχεια, φτώχεια, σπίτι χωρίς ζέστη το χειμώνα, απλήρωτα νοίκια κ.ά., δεν μπορεί να καταλάβει το λαό που υποφέρει. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον άλλον, αν η ζωή του παιδιόθεν ήταν στη χλιδή και τα μετάξια. Κανένας δεν μπορεί να αισθανθεί τι σημαίνει κόπος και τι μόχθος, αν ο ίδιος έχει μεγαλώσει με ξενόγλωσση νταντά και είχε όλα όσα επιθυμούσε.
Ο Αριστοτέλης όταν όρισε τη διαλεκτική, χώρισε τα διαλεγόμενα μέρη σε δέκα κατηγορίες με γνώμονα κοινά στοιχεία και γνώσεις.
Αν δεν γνωρίζω αυτά που γνωρίζεις κι αν δεν γνωρίζεις αυτά που γνωρίζω, δεν μπορούμε να συζητήσουμε.
Δηλαδή, να ζητήσουμε από κοινού την αλήθεια. Συνεπώς, το λαό τον καταλαβαίνουν καλύτερα αυτοί που ζουν στη γειτονιά του και γνωρίζουν τα προβλήματα του, παρά αυτοί που περνούν τα καλοκαίρια στις πλαζ της Μυκόνου και στα σαλέ της Ελβετίας τους χειμώνες τους. Οι δεύτεροι δεν μπορεί να είναι η επιτομή του Έλληνα.
Η πολιτική, όπως και η τέχνη, θέλουν ανάλογη κλίση και γνώση. Αν δεν έχεις ταλέντο στη ζωγραφική, ζωγράφος δεν γίνεσαι. Αν δεν γνωρίζεις από μουσική, μουσικός δεν είσαι.
Αν δεν γνωρίζεις από ιστορία, ιστορικός δεν γίνεσαι. Ούτε και καλός πολιτικός μπορείς να γίνεις, αν δεν έχεις αρετή και ήθος. Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα, στηρίζεται πρωτίστως στο ήθος των πολιτών κι όχι στην ισχύ των νόμων. Όπως ο άπολις δεν κάνει για την πολιτεία και ο αυταρχικός δεν κάνει για τη δημοκρατία.
Ο πολίτης – τονίζει ο Αριστοτέλης – πρέπει να είναι πάνω από όλα αμέριμνος. Δηλαδή, να μην έχει στόχο του τη μνα, τα λεφτά.
Όσοι μπαίνουν στην πολιτική για το χρήμα και δεν έχουν το απαιτούμενο ήθος, μπροστά στον πειρασμό του, ίσως και λυγίσουν. «Το ήθος της πόλης ταυτίζεται με το ήθος των πολιτικών που την κυβερνούν», γράφει στον Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης.
Συνεπώς, κοινωνία πολιτισμένη χωρίς αρετή και ήθος δεν γίνεται .
