Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να στερήσουμε από ανήμπορους ηλικιωμένους το «Καλημέρα»

Με ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας να αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και κοινωνικής απομόνωσης, φτάνουμε και στα φετινά Χριστούγεννα. Τα λεγόμενα Χριστούγεννα της οικονομικής κρίσης!
Με ολοένα και περισσότερους ηλικιωμένους σε κάθε γωνιά της μικρής μας πόλης, σε κάθε ορεινό χωριό του νομού μας, να βιώνουν την εγκατάλειψη και την μοναξιά.
Τα σπίτια τους μικρά, απομονωμένα, φτωχικά, σχεδόν εγκαταλελειμμένα… Η πόρτα τους ανοίγει σπάνια, κι αυτή συνήθως από τα “παιδιά του Βοήθεια στο Σπίτι”, που με το γκρίζο αυτοκίνητο βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους για δουλειά.
Δεκατέσσερα χρόνια ανοίγει αυτή η πόρτα του σπιτιού, του παππού και της γιαγιάς, και γεμίζει χαμόγελα το δωμάτιο, δυναμώνει η ξυλόσομπα, σβήνουν οι τηλεοράσεις… “Τι να σας κεράσω;” ρωτάει η γιαγιά που νιώθει και πάλι οικοδέσποινα του σπιτιού… Και πάντα επιμένει, διότι δεν θέλει να φύγουν τα παιδιά με άδεια χέρια… και βάζει στις χούφτες τους τα πράσινα σοκολατάκια με το φουντούκι ή κανένα ποτήρι “κράνι” που το έφτιαξε με τα χεράκια της…
Ο παππούς βγάζει αργά το σακάκι του ενώ παραπονιέται: “Χτες το βράδυ ανέβασα 19 πίεση και 9 αυτήν της καρδιάς”… Κάποιες φορές είναι σα να μιλάει στο παιδί του (που συνήθως ζει μακριά ή είναι φορτωμένο με την οικογένεια και τις δουλειές)… Η πίεση, το σάκχαρο, η χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια, καμμιά ένεση που έχει συστήσει ο γιατρός, όλα ελέγχονται, καταγράφονται από τη νοσηλεύτρια και ο ηλικιωμένος αναθαρρεί με τα καλά αποτελέσματα…
“Παλληκάρι είσαι, κύριε Γιάννη”, του λέει η οικογενειακή βοηθός ενώ βοηθεί την γιαγιά στο μαγείρεμα… Πιάνει εκεί την κουβέντα με την κοινωνική λειτουργό ή την ψυχολόγο για τα παλιά, σχεδόν δακρύζει, όταν θυμάται τον πατέρα του…
Κι η ζωή τους συνεχίζεται, με τη ρουτίνα και την καθημερινότητα να “σπάει” από ανθρώπους που νιώθουν ότι τους σέβονται και τους φροντίζουν….

Ηλικιωμένα άτομα ή ζευγάρια ηλικιωμένων που ζουν μόνοι, χωρίς συγγενικό περιβάλλον και που αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα. Ατομα που αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν λόγω ηλικίας, ασθενείας ή αναπηρίας, ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν μόνοι τους εξωτερικές ή οικιακές δουλειές, είναι μερικοί από τους οποίους εξυπηρετούνται καθημερινά από αυτήν την υπηρεσία («Βοήθεια στο Σπίτι» και «Κοινωνική Μέριμνα»).

Οι εργαζόμενοι εκτός από τις καθημερινές επισκέψεις σε γιαγιάδες και παππούδες, παρέχουν παράλληλα τις υπηρεσίες τους σε κάθε δράση του δήμου Κιλκίς, με ανθρώπινο πρόσωπο. Συνδράμουν στη λειτουργία του κοινωνικού φαρμακείου-ιατρείου, του κοινωνικού παντοπωλείου, παρεμβαίνουν και στηρίζουν ψυχολογικά παιδιά, οικογένειες και εκπαιδευτικούς σε συνεργασία με την δευτεροβάθμια εκπαίδευση του Κιλκίς, διανέμουν τρόφιμα σε άπορες οικογένειες της περιοχής μας.
Οι εργαζόμενοι στα προγράμματα φροντίδας τρίτης ηλικίας είναι, από εκείνους, που δουλεύουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μεράκι και ανθρωπιά και πιστεύουν ακράδαντα, ότι όποιος θέλει πραγματικά, μπορεί.

“…Εμείς, οι συμβασιούχοι στα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι», δεν έχουμε μάθει να μιλάμε για τη δουλειά μας. Μας ξέρουν μονάχα «οι παππούδες μας», όταν τους αγοράζουμε τα φάρμακα, όταν τους «μετράμε» την πίεση, όταν συζητούμε για την καθημερινότητά τους, όταν πηγαίνουμε μαζί τους στο νοσοκομείο, όταν τους κάνουμε, απλώς, συντροφιά για να μη νιώθουν μόνοι…” μας λέει χαρακτηριστικά η Λίτσα Αϊβαλιώτου, νοσηλεύτρια του προγράμματος ΒσΣ Γαλλικού.

Για την ανθρώπινη σχέση που έχει αναπτύξει τα τελευταία δέκα χρόνια με την κυρία Αλεξάνδρα από ένα ορεινό χωριό των Κρουσίων, μας μιλά η οικογενειακή βοηθός του προγράμματος “Βοήθεια στο Σπίτι” Τερπύλλου, Ησαϊα Κεχαγιά: “Είναι η γιαγιά μας… Μια γιαγιά που μας καλοδέχτηκε από την πρώτη μέρα… Πάντα με το χαμόγελο… Και το χαμόγελο έγινε αγκαλιά..και η αγκαλιά έγινε πιο μεγάλη καθώς πέρασαν τα χρόνια. Και πέρασαν χρόνια πολλά και έφτασαν τα δέκα..! Και η γιαγιά έγινε δική μας , και η αγκαλιά έγινε εκδήλωση αγάπης ..”

Πάνω από χίλιοι ηλικιωμένοι και άτομα με αναπηρία δέχονται τη φροντίδα και τη στήριξη από εξειδικευμένα στελέχη με πολυετή πείρα. Μάλιστα, τις ημέρες των Χριστουγέννων οι εργαζόμενοι θα μοιράσουν τρόφιμα σε οικογένειες με σοβαρά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, δίνοντας μια ανάσα ελπίδας στους συμπολίτες μας.

Ωστόσο, μια κοινωνική δομή όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι», παρά την αδιαμφισβήτητη προσφορά και δράση της, αντιμετωπίζει, σχεδόν καθημερινά, προβλήματα επιβίωσης. Η λειτουργία των προγραμμάτων σχεδιάζεται κάθε χρόνο με “ημερομηνία λήξης”! Έτσι, λοιπόν, εργαζόμενοι και ηλικιωμένοι γίνονται “όμηροι” της Πολιτείας, του μνημονίου και του ΔΝΤ, παραμένοντας κυριολεκτικώς στον “αέρα”!

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κλείσιμο των κοινωνικών προγραμμάτων, σημαίνει κλείνω τα μάτια στον άπορο, στον ανάπηρο, στον ηλικιωμένο που θέλει να ξαναπιστέψει στις δυνάμεις του και που ζητούμε επί τέλους να ζήσει με αξιοπρέπεια; Οι εργαζόμενοι κάνουμε καθημερινά υπερβάσεις του ρόλου μας… Βγαίνουμε καθημερινά στους δρόμους με το υπηρεσιακό μας αυτοκίνητο, αφήνοντας πίσω τα προβλήματα, την αβεβαιότητα του αύριο, το ότι έχουμε να πληρωθούμε 5-6-7 μήνες, κι όμως, ανοίγουμε την επόμενη μέρα την πόρτα της κάθε γιαγιάς και λέμε γεμάτοι χαμόγελο: «Καλημέρα». Όχι από υποχρέωση, μα από αγάπη για τη δουλειά μας, γεμάτοι διάθεση για προσφορά σε όσους μας έχουν πραγματικά ανάγκη. Δεν έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από αυτούς τους ηλικιωμένους αυτήν την «Καλημέρα», αυτήν την πόρτα που ανοίγει, καμιά φορά, μονάχα από εμάς…