Γενοκτονία Ελληνισμού: Ο εχθρός θα είναι πάντα «εντός των τειχών»

Γράφει ο Βαγγέλης Μαυρογόνατος

Για πρώτη φορά ο ελληνικός κόσμος περιορίστηκε στα γεωγραφικά όρια της Ελλάδος, στον Νότο της Βαλκανικής χερσονήσου και στην Κύπρο. Το δράμα που βίωσαν όλες οι χριστιανικές ομάδες της Ανατολής υπήρξε ο επίλογος της επώδυνης διαδικασίας αντικατάστασης της πολυεθνικής μουσουλμανικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από εθνικά κράτη.

Η αντίστροφη μέτρηση για τους Έλληνες όπως και για τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες είχε αρχίσει με το πραξικόπημα των Νεότουρκων. Τότε χάθηκε οριστικά το μεγάλο στοίχημα για τη δυνατότητα καθιέρωσης ισοπολιτείας μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων.

Η έως τότε κατάσταση περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο στο φύλλο της 30 Νοεμβρίου 1908 της εφημερίδας “Ο Λαός της Κωνσταντινούπολης” που εξέδιδε ο Ν. Γιαννιός:
“Όλοι οι μουσουλμάνοι ήταν ίσοι αναμεταξύ τους. Όλοι μπορούσαν να γίνουν πασάδες ή στρατηγοί. Μα δεν παραδεχόταν τους χριστιανούς και τους Εβραίους για ίσους με τον εαυτό τους, παρά τους ονομάζανε γκιαούρηδες. Τους απογόνους των παλαιών κατοίκων τους μεταχειρίζονταν σαν ξένους. Δεν τους επέτρεπαν να γίνουν αξιωματικοί ή υπάλληλοι. Δεν τους δεχόταν για μάρτυρες στα τουρκικά δικαστήρια. Η τουρκική κυβέρνηση τους ανεχόταν μόνο βάζοντας τους να πληρώσουν ένα χωριστό φόρο, το χαράτσι. Τους ονόμαζαν ραγιάδες (κοπάδια) και δεν τους ήθελαν για τίποτα άλλο, παρά για να τρέφουν τον μουσουλμανικό λαό. Στις επαρχίες μόνο οι μουσουλμάνοι ήτανε γαιοκτήμονες. Οι χριστιανοί ήταν αγρότες, απαράλλακτα όπως οι δούλοι στον μεσαίωνα. Πριν την κατοχή, οι χριστιανοί αυτοί ήσαν έθνη ανεξάρτητα και πάντα είχαν βαστάξει τη γλώσσα, τη φορεσιά τους και τις συνήθειές τους […]”

Οι Νεότουρκοι με την πολιτική τους όξυναν την κατάσταση. Ήδη από το 1911 είχαν αποφασίσει τη γενοκτονία των Χριστιανών.
Η χρυσή ευκαιρία για τον τουρκικό εθνικισμό δόθηκε στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη συμπαράσταση των Γερμανών συμμάχων του. Οι πρώτοι διωγμοί ξεκινούν από την Ανατολική Θράκη με τη βίαιη μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού. Ακολουθούν μεγάλες διώξεις κατά των Ελλήνων της Δυτικής Μικράς Ασίας για να κορυφωθούν με την γενοκτονία στο μικρασιατικό Πόντο. Η ήττα της Τουρκίας και των συμμάχων της δημιούργησε ελπίδες στους υπόδουλους λαούς για την χειραφέτησή τους. Η Συνθήκη των Σεβρών ρύθμιζε σε ικανοποιητικό βαθμό τις εθνικές διαφορές. Οι Έλληνες έθεσαν υπό τον έλεγχο τους το ένα έκτο του εδάφους της Ανατολής, παρ΄ ότι το συνολικό ποσοστό τους ήταν αρκετά μεγαλύτερο. Παρομοίως απέκτησαν εθνική στέγη οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι. Οι Τούρκοι παρέμεναν, έτσι και αλλιώς, οι κύριοι του μεγαλύτερου μέρους του εδάφους.

Η εμφάνιση όμως του επιθετικού εθνικιστικού κεμαλικού κινήματος απέτρεψε την ρύθμιση αυτή. Εν τέλει, η κυρίαρχη στρατοκρατική τάξη των Νεοτούρκων (των Τούρκων εθνικιστών δηλαδή) κατάφερε στην κεμαλική εκδοχή της να νικήσει τον Ελληνικό Στρατό και το τοπικό ελληνικό αντάρτικο κίνημα, να ολοκληρώσει τη γενοκτονία του ντόπιου ελληνικού πληθυσμού που είχε προαναγγείλει από το 1911, να ελέγξει το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας, να εδραιώσει την εθνικιστική παντουρκιστική ιδεολογία εις βάρος του Ισλάμ και να επιχειρήσει τελικώς την βίαιη μετατροπή των Μουσουλμάνων πιστών, σε εθνικά Τούρκους υπηκόους.
Έως πριν την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η Σμύρνη (μόνο η πόλη) αριθμούσε 370.000 κατοίκους εκ των οποίων 165.000 ήσαν Έλληνες, 80.000 Οθωμανοί Τούρκοι, 55.000 Εβραίοι, 40.000 Αρμένιοι, 6.000 Λεβαντίνοι και 30,000 διάφοροι άλλοι ξένοι. Επικρατούσα γλώσσα ήταν η ελληνική εκ της οποίας η πόλη είχε ένα καθαρό ελληνικό χρώμα με σχετικά ανεπτυγμένο εμπόριο και πολιτιστικές εκδηλώσεις έτσι ώστε να αποκαλείται από τους Τούρκους ως “Γκιαούρ Ιζμίρ” (Σμύρνη των απίστων).

Το χρονικό της καταστροφής
Η Γενοκτονία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία υπήρξε αποτέλεσμα οργανωμένης πολιτικής των εβραϊκών και τουρκικών καθεστώτων μεταξύ 1894 και 1955. Συνίστατο από συστηματικές σφαγές, βασανιστήρια και εθνικές εκκαθαρίσεις εκατομμυρίων Ελλήνων από την ιδία δική τους ελληνική γη στη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολική Θράκη. Η ευκαιρία για Τούρκους δόθηκε στη διάρκεια του Α΄Π.Π., με την συμπαράσταση των Γερμανών συμμάχων τους.
Εκατομμύρια παιδιά, άνδρες και γυναίκες βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν ή κρεμάστηκαν σε πλατείες ή κάηκαν μαζί με τα σπίτια τους μόνο και μόνο επειδή ήταν έλληνες. Το μόνο “έγκλημα” αυτών των εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν ότι ζούσαν στη δικιά τους ελληνική γη, εκεί όπου είχαν ζήσει οι πρόγονοί τους για χιλιάδες χρόνια πριν τις εβραϊκές και τουρκικές εισβολές. Οι Τούρκοι κυβερνήτες εκτέλεσαν με αφάνταστη σκληρότητα το σχέδιο τους να δημιουργήσουν μια “Τουρκία για τους Τούρκους”, μια καθαρά εξ ολοκλήρου εβραιομογγολική Τουρκία.

Το κόστος της σφαγής του 1922 ήταν τεράστιο για τον Ελληνισμό. Ο Τζώρτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη την περίοδο των τραγικών γεγονότων, υπολόγισε σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο τους Έλληνες που εξοντώθηκαν στο σύνολο του μικρασιατικού χώρου κατά την διάρκεια των εθνικών εκκαθαρίσεων. Με βάση την οθωμανική απογραφή, οι Ελληνες στον μικρασιατικό χώρο (Δυτική Μικρά Ασία, Πόντος και Καππαδοκία) ξεπερνούσαν τα δυόμισι εκατομμύρια πριν την έναρξη του Α΄Π.Π.
Η επόμενη καταγραφή γίνεται στην Ελλάδα το 1928. Καταγράφονται λίγο περισσότεροι από ένα εκατομμύριο. Στον παρακάτω πίνακα όπως αποτυπώθηκε στην Επετηρίδα της Στατιστικής Υπηρεσίας του 1930, φαίνεται ο αριθμός των προσφύγων στην Ελλάδα.

Αν και υπάρχουν άπειρες αποδείξεις και μαρτυρίες. που τεκμηριώνουν ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων είναι αναμφισβήτητο γεγονός, η ελληνική κυβέρνηση το 1998 προσπαθεί να ευχαριστήσει τους στρατιωτικούς που κυβερνούν την Τουρκία αναφερόμενοι στην Γενοκτονία των Ελλήνων ως μια απλή “Καταστροφή”. Έτσι η τότε ελληνική κυβέρνηση με απόφασή της διαγράφει τον όρο “Γενοκτονία” με νόμο που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 1998. Σύμφωνα με τον Νόμο 2645 έχει θεσπιστεί η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία που υπέστη ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση επικαλείται προφανώς την απόφαση αυτή του 1998 και την συνυπογράφει, με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού παιδείας, ότι δεν ήταν “Γενοκτονία” το ένα εκατομμύριο και πλέον εξοντωθέντων Ελλήνων της Μικράς Ασίας αλλά “Καταστροφή”. Τελικώς ο εχθρός ήταν και θα είναι πάντα εντός των τειχών.

Ο θλιβερός επίλογος
Με την Σμύρνη τυλιγμένη στις φλόγες την απελπισμένη προσπάθεια του μαρτυρικού πληθυσμού της να σωθεί, καταφεύγοντας στα συμμαχικά καράβια (φυσικά δεν ήταν συνωστισμός), γράφεται η τελευταία σελίδα στην ιστορία των σχέσεων της Ελλάδος με τους “συμμάχους” της στα χρόνια του Α΄Π.Π. και του μικρασιατικού τυχοδιωκτισμού.
Τις θλιβερές εκείνες ημέρες διαδραματίζεται ένα από τα πιο απάνθρωπα και αποκαλυπτικά γεγονότα του πολέμου. Οι “σύμμαχοι” της ελληνικής ολιγαρχίας:
Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί και Αμερικανοί ανέχονται με την μεγαλύτερη απάθεια να πετιούνται μπρος τα μάτια τους οι Έλληνες στην θάλασσα.

Μήπως και σήμερα δεν εξακολουθούν οι “φίλοι” μας της Ε.Ε. να βλέπουν με απάθεια την νέα επιτελούμενη “Γενοκτονία” της Πατρίδος μας;
Αγαπητοί αναγνώστες , έτσι ήρθαν οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας στην Ελλάδα κατεστραμμένοι οικονομικά, αφήνοντας πίσω αδέλφια αιχμάλωτα των Τούρκων, νεκρούς καμμένους, άταφους εις βορά των αρπακτικών, μωρά παιδιά και ηλικιωμένοι που πέθαναν από τις αντίξοες συνθήκες στον δρόμο προς την σωτηρία.

Τρίζουν τα κόκκαλά τους, από την αδικία που τους επιφύλαξε η μητέρα Ελλάδα με τους κυβερνώντες της, να θεωρούν τον τραγικό τους θάνατο αποτέλεσμα ενός τυχαίου γεγονότος, μιας “Καταστροφής” και κάποιου “Συνωστισμού”. Διπλός ο θάνατος τους λοιπόν.
Αφιερωμένο το παρόν άρθρο, στην μνήμη όλων αυτών που δεν κατάφεραν να επιζήσουν από τις θηριωδίες των προγόνων της γείτονος Τουρκίας, του ” Επιτήδειου Ουδέτερου”.