Φθονώντας κάποιον, κάνουμε κακό πρώτα στον εαυτό μας

Πηγή εικόνας : http://www.tokleidi.com/

Πιστεύω, ότι ο φθόνος εκτός του ότι αποτελεί ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα (τα υπόλοιπα έξι είναι η λαιμαργία, η οκνηρία, η αλαζονεία, η απληστία, η οργή και η λαγνεία) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως αυτοάνοσο νόσημα. Γιατί; Διότι το άτομο, που φθονεί, πρώτα κάνει κακό στον εαυτό του.

Ως φθόνο μπορούμε να ορίσουμε την δυσαρέσκεια και την λύπη που αισθάνεται κάποιος για τα αγαθά ή την ευτυχία των άλλων. Και μόνο από τον ορισμό κατανοούμε το πόσο άσχημο μπορεί να είναι ένα τέτοιο συναίσθημα. Κατ’ αρχάς, ο άνθρωπος που αισθάνεται αυτό το συναίσθημα είναι προφανές, ότι θέλει το κακό του ανθρώπου τον οποίο φθονεί. Όπως ο θύτης για το θύμα του. Μπορεί να μην κάνει κάτι για να προκαλέσει κακό στον άνθρωπο, που φθονεί, αλλά δεν αποκλείεται και να κάνει. Γιατί κατά βάθος θα νιώσει ευχαρίστηση όταν δει το πρόσωπο που φθονεί να στεναχωριέται.

Και αν η οργή μπορεί να χαρακτηριστεί λογική κάτω από ωρισμένες προϋποθέσεις, ο φθόνος δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποτελεί ένα φυσιολογικό συανίσθημα. Για αυτό είναι και η πηγή του κακού. Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλά πράγματα δεν αλλάζουν γιατί αρκετοί εξ’ ημών φθονούμε. Αντιδρούμε, κάνουμε επανάσταση, καταδικάζουμε μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος και όχι εμείς βρίσκεται σε μια θέση εξουσίας στην οποία θα έπρεπε εμείς να καθόμαστε ή έχει χρήματα τα οποία θα θέλαμε να έχουμε εμείς.

Υπάρχει ένας τρόπος να δοκιμάσεις, αν κάποιος φθονεί ή οργίζεται. Να του δώσεις τη θέση ή τα πράγματα, για τα οποία σε φθονεί, και να δεις πώς θα συμπεριφερθεί. Αν όχι χειρότερα από αυτό για το οποίο αντιδρά, τότε το ίδιο σίγουρα. Γιατί σκοπός δεν είναι να αλλάξει αυτό για το οποίο αντιδρά αλλά να καταφέρει αυτός να το κάνει και όχι κάποιος άλλος. Φθονούμε τους ανθρώπους με εξουσία όχι για τον τρόπο, με τον οποίο την διαχειρίζονται αλλά διότι θα θέλαμε εμείς να έχουμε την εξουσία.

Πρέπει να σταματήσουμε να φθονούμε, διότι το πιό μεγάλο κακό το κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι ότι χειρότερο για τον χαρακτήρα και κυρίως για τη ψυχολογία ενός ανθρώπου να είναι οργισμένος, στεναχωρημένος και να ζηλεύει (και όλα αυτά ταυτόχρονα) έναν άλλο άνθρωπο που έχει κάτι που δεν έχει αυτός που φθονεί. Καλό θα ήταν να κοιτάξουμε το πόσο μεγάλη αξία έχουν αυτά που εμείς διαθέτουμε και να αγαπήσουμε τα όσα μας έχει δώσει ο Θεός. Να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα δικά μας όνειρα και να μη φθονούμε, αλλά να χαιρόμαστε όταν κάποιος άλλος μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα δικά του. Και όταν θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση μας, να φροντίζουμε να είναι από οργή, γιατί κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και όχι από φθόνο, γιατί θα μπορούσαμε εμείς να έχουμε τη θέση του.

Τέλος, καλό θα ήταν να κοιτάξουμε γύρω μας τι ανθρώπους έχουμε. Είναι εύκολο κάποιος να έρθει να μας χτυπήσει την πλάτη στα δύσκολα, για να μας δώσει κουράγιο αλλά είναι δύσκολο να νιώσει την χαρά μας και να χαρεί με τη δική μας επιτυχία. Για αυτό «τσεκάρετε» τους ανθρώπους γύρω σας και βγάλτε από τη ζωή σας όσους σας φθονούν. Είναι μίζεροι και θέλουν μόνο να σας χτυπάνε… στην πλάτη.