Κι όμως φοβόμουν…
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Θυμάμαι οι άνθρωποι ήταν τόσο οργισμένοι από το κακό που μας βρήκε όταν μπήκαμε στα μνημόνια που έψαχναν τρόπο να εκδικηθούν τους ανθρώπους που τόσα χρόνια οι ίδιοι ψήφιζαν ως εκπροσώπους τους και κατ’ επέκταση τους εαυτούς τους χωρίς να το καταλαβαίνουν. «Μαζί τα φάγαμε» ακούστηκε από τα χείλη του πρώην βουλευτή Πάγκαλου και πάλι οι αντιδράσεις ήταν έντονες, γιατί όλοι ξέρουμε πως η αλήθεια πονάει κι ας μην το παραδεχόμαστε.
Δεν γίνεται διεφθαρμένοι πολιτικοί να εκλέγονται από αδιάφθορους πολίτες. Αυτοί που βρίσκονται στη βουλή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που τους επέλεξε. Κι έτσι ως γνήσιοι ευθυνόφοβοι βρήκαμε που να ρίξουμε το φταίξιμο και μάλιστα βρήκαμε και τον τρόπο να τιμωρήσουμε τον φταίχτη μας. Ψηφίζοντας ένα ακραίο κόμμα, που από εδώ και πέρα σε αυτό το κείμενο και από τις επτά Οκτώβρη στην Ελλάδα θα λέμε τρομοκρατική οργάνωση. Θα μου πεις Θανάση τότε δεν ήταν. Θα σας γράψω πως τότε έκανε τις πράξεις που το έφεραν σήμερα εδώ, απλά δεν το βλέπατε. Πόσες γραμμές έχουν γραφτεί και πόσες συζητήσεις έχουν καταλήξει σε αδιέξοδα για τις μαύρες έδρες που δώσαμε στη τρομοκρατική αυτή οργάνωση…
Θυμάμαι παιδιά, μικρά σε ηλικία που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία με την πολιτική να τριγυρνάνε στη πόλη μου, σε μια μικρή φιλήσυχη πόλη, με τα μπλουζάκια της Χρυσής Αυγής γεμάτοι χαρά, θάρρος και έπαρση. Θράσος θα το έλεγα. Κι όλα αυτά την ώρα που εγώ αμφισβητούσα το αυτοκόλλητο που φορούσα στο πέτο, υπερασπιζόμενος τις δικές μου πεποιθήσεις.
Θυμάμαι να με καλούν στο τηλέφωνο για να με ρωτήσουν γιατί αποκαλώ την έδρα της τρομοκρατικής οργάνωσης, μαύρη και να λέω γιατί με τέτοιο χρώμα την απεικόνιζαν στην τηλεόραση, κάτι θα ήξεραν παραπάνω κι εκείνοι.
Θυμάμαι ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, να μας καλούν σε μέρη που θεωρούσαν τσιφλίκι τους κάποια μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης, ούτως ώστε να δείξουμε ότι δεν τους ανήκε τίποτα, γιατί οι υπεύθυνοι φοβόταν. Φοβόταν τους ανθρώπους, την ρετσινιά, δεν ξέρω, ίσως και όλα μαζί. Αλλά φοβόταν.
Θυμάμαι τον φόβο και την πίεση που επικρατούσε κάθε φορά που είχαμε να κάνουμε με εκείνους. Και τώρα… Πόσο λυτρωτικό αυτό που συνέβη; Όχι για εμάς, άλλωστε δεν έχει σημασία το τι αισθάνεται ο ένας. Αλλά για τους πολλούς. Πόση καταπίεση υπήρξε με το να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους σε κέντρα αποφάσεων. Πόσο ανόητα φέρθηκαν όσοι ήθελαν να τιμωρήσουν χρησιμοποιώντας την ψήφο σε ένα πολίτευμα όπως η δημοκρατία;
Τώρα πρέπει να ξεριζώσουμε κάθε τι ακραίο έχει ριζώσει στην κοινωνία. Αυτό που έγινε στις επτά του Οκτώβρη ήταν η αρχή. Πρέπει να δουλέψουμε πολύ για να βγάλουμε ότι ακραίο υπάρχει ανάμεσα μας κι όχι μονόπλευρα, έχουμε κι από την αντίπερα όχθη ένα πολύ πιο βαθιά ριζωμένο άκρο που κι εκείνο χρειάζεται κόπο για να βγει στο περιθώριο, ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί κι άλλο αίμα. Όσο υπάρχουν δράσεις από τα άκρα, τόσο ακραίες θα είναι και οι αντιδράσεις, για να μη ξεχνάμε και τους νόμους της φυσικής. Είμαστε σε καλό δρόμο.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.
