Ζωή είναι το ασφαλές αύριο

Γράφει η Έλλη Φρεγγίδου

Δεκάδες μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από γνωστούς και φίλους, που νοσούν ή νόσησαν από τον κορωνοϊό. Η αλήθεια είναι πως μπορεί πια να συμβεί στον οποιονδήποτε.

Θυμώνω, όμως, πραγματικά με εκείνους, που δεν πίστευαν, που γυρνούσαν παντού δίχως τη μάσκα τους, που ενώ είχαν συμπτώματα πήγαιναν στις δουλειές τους, χωρίς να ενημερώνουν συναδέλφους, προϊστάμενους και υφιστάμενους για αυτό που τους συμβαίνει.

Θυμώνω με εκείνους, που δεν είχαν την υπευθυνότητα να εξεταστούν με την εμφάνιση του οποιουδήποτε συμπτώματος (κόπωση, πυρετός, βήχας κ.α.) και συνέχιζαν να συναντούν κόσμο, μεταδίδοντας αδιαλείπτως τον ιό.

Θυμώνω με αυτούς τους ίδιους, που εμφανίζονται τώρα, ως ηρωοποιημένοι μάρτυρες, λέγοντας πως θα τηρήσουν την καραντίνα και θα σεβαστούν όλους τους περιορισμούς, ενώ όντας συμπτωματικοί περιφέρονταν δίπλα μας.

Θυμώνω με όλους τους «εξυπνάκηδες», που με ρωτούν με ύφος υπερόπτη: «Καλά, φοβάσαι;» και μου δηλώνουν ευθαρσώς πως η μάσκα στερεί την ελευθερία τους. Χωρίς, ασφαλώς, να λογαριάζουν τη δική μου ελευθερία, τη δική μου θέληση, δίχως να σέβονται τα προσωπικά μου όρια και τα πιστεύω.

Δε χρειάζεται να συμβεί κάτι σε σένα για να πιστέψεις ότι υπάρχει. Δε χρειάζομαι να δω έναν ασθενή να πεθαίνει από κορωνοϊό για να δεχτώ την ύπαρξή του. Έχω εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Δε γίνεται να είσαι γνώστης και ειδικός με ένα τυχαίο σερφάρισμα στο διαδίκτυο. Δεν υποκαθίσταται η ιατρική επιστήμη και η έρευνα, από έναν τυχαίο συνωμοσιολόγο, που φυτεύει στο νου μας απερίσκεπτες αοριστίες.

Ο ιός υπάρχει γιατί, πολύ απλά, η επιστήμη υπάρχει.

Το δηλώνουν οι χιλιάδες νοσούντες, οι εκατοντάδες πια νεκροί και οι πολυάριθμοι ασθενείς στις ΜΕΘ της χώρας μας (και δυστυχώς όχι μόνο της δικής μας χώρας).

Κατανοώ την ορμή, την αμφισβήτηση και την επαναστατικότητα των νέων. Διακατέχονται από την αίσθηση του άτρωτου κι, ίσως, κάποιες, φορές, από την έπαρση του δυνατού. Όμως, κανείς δεν είναι πραγματικά άτρωτος μπροστά στην ασθένεια κι αυτό που πραγματικά διακρίνει, τελικά, τον δυνατό είναι ο σεβασμός του για τον ευάλωτο, για εκείνον δηλαδή που χρειάζεται να προστατέψει και να υπερασπιστεί.

Η ζωή δε σταματά μπροστά στην απειλή του κορωνοϊού, μα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να της επιτρέψουμε να συνεχίσει. Ζωή είναι το ασφαλές αύριο.

Και για όσους διστάζετε να κάνετε συστάσεις σε εκείνους που επαναστατούν και που δεν υιοθετούν τη (σωστή) χρήση της μάσκας και των λοιπών μέτρων, να σκέφτεστε ότι χρειάζεται, πολλές φορές, να απαιτούμε το σεβασμό για να διασφαλίσουμε την υγεία μας. Με αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, γινόμαστε πρότυπο για τα παιδιά μας και για τους γύρω μας.

Όλα όσα γράφω δεν αποσκοπούν, ασφαλώς, στο να διασπείρουν τον πανικό αλλά στο να ενισχύσουν την υπευθυνότητα και τη συλλογικότητα. Γιατί η ατομική και κοινωνική ευθύνη εκπορεύεται μονάχα από ανθρώπους με ήθος, αρχές, αξίες και πραγματική αγάπη για το συνάνθρωπο.