Ο καιρός της ευθύνης
Γράφει η Έλλη Φρεγγίδου
«Ζούμε τον καιρό της ευθύνης,
τη μέρα
που στέκει ανάμεσα
στο «είμαι»
και στην ανθρωπότητα.
Μη ξεχάσεις, μονάχα,
αδερφέ μου,
στο ζύγι σου απάνω
να λογαριάσεις κι εμένα,
τον κατ’ εικόνα
και καθ’ ομοίωσιν.»
(Καιρός της ευθύνης, Ε. Φρεγγίδου, Μάρτιος 2020, αδημοσίευτο)
Έχει σχεδόν δέκα μέρες που μείναμε σπίτι. Αδειάσαμε τα ράφια από τα super market, προμηθευτήκαμε φάρμακα για κάθε είδους ασθένεια, αγοράσαμε όσες μάσκες κι αντισηπτικά βρήκαμε διαθέσιμα και… μείναμε σπίτι.
Βλέπουμε πια τους φίλους μέσω viber, σερφάρουμε ατελείωτα στο facebook, μιλάμε με τους γονείς στο τηλέφωνο και δεν ανεβάζουμε πια ατελείωτα stories.
Με ποιον μείναμε σπίτι; Με ποιον είναι που αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς; Ποιον φοβόμαστε μη βλάψουμε και τον «απομακρύναμε», έτσι απρόσμενα, από τη ζωή μας;
Ίσως, δίχως να το συνειδητοποιήσουμε, σε αυτές τις δύσκολες μέρες του «κορονοϊού» μάς δίνεται η δυνατότητα να αξιολογήσουμε από την αρχή τη ζωή μας, να νοηματοδοτήσουμε τις ημέρες μας.
Σκέφτηκα πως τώρα οι μέρες κυλούν διαφορετικά. Δε γλιστράνε πια μέσα από τα χέρια μου: Δευτέρα – Παρασκευή – Κυριακή και πάλι Δευτέρα. Κυλούν δυσκολότερα και πιο αργά.
Το ίδιο και οι εποχές. Ούτε τις μυγδαλιές πρόλαβα να προσέξω που άνθισαν γύρω μου. Μήτε πρόφτασα να αλλάξω τα ρούχα μου από τα χειμερινά στα ανοιξιάτικα. Έμεινα μονάχα με τη χαρά πως σε λίγο θα μυρίσει καλοκαίρι…
Οι δρόμοι άδειοι, σα να προετοιμαζόμαστε για μια παρέλαση που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Έπειτα, πάλι, νιώθω πως η ζωή σήμερα απέκτησε άλλο νόημα. Δεν είναι πια ευθεία. Δεν ακολουθεί την ίσια γραμμή που σχεδίασα με το μολύβι μου.
Όμως, στ’ αλήθεια, ποιος ήταν ο προσανατολισμός μου και που οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι μου;
Αποφάσισα, λοιπόν, να δω αυτές τις ημέρες (μήνες..) ως μια δυνατότητα: μια δυνατότητα να σχεδιάσω ξανά την καθημερινότητά μου, να επαναξιολογήσω τις σχέσεις και τις επιλογές μου. Να δω πιο καθαρά και να εκτιμήσω εμένα, την υγεία μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και που νοιάζομαι.
Να σκεφτώ πιο ουσιαστικά την «ύπαρξη» και την «απουσία», τη «μοναξιά» και τη «μοναχικότητα». Να θυμηθώ με μια αλλιώτικη και πιο βαθιά ενσυναίσθηση, όλους αυτούς τους πελάτες μου, καθώς μου περιέγραφαν τις δύσκολες μέρες της κατάθλιψής τους.
Κάθε μέρα βιώνουμε μια νέα απαγόρευση: συνάθροισης, εξόδου, κυκλοφορίας… Η ελευθερία έγινε ξαφνικά μια μακρινή κατάκτηση.
Κάθε μέρα έχουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε -πρωτίστως στον εαυτό μας- την τεράστια ατομική και κοινωνική μας ευθύνη.
Ήρθε η ώρα (παραφράζοντας τον Σαμαράκη) να αποδείξουμε πως οι καρδιές μας μπορούν να έρθουν και πάλι κοντά, παρέα με τις στέγες μας.
Αυτός ο ιός, με έκανε να φοβηθώ το «έξω» και να προστατέψω το «μέσα». Να φτιάξω ένα περίβλημα, ένα κουκούλι μιας κάμπιας, που όταν φτάσει πια ο κατάλληλος και ασφαλής καιρός, θα σημάνει το πέταγμα μιας ιριδίζουσας πεταλούδας.
Αυτός ο ιός -καταραμένος, επιθετικός, απρόσμενος, εχθρικός, άδικος- με έκανε να σκεφτώ – με έναν τόσο παράδοξο τρόπο- πόσο αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους.
