Νοσηλευτής-τρια, το στήριγμα του κάθε ανθρώπου στα δύσκολα
Η καθιερωμένη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 12.5.17 στο αμφιθέατρο της τρίτης πτέρυγας του νοσοκομείου, όπου στην είσοδό του είχε δημιουργηθεί ένα πολύ όμορφο σκηνικό διακοσμημένο με γλάστρες από βασιλικό, τραπεζάκια και καρέκλες ελληνικού καφενείου, μουσική και εικόνες από ελληνικά νησιά και φυσικά το καθιερωμένο κέρασμα.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό της διοικήτριάς του Μαρίας Βλάχου, η οποία αναφέρθηκε στην πολύτιμη προσφορά των νοσηλευτών/τριών στη λειτουργία του ιδρύματος και στις προσπάθειες να μην λείπουν αναλώσιμα και ιατροί, ώστε το ίδρυμα να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Ακολούθως μίλησε η διευθύνουσα της νοσηλευτικής υπηρεσίας Κατερίνα Αρβανίτη Μηλαράκη με αναφορές στον ρόλο του νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο χαρακτήρισε ως «μάτια» και «αυτιά» του νοσοκομείου. «Ζούμε καθημερινά μέσα σε σωματική, πνευματική, ψυχολογική ένταση. Ζούμε καθημερινά τη δυστυχία, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την οδυνηρή πορεία προς το θάνατο, παρά τον αγώνα που όλοι μας, γιατροί και νοσηλευτές δίνουμε…
Είμαστε νοσηλευτές δημόσιου νοσοκομείου, αλλά δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι που καθόμαστε πίσω από ένα γραφείο και σας κοιτάμε σαν να σας κάνουμε τη χάρη που σας εξυπηρετούμε.
Είμαστε νοσηλευτές, που την Πρωτοχρονιά και την Ανάσταση μπορεί να την περάσουμε πάνω από έναν άρρωστο, προσπαθώντας να τον επαναφέρουμε στη ζωή.
Είμαστε νοσηλευτές, που καθόμαστε πέραν του ωραρίου μας αν θα χρειαστεί και ας μας περιμένουν τα παιδιά μας το μεσημέρι στην πόρτα.
Είμαστε νοσηλευτές, που πέφτει στην αγκαλιά μας με αναφιλητά ο γονιός που έχασε αιφνίδια του παιδί του και όπως κάποιοι λένε, «της δουλειάς τα προβλήματα δεν τα πάμε στο σπίτι», εμείς πως είναι δυνατό να το κάνουμε αυτό;
Είμαστε λοιπόν νοσηλευτές. Δεν είμαστε ούτε «νοσοκόμες», ούτε «κοπελιά», ούτε «φίλε», ούτε «εϊ ψιτ».
Είμαστε επαγγελματίες υγείας που στη ζωή μας ξέρουμε τι πραγματικά έχει ΑΞΙΑ!!!
Η ίδια η ΖΩΗ.
Εύχομαι να μπορέσετε να αφουγκρασθείτε τα λεγόμενά μου. Εύχομαι να μπορούσατε να δείτε τις παραστάσεις που είναι απεικονισμένες στο μυαλό μου.
Με αφορμή και τον φετινό εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας του Νοσηλευτή, θέλω όχι μόνο να εκθειάσω αλλά και να επαινέσω την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση που δείχνουν καθημερινά κάτω από δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας οι νοσηλευτές σε όλη την ελληνική επικράτεια εν μέσω κρίσης και προσφυγικού προβλήματος».
Κατόπιν έλαβε τον λόγο ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, ο οποίος εστίασε την ομιλία του στα προβλήματα και ελλείψεις που ταλανίζουν το ίδρυμα σε σχέση τόσο με την υλικοτεχνική υποδομή όσο και με το ιατρικό προσωπικό.
Στο έργο των νοσηλευτών αναφέρθηκε στην μεστή ομιλία του ο δικηγόρος Κιλκίς Γιάννης Αθανασιάδης, εξαίροντας τόσο το επίπεδο των υπηρεσιών, που παρέχουν, όσο και την ανθρωπιά αλλά και προσφορά τους.
Στο βήμα τον διαδέχθηκε η νοσηλεύτρια Αναστασία Πασσαλίδου, με αναφορά στο περιεχόμενο της Ημέρας του Νοσηλευτή και η μαία Αθηνά Σημαιοφορίδου, που εστίασε την ομιλία της στα ιδιαίτερα συναισθήματα, τα οποία προκαλεί στο νοσηλευτικό προσωπικό της γυναικολογικής κλινικής το «γλυκό» κλάμα κάθε νέου ανθρώπου, που έρχεται στην ζωή.
Στο τέλος της εκδήλωσης βραβεύτηκαν παιδιά νοσηλευτών/τριών για την είσοδό τους σε ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας.
«Δεν θα ξεχάσω»
Όπως αναφέρθηκε, τα ιδιαίτερα εύσημα στο έργο των νοσηλευτών απένειμε ο δικηγόρος Κιλκίς Γιάννης Αθανασιάδης, παραθέτοντας την δική του προσωπική εμπειρία.
Ειδικότερα ο κ. Αθανασιάδη είπε:
«Χαιρετίζω την σημερινή εκδήλωση που διοργανώνεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας του νοσηλευτή.
Είναι μεγάλη τιμή για μένα που μου προτάθηκε να είμαι ομιλητής στην εκδήλωση σας αυτή και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και συναισθήματα μου από μια προσωπική μου εμπειρία, μέσα από την οποία γνώρισα τι σημαίνει νοσηλευτής – νοσηλεύτρια και την σπουδαία προσφορά σας στον ασθενή.
Βλέπω με συγκίνηση στα πρόσωπα σας τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που στάθηκαν δίπλα μου για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο χρειάστηκε να νοσηλευθώ σε νοσοκομείο.
Ονομάζομαι Ιωάννης Αθανασιάδης, είμαι δικηγόρος, κατάγομαι, κατοικώ και δραστηριοποιούμαι στο Κιλκίς, για όσους και όσες δεν με γνωρίζουν.
Υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση ήπατος στο Ιπποκράτειο γενικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στις 8 Οκτωβρίου 2003, λόγω κρυψιγενούς κίρρωσης ήπατος. Η μεταμόσχευση διήρκησε εννέα περίπου ώρες, όπως πληροφορήθηκα αργότερα.
Όταν συνήλθα στο κρεβάτι της μονάδας εντατικής θεραπείας, συνειδητοποίησα αμέσως την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν: δηλ. μια κατάσταση απόλυτης εξάρτησης από τα μηχανήματα, βασανιστικό πόνο, αδυναμία και για την παραμικρή ακόμη κίνηση.
Ήθελα να μαζέψω το πόδι μου για να ξεμουδιάσει, δεν μπορούσα
Ήθελα να κουνήσω το χέρι μου, δεν μπορούσα
Ήθελα να πιω νερό, απαγορευόταν.
Άκουγα και έβλεπα γύρω μου μόνο μηχανήματα να χτυπούν και προσπαθούσα μέσα στη σύγχυση και υπερδιέγερση μου να καταλάβω που βρίσκομαι και τι μου έχει συμβεί.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσο ζω το βασανιστήριο, αν μου επιτρέπεται ο όρος, που έζησα μέσα στη ΜΕΘ, γιατί εκείνη τη στιγμή το βίωσα ως τέτοιο. Ήταν το «βασανιστήριο της ανοιχτής βρύσης». Και τι ήταν αυτό:
Ήταν ο ήχος του νερού που έτρεχε από τη βρύση τη στιγμή που η νοσηλεύτρια έκανε τη δουλειά της κι εγώ που κυριολεκτικά καιγόμουν για μια σταγόνα νερό , απαγορευόταν να πιω.
Εκείνη τη στιγμή, όταν δηλαδή άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου στη ΜΕΘ και προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει και που βρίσκομαι , μέσα στην θολούρα της νάρκωσης ακόμα, άρχισα να διακρίνω αχνά τη σιλουέτα της νοσηλεύτριας που βρισκόταν μπροστά μου.
Μόλις αντιλήφθηκε και αυτή ότι συνέρχομαι ένιωσα το χέρι της στο χέρι μου και άκουσα να μου λέει ψιθυριστά και στοργικά, όπως η μάνα στο νεογέννητο παιδί της: «Καλωσόρισες καλέ μου, τι κάνει το παλληκάρι μας με το καινούριο συκώτι; Όλα πήγαν καλά, μη φοβάσαι, μαζί θα περάσουμε όλες τις δυσκολίες, εγώ είμαι εδώ για σένα».
Δεν μπορώ φυσικά να θυμάμαι το πρόσωπο της νοσηλεύτριας αυτής, όμως τα λόγια της αυτά έχουν χαραχτεί βαθιά στην μνήμη και την ψυχή μου και δεν θα τα ξεχάσω όσο ζω.
Δεν ξέρω αν μπορώ να σας δώσω να καταλάβετε τι σήμαιναν για εμένα εκείνη τη δύσκολη στιγμή, τα λόγια αυτά, πόση δύναμη, πόσο κουράγιο και ενθάρρυνση μου έδωσαν στην κατάσταση που βρισκόμουν.
Κυρίως, ένιωσα ότι δεν είμαι μόνος και αβοήθητος στον μακρύ και επίπονο δρόμο που φαινόταν να είχα μπροστά μου για να αναρρώσω και να σταθώ στα πόδια μου ξανά.
Νομίζω πως ακριβώς στο σημείο αυτό βρίσκεται η σπουδαία αποστολή σας σε όλες τις κλινικές των νοσοκομείων που εργάζεστε: να μην ξεχνάτε ούτε στιγμή ότι από την πιο απλή μέχρι και την πιο σοβαρή περίπτωση ασθενούς έχετε μπροστά σας έναν άνθρωπο που δοκιμάζει πόνο, αγωνία, αβεβαιότητα, φόβο, ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
Κι εσείς γνωρίζετε πολύ καλύτερα από όλους ότι σε αυτές τις στιγμές του ο καθένας χρειάζεται τον άνθρωπο που θα τον βοηθήσει, θα του συμπαρασταθεί, θα τον ανακουφίσει και θα τον γιατρέψει. Αυτός ο άνθρωπος είστε όλες και όλοι εσείς.
Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο λαός μας αναγνωρίζοντας το λειτούργημα που επιτελείτε και ότι στο κρεβάτι του πόνου είστε εσείς ο πιο κοντινός του άνθρωπος, προσφωνεί την νοσηλεύτρια «Αδελφή». Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να σας έχει αποδοθεί μεγαλύτερη τιμή από την προσφώνηση αυτή.
Η νοσηλεύτρια είναι ο δικός μας άνθρωπος στην αρρώστια, είναι η αδελφή μας. Οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές είναι αυτοί που θα μας δώσουν το φάρμακο, θα μας περιποιηθούν, θα μας ταϊσουν αν χρειαστεί, θα μας δώσουν κουράγιο και θα εμψυχώσουν τους ασθενείς τους, βέβαια, αλλά και τους συνοδούς των ασθενών που και αυτοί βιώνουν την αγωνία δίπλα στον άρρωστο άνθρωπό τους. Είναι η φροντίδα που όλοι δίνουμε στους δικούς μας ανθρώπους, αλλά ο νοσηλευτής χαρίζει απλόχερα σε κάθε ασθενή, ανεξαρτήτως φίλου, ηλικίας και συγγένειας.
«Υπευθυνότητα και επαγγελματισμός»
Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία έζησα και είδα με τα μάτια μου την σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και τον επαγγελματισμό με τον οποίο οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες αντιμετώπιζαν όχι μόνο εμένα, βέβαια, αλλά και όλους τους υπόλοιπους ασθενείς.
Μεθοδικότητα, ενδιαφέρον και προσοχή στην επιτέλεση του καθήκοντος τους, γιατί γνωρίζετε πολύ καλά ότι λάθη με την υγεία δεν επιτρέπονται.
Και όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη αξία αν αναλογιστούμε ότι ο νοσηλευτής και η νοσηλεύτρια που έρχεται τα μεσάνυχτα να αλλάξει τον ορό του ασθενή στο θάλαμο ή να του δώσει το φάρμακο του, την ίδια στιγμή μπορεί να έχει στο σπίτι της άρρωστο το δικό της παιδί. Παρόλα αυτά το λειτούργημα της της επιβάλλει το μυαλό και η προσοχή της να είναι στον ασθενή του θαλάμου.
Όταν μετά μερικούς μήνες από την μεταμόσχευση μου στάθηκα στα πόδια μου, το πρώτο πράγμα που ένιωσα την ανάγκη να κάνω, ήταν να γυρίσω στο νοσοκομείο και να επισκεφθώ τους ανθρώπους αυτούς, τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές μου, να τους γνωρίσω καλύτερα και να τους εκφράσω τη βαθειά μου ευγνωμοσύνη για όσα έκαναν για μένα.
Θα θυμάμαι πάντοτε το χαμόγελο στο πρόσωπο τους, τη χαρά και την ικανοποίηση τους μόλις με αντίκρυσαν μπροστά τους, όρθιο πλέον, να μπορώ συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά, που ήταν γι αυτούς σίγουρα η ηθική ανταμοιβή τους, την οποία οπωσδήποτε και εσείς όπως κάθε νοσηλευτής αισθάνεται, βλέποντας τον ασθενή του να γίνεται καλά.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω τα εξής:
Όλοι γνωρίζουμε την ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική συγκυρία της χώρας μας, πράγμα που έχει ως συνέπεια δυσμενείς επιπτώσεις και στον τομέα της Υγείας. Γνωρίζουμε ότι όλα ή πολλά από τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας λειτουργούν με πολλά προβλήματα, μειωμένη χρηματοδότηση, ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και κυρίως ελλείψεις σε μέσα και υλικά. Είναι γνωστό σε όλους μας, επίσης, η οικονομική δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι, όπως και εσείς, με τις αλλεπάλληλες περικοπές στους μισθούς σας τα τελευταία χρόνια.
Πιστεύω, όμως, αν μου επιτρέπετε την εκτίμηση, ότι παρά τα σοβαρά αυτά προβλήματα που αντιμετωπίζετε και πολύ καλά κάνετε που αγωνίζεσθε για να τα επιλύσετε και να τα ανατρέψετε, διεκδικώντας τα δικαιώματα σας, δεν θα πρέπει να υποστείλετε ούτε στιγμή τη σημαία της προσφοράς και του λειτουργήματος σας, γιατί απέναντι σας έχετε τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια και την αρρώστια έχετε ορκιστεί να απαλύνετε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεστε αποδέκτες παραπόνων, όταν κάποια περιστατικά ή συμπεριφορά κάποιων ασυνείδητων, που δυστυχώς μπορεί να υπάρχουν στον κλάδο σας, να προκαλούν στους ασθενείς άσχημες εντυπώσεις και σχόλια που αδικούν την συντριπτική πλειοψηφία των άξιων και ευσυνείδητων νοσηλευτών.
«Ο ασθενής έχει την ανάγκη σας»
Άλλες φορές πάλι μπορεί να αντιμετωπίσετε την έντονη δυσαρέσκεια , τον εκνευρισμό, ακόμα και την οργή των ασθενώ ή των συγγενών τους, δικαιολογημένα ή μη. Τότε η ανθρώπινη φύση σας αντιδρά και θέλει ίσως να απαιτήσει την δικαίωση και την αποκατάσταση των πραγμάτων.
Όμως, το λειτούργημα σας στέκεται πιο πάνω από τέτοιες μικρότητες και ακόμη όταν συμβαίνουν τέτοιες παρεκτροπές, θα πρέπει γρήγορα να ατσαλώνετε την θέληση σας και να θυμάστε: Ο ασθενής, όποιος κι αν είναι και όπως κι αν σας συμπεριφέρθηκε έχει την ΑΝΑΓΚΗ ΣΑΣ. Σταθείτε πάνω από τα ασήμαντα και μικρά και συνεχίστε να δίνετε και τότε ακόμη τον καλύτερο σας εαυτό.
Όλες και όλοι οι νοσηλευτές του τόπου μας αυτό το έχετε αποδείξει με αξιοθαύμαστο τρόπο τον τελευταίο χρόνο, που κύματα προσφύγων κατέκλεισαν τις κλινικές του νοσοκομείου μας, δοκιμάζοντας τις ψυχικές και σωματικές σας αντοχές.
Τα καταφέρατε, όμως, γιατί κάτω από αντίξοες συνθήκες και καταβάλλοντας υπέρμετρη προσπάθεια και ζήλο, ξεπεράσατε τα όρια σας και ανταποκριθήκατε στο καθήκον σας, αποσπώντας δίκαια τα εύσημα και τους επαίνους της κοινωνίας μας.
Ο Θεός να σας έχει καλά».
