Αρθρογραφία

Στην εποχή της μάσκας

Ζούμε μια ακόμη περίοδο συνωμοσιολογίας. «Πρέπει να χρησιμοποιούμε τη μάσκα ή πρόκειται για έναν επιπρόσθετο περιορισμό των ελευθεριών μας;», «Να κλειστώ σπίτι ή να συνεχίσω τη ζωή μου όπως και πριν»;

Αναρίθμητα ερωτήματα ταλανίζουν, όχι μονάχα τον Έλληνα, μα και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Όλες αυτές τις μέρες, του πρόσφατου άτυπου lockdown, πρόσεξα, για άλλη μια φορά, τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους: το χαμογελαστό αγόρι του delivery με την κατεβασμένη μάσκα στο πιγούνι και τη βεβαιότητα για το άτρωτο της νεότητας, την κυρία στο φούρνο που εξυπηρετεί χωρίς μάσκα γεμάτη ιδρώτα, το κορίτσι του super-market με την πάνινη μάσκα κολλημένη πάνω της και τη μύτη της έξω από αυτήν για να κλέψει μερικές καθαρές ανάσες, τον κύριο στο μανάβικο με τη δική του μάσκα -σε ετοιμότητα ελέγχου- να κρέμεται από το ένα αυτί…

Παλεύουμε όλοι… ρισκάρουμε καθημερινά τη ζωή τη δική μας και του διπλανού, από μια απειλή υπαρκτή αλλά ακατανόητη. Δε φοράμε τη μάσκα από σεβασμό και επίγνωση της αναγκαιότητας αλλά από φόβο μήπως γίνουμε αντιληπτοί από το κράτος/τιμωρό.

Κάποιες φορές, παρακολουθώντας μια σειρά στο Netflix, «χαζεύω» την κανονικότητά τους και αναρωτιέμαι: «να, αν τώρα είχαν τον κορονοϊό, όλοι αυτοί, θα φορούσανε μάσκες». Είναι σα να οι μάσκες και το αντισηπτικό έγιναν πια η κανονικότητα, ο τρόπος ζωής, η ρουτίνα.

Ναι, συχνά, αισθάνομαι πως το κράτος με εμπαίζει. Πριν από λίγους μήνες, οι ζωές είχαν μεγαλύτερη αξία από την οικονομία. Τώρα πια, φαίνεται οι όροι να αντιστράφηκαν και ο τουρισμός, η οικονομία, η εργασία να αποκτούν ένα άλλο νόημα, πιο σημαντικό.

Καμιά εξήγηση, όμως, προς τον πολίτη για αυτήν τη μεταστροφή. Μια μεταστροφή, που άρχισε να κάνει τον πολίτη πιο δύσπιστο και να αντιδρά στις αποφάσεις, που λαμβάνονται ερήμην του. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση δεν επιζητά τη συμμετοχικότητα του πολίτη στις μεγάλες αποφάσεις αλλά τη δημιουργία μιας ψευδαίσθησης διαφάνειας και συμμετοχικότητας.

Ναι, η μάσκα σώζει ζωές. Όμως, πόσο κοστίζει μια μάσκα; Πόσο κόστιζε την εποχή του lockdown; Υπήρχαν, άραγε, διαθέσιμες μάσκες στα φαρμακεία και στα super-market; Με θυμάμαι τον Μάρτιο και τον Απρίλιο να πλένω τις λιγοστές μάσκες μου (μιας χρήσης) με οινόπνευμα γιατί ήταν απολύτως απαραίτητες για τη δουλειά μου. Με θυμάμαι να γυρνώ στα φαρμακεία και να αγοράζω τη μάσκα 1,20 ευρώ (!).

Σήμερα, αγοράζω τις ίδιες μάσκες από 12 έως 30 ευρώ ανά 50 τεμάχια. Κι αν εφάρμοζα τα όσα λένε οι ειδικοί επακριβώς, δε θα μου έφτανε ένα κουτί την εβδομάδα.

Που βρίσκεται το κράτος σε όλα αυτά; Πώς θα ανταπεξέλθει η σύγχρονη ελληνική οικογένεια; Πώς θα προστατέψει ο Έλληνας τον εαυτό του και τους γύρω του;

Υποστηρίζω, λοιπόν, τη χρήση της μάσκας, αλλά, ταυτόχρονα, απαιτώ τη δωρεάν διάθεση για όλους. Όταν το κράτος επιβάλλει πρόστιμο για τη μη χρήση μάσκας, είναι υποχρεωμένο να φροντίζει να προμηθεύει τους πολίτες με μάσκες.

Αυτός ο ιός έχει αλλάξει τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην επιστημονική κοινότητα για τη γρήγορη εύρεση μιας λύσης. Έως τότε, προσαρμοζόμαστε δημιουργικά με όλες μας τις δυνάμεις.

Η απρόσωπη μάσκα, της δυσφορίας και της ανελευθερίας, μπορεί να γίνει το μέσο για μια κοινωνία πιο αλληλέγγυα και ανθρώπινη. Μπορεί να γίνει ο τρόπος να φροντίσω τον άλλον, με εμπιστοσύνη πως κι αυτός θα νοιαστεί για μένα και για την υγεία μου.

Είναι μια άλλη ζώνη ασφαλείας, ένα μάθημα σεβασμού για τα παιδιά μου, είναι το όχημα που θα με οδηγήσει στο αύριο.

Περισσότερα
Δείτε ακόμα

Φωτοσχόλιο

Συνάντηση Σούλη Καζαντζίδη με Βαγγέλη Μαρινάκη

Δεν είναι ασυνήθιστα πολλά;

Ο δήμος Παιονίας αποφάσισε την ανάθεση συγγραφής του ιστορικού λευκώματός του στον καταλληλότερο γι’ αυτόν τον σκοπό ερευνητή και συγγραφέα, […]