«Μαθαίνοντας να αποχαιρετώ, μαθαίνω να ζω»

Για τη σκιά σου να ζω
δεν είναι εύκολο
-πίστεψε με-

Να ημερώνω τις λέξεις
για μέρες απροσπέραστες

Να μεγαλώνω τα ασύνδετα «και»
και τα πολύμορφα «αλλά»
στης αγκαλιάς
το σπουδαίο ξημέρωμα

Τις λέξεις μου να τρέφω
με πυκνωμένα σύννεφα
Καθόλου δεν είναι εύκολο
-πίστεψέ με-

Να κάνω γέφυρες στα κύματα
Να διπλώνω ξανά και ξανά
τα χρόνια
μέσα στις κούτες.

Που να χωρέσουν οι λέξεις μου;

Ντροπιασμένες, γυμνές,
συλλαβές όλο απραξία
και πάλη αδιοχέτευτη

Τα γράμματά μου λίγα.
Για ποταμούς,
για φώτα,
για δρόμους που δε δοξάστηκαν ποτέ.

Κι εγώ, πέρα δω,
να ρωτώ
άραγε
πώς και από πού
να βρεθώ
για να σε συναντήσω;

Έχει κάμποσο καιρό τώρα, που βάλθηκα να αποχαιρετήσω… Έψαχνα τρόπους συγχώρεσης, γύρευα ευθύνες, καταλόγιζα λάθη, πείσμωνα παιδιάστικα, πισωγυρνούσα συχνά, έβαζα σα μικρό παιδί τα κλάματα γιατί δεν μπορούσε απλώς να γίνει το δικό μου…
Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, ποια μπορεί να είναι αυτή η διαπεραστική δύναμη που με ωθεί να αγγίζω θέματα που ρίχνουν άφθονο αλάτι στις πληγές μου…;
Κι αναρωτιέμαι: αν όχι τώρα, στο καλωσόρισμα ενός νέου χρόνου, τότε πότε είναι άραγε η ώρα για να αποχαιρετίσουμε ανθρώπους και πράγματα που μπορεί να καταλαμβάνουν ακόμα νοερά χώρο και χρόνο από τη ζωή μας;

Καθένας μας, φτάνει στην 31η Δεκέμβρη κάθε χρόνου πιασμένος χέρι χέρι με κάτι που ανέτοιμος κάποτε είχε χάσει. Κι άραγε, πότε νιώθουμε αυτή τη βαθιά βεβαιότητα να αφήσουμε πίσω κάτι που πιστεύουμε πως μας ανήκει;

Αγκαλιασμένοι, λοιπόν, σφιχτά, με κάτι που δεν πετύχαμε, μονάχοι, να αποχωριστούμε, ψάχνουμε τους τρόπους για να αφήσουμε τον πόνο, τα αγαπημένα πρόσωπα, τις λύπες, τις μορφές, πάνω σε έναν κύκλο απελευθέρωσης.

Λένε, πως όταν μοιράζεσαι κάτι που σε πονάει αληθινά, γλυκαίνει η θλίψη, αποκτά μια όψη αλλιώτικη και σου δίνει συμφιλιωτικά το χέρι.

Ως τώρα, πίστευα πως ο αποχωρισμός είναι το σκοτάδι. Η ζωή μου δίδαξε πως αποχαιρετώ σημαίνει φωτίζω. Δίνω φως στη μορφή, κι έτσι την αφήνω, απλώς, να μου φύγει.

Τη συγχωρώ ή τη σπρώχνω βίαια, μα, στα σίγουρα, την αφήνω να φύγει. Δεν την κρατώ, μήτε με σφίγγει κι εκείνη.

Κι έτσι, ξέχωρα, μα και τόσο κοντά, συναντώ την άλλη πλευρά της ζωής, και αφήνω το χώρο για καθετί καινούριο.

Κάποιους φίλους, τελικά, τους συναντώ στις μεγάλες χαρές ή στις ξεχωριστές μου λύπες. Με παίρνουν, σχεδόν, υπνωτισμένη από το χέρι, προχωράμε για ώρα παρέα, κι ύστερα, σα να με αφήνουν ευλαβικά, έχοντας τη βέβαιη πίστη πως θα καταφέρω να βαδίσω στο δικό μου μοναχικό δρόμο.
Μου θυμίζει, εκείνες τις στιγμές που ο πατέρας μου, μου μάθαινε ποδήλατο, και, κάποια στιγμή, με άφηνε ή απλώς τον αποχωριζόμουν, για να πετάξω μακριά «ποδηλατίζοντας» σε μέρη που γνώριζα καλά πως δεν περπατιούνται…