Η ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ Κιλκίς ζητεί αναγνώριση της Ξηρόβρυσης ως «μαρτυρικού χωριού»
Να αναγνωρισθεί η Ξηρόβρυση ως «μαρτυρικό χωριό» με ενεργοποίηση της σχετικής διαδικασίας από το δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς ζητούν το παράρτημα Κιλκίς και η επιτροπή Κ.Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ.
Σε σχετικό ψήφισμα που εξέδωσαν, και το οποίο ενεκρίθη ομοφώνως από τους κατοίκους την Κυριακή 22.11.15 κατά την διάρκεια της καθιερωμένης εκδήλωσης τιμής της μνήμης των αδικοχαμένων προγόνων τους κατά την διάρκεια του εμφυλίου σπαραγμού, αναφέρονται τα εξής:
«Εμείς οι κάτοικοι του χωριού Ξηρόβρυση του Κιλκίς, καθώς και κάτοικοι από γύρω χωριά και την πόλης του Κιλκίς που συμμετέχουμε σήμερα 22 Νοέμβρη 2015 στην εκδήλωση τιμής και μνήμης των σφαγιασθέντων του χωριού, την οποία διοργάνωσαν οι κάτοικοι του χωριού μαζί με το παράρτημα Κιλκίς και την επιτροπή Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ / ΔΣΕ, Ζητούμε:
- Από το Δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς:
Να ξεκινήσει, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, Κιλκίς, η προβλεπόμενη διαδικασία αναγνώρισης ως «Μαρτυρικού χωριού» του χωριού της Ξηρόβρυσης του δήμου Κιλκίς, όπου στις 20 Νοεμβρίου 1946 έγινε η αποτρόπαια σφαγή 47 γυναικόπαιδων (όσων βρέθηκαν στο χωριό) από συμμορία – απόσπασμα παρακρατικών, πρώην συνεργατών του κατακτητή, της προδοτικής οργάνωσης ΠΑΟ, επειδή το χωριό αποτελούσε «Κάστρο της Εθνικής Αντίστασης» κατά την Κατοχή.
- Από τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους κύριους εκπροσώπους της Πολιτείας, η οποία δεν μπορεί να αδιαφορεί, ακόμη και ιστορικά, για ένα τόσο τερατώδες έγκλημα:
Να στηρίξουν με δημόσια τοποθέτησή τους το αίτημά μας αυτό.
Αν η Πολιτεία, σε όλη της την κλίμακα, συνεχίσει να υπεκφεύγει, όπως και ο δήμος Κιλκίς, πρόσφατα, στο ανάλογο αίτημά μας της 4.3.13, από την ευθύνη αναγνώρισης ενός τέτοιου τερατώδους εγκλήματος και μάλιστα ύστερα από 71 χρόνια, για το οποίο τότε η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη του μεταβαρκιζιανού κράτους της βίας και του ζόφου ούτε καν ασχολήθηκε επειδή ήξερε τους δράστες, τότε βγαίνει το συμπέρασμα ότι δυστυχώς και σήμερα, λόγω και της «συνέχειας του κράτους», εξακολουθεί να θεωρείται ότι ορθώς έγινε το μακελειό κατά των γυναικόπαιδων ενός ολόκληρου χωριού από τους συνεργάτες των κατακτητών.
Δεν τιμά τη χώρα και το λαό μας το να παραμένουν αδικαίωτα αυτά τα θύματα (κάτι ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, με την μη αναγνώριση της γενοκτονίας των προγόνων μας Ποντίων από την Τουρκία).
Μια εξόντωση οικογενειών αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα της Πατρίδας μας να είναι υπόθεση μόνο των συγγενών ,των απογόνων και φίλων και όχι ολόκληρης της Ελλάδας. Σαν, απλά, να «έτυχε … να έχουν ένα κακό θάνατο»
