Εμένα δε με νοιάζει αν φοράς μάσκα
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
«Θα ψηφίσω αυτό το ακραίο κόμμα εγώ σε αυτές τις εκλογές, για να τιμωρήσω τους άλλους που τόσα χρόνια μας έκαναν κακό». Και το έκανες, παρόλο που εσύ τους άφησες να σου κάνουν κακό. «Θα κλέψω όσο περισσότερο μπορώ αφού το κράτος μου δίνει τα παραθυράκια να το κάνω». Και το έκανες, παρόλο που ήξερες ότι εμείς θα πληρώσουμε και πάλι τα σπασμένα. «Θα οδηγώ όπως θέλω, θα κάνω και τη μαγκιά μου γιατί έτσι». Και το έκανες, παρόλο που ήξερες ότι μπορεί ένα δυστύχημα να στοιχίσει τη ζωή σε κάποιον που οδηγούσε σωστά. «Θα πάρω τηλέφωνο το κονέ μου για να τακτοποιήσει το θέμα μου». Και το έκανες, παρόλο που ήξερες ότι μπορεί να έπαιρνες σειρές και θέσεις άλλων ανθρώπων, που δεν είχαν τέτοιες προσβάσεις και περίμεναν καρτερικά ή ήταν οι κατάλληλοι.
Σκληρή κοινωνία, αγέλη θα έλεγα, που κοιτάνε πως θα φάνε τις κατσίκες του γείτονα ώστε να έχουν περισσότερες αυτοί. Έτσι μας έκανε το σύστημα, θα μου πεις. Με το δίκιο σου. Αλλά να μη βρέθηκε ούτε ένας; Ένας διαφορετικός, μάγκας ρε παιδί μου, που θα πήγαινε κόντρα σε όλο αυτό. Σίγουρα υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά εσύ επέλεγες την αγέλη σου. Και τώρα;
«Δε φοράω μάσκα εγώ ρε, κανείς δεν φοράει, αν είναι να γράψουν εμένα ας γράψουν πρώτα τους άλλους». Και βάλε τραπέζια και κάνε πάρτι και κάνε τα στραβά μάτια και σκέψου πάλι μόνο το δικό σου εαυτό. Έλα όμως που έχει διαφορά το να είσαι έξυπνος από το να είσαι κουτοπόνηρος. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αναρωτήθηκες, γιατί παραπάνω μέτρα; Γιατί μας περιορίζουν; Πως θα ζήσουμε εμείς; Τι φταίω εγώ; Και πάλι έριξες την ευθύνη στους άλλους, ενώ ήξερες ότι και εσύ συνέβαλες.
Ελπίζω αυτή την ύστατη ώρα να συνειδητοποίησες ότι δε πρέπει να ζεις σε αγέλες αλλά σε κοινωνίες. Ο νους είναι αυτός που σε ξεχωρίζει από τα ζώα, εκμεταλλεύσου τον. Κατάλαβες ότι αν κάποιοι άνθρωποι κάνουν ένα πάρτι, ανεύθυνα, μη ακολουθώντας τις οδηγίες σε ένα ιδιωτικό μέρος, στο σπίτι τους και μετά βγουν έξω μπορεί μέσα σε μια βδομάδα να κλείσουν το μαγαζί σου, να σε υποχρεώσουν να έχεις λίγα άτομα στα τραπέζια, να σε περιορίσουν, να σε κάνουν να ζεις αβέβαια.
Συνειδητοποιείς λοιπόν ότι αλληλοεπηρεαζόμαστε; Ότι το να τιμωρούμε τους άλλους, να μην τους υπολογίζουμε κοιτώντας μόνο τον εαυτό μας και να κοιτάμε να τους κάνουμε κακό μπορεί να προκαλέσει και σε εμάς προβλήματα; Συνειδητοποιείς ότι το να ζεις στη κοινωνία εκτός από υπέροχα δικαιώματα έχει και αυτό που φοβάσαι περισσότερο, την ευθύνη; Όταν συνυπάρχουν και τα δύο όμως, επέρχεται η ισορροπία κι έτσι εξελίσσονται όλα τα μέλη της κοινωνίας ζώντας αρμονικά.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.
