«Έκλεισε» το λαμπρό κεφάλαιο της αθλητικής ιστορίας του νομού «Αλέκος Κουσιδώνης»

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Ο Αλέκος Κουσιδώνης δεν είναι πιά εδώ.

«Μετακόμισε» για τις «γειτονιές» και τους αθλητικούς χώρους του Παραδείσου, το Σάββατο 22.2.20, «βυθίζοντας» σε βαρύτατο πένθος την κοινωνία της Γουμένισσας και σε βαθύτατη λύπη την αθλητική κοινωνία όλου του νομού.

«Έκλεισε» κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα λαμπρό κεφάλαιο της ιστορίας του κιλκισιώτικου αθλητισμού, καθώς ο εκλιπών υπήρξε ένας από τους κορυφαίους αθλητικούς παράγοντες του νομού, με μακρά παρουσία στα αθλητικά δρώμενά του και με πολύπλευρη ουσιαστική προσφορά στην αθλούμενη νεολαία.

Ένα κεφάλαιο, το οποίο ξεκίνησε την δεκαετία του ’70 από την Γουμένισσα, όταν το άξιο τέκνο της Αλέκος Κουσιδώνης, νεαρός υπάλληλος του ΟΤΕ τότε, ξεκίνησε την πορεία του ως αθλητικού παράγοντος ως διοικητικό στέλεχος αλλά και πρόεδρος του ιστορικού συλλόγου του Πάικου, ή, αλλιώς, του αθλητικού «σημαιοφόρου» της «Νύμφης του Πάικου», που επί δεκαετίες απετέλεσε «κολυμβήθρα» και «σχολείο» αθλητικών παραγόντων της περιοχής.

Η συνέχεια δόθηκε τους πρώτους μήνες του ’80, όταν ο Αλέκος Κουσιδώνης, ακολουθώντας κοινή διαδρομή με τον περίπου συνομήλικο ιατρό και κουμπάρο του Τάσο Αμανατίδη, ιδρυτή του ΓΑΣ στο Κιλκίς, προχώρησε στην ίδρυση συλλόγου για την καλαθόσφαιρα και τον κλασικό αθλητισμό.

Δημιούργημα, λοιπόν, του Αλέκου Κουσιδώνη ο ΑΟ «Κάλαθος» ή ΑΟΚ (αργότερα ΑΟΓ, λόγω ταυτόχρονης λειτουργίας των δύο αθλημάτων) Γουμένισσας, που έμελε να αποτελέσει με την σειρά του μία από τις «ειδικές δυνάμεις» του αθλητισμού όλου του νομού, με συστηματική «καλλιέργεια» και των δύο αθλημάτων, εν συνεχεία δε ανάδειξη ομάδων και μονάδων, που «έγραψαν σελίδες» δόξας γι’ αυτόν γενικώς και την Γουμένισσα ειδικότερα, με πλήθος επιτυχιών και διακρίσεων, που προέβαλαν και τα δύο ονόματα σε περιφερειακό, πανελλήνιο και διεθνές επίπεδο. (Τα ονόματα όλων στην διάθεση της σύνταξης).

Και ήταν ο Αλέκος Κουσιδώνης η «ψυχή» και «κινητήριος μοχλός» του ΑΟΓ όλες αυτές τις δεκαετίες, με αχώριστο συνεργάτη και «δεξί χέρι» τον αείμνηστο Δημήτρη Αϊδαρίνη, από τον οποίο τον είχε «χωρίσει» προσωρινώς, και μόνο για δεκατρείς μήνες, …ο θάνατος. Ο ίδιος που τους ένωσε και πάλι, αυτήν την φορά σε κάποια «γειτονιά» των Αγγέλων.

Στην περίπτωση του Αλέκου Κουσιδώνη οι χαρακτηρισμοί «ψυχή» και «κινητήριος μοχλός» δεν προσδίδονται χάριν φιλοφρονήσεως ή σχήματος λόγου. Αντιθέτως, αποτυπώνουν μιάν ιστορική πραγματικότητα, όσον αφορά στο συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο, ως εκπρόσωπος των γενεών μιάς εποχής κατά την οποία ο ρομαντισμός, η ανυστεροβουλία και η ανιδιοτέλεια αποτελούσαν ακόμη, αν όχι συχνά, τουλάχιστον συνήθη φαινόμενα στον χώρο ενός σε σημαντικό ακόμη βαθμό ερασιτεχνικού αθλητισμού, έδινε και την ψυχή του και δινόταν με όλες τις δυνάμεις του, πνευματικές και οικονομικές, για το καλό του συλλόγου του, το καλό του κιλκισιώτικου αθλητισμού, το καλό της λατρεμένης του Γουμένισσας.

Χάρη σ’ αυτόν τα νιάτα της Γουμένισσας στράφηκαν τότε μαζικώς στον αθλητισμό, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το ποδοσφαιρικό Πάικο και «κτίζοντας» το θαυμάσιο «οικοδόμημα» του καλαθοσφαιρικού και στιβικού ΑΟΓ.

Στην περίπτωσή του θα «ταίριαζε γάντι» ο τίτλος της ταινίας «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».
Διότι, ο Αλέκος Κουσιδώνης δεν «έβλεπε» τους αθλητές ως στελέχη, που θα «ανέβαζαν» τον σύλλογο, ώστε να «ακούγονται» ο ίδιος και κάποιοι λίγοι. Γι’ αυτόν ήταν όλοι τους παιδιά του, και ως τέτοια τα αντιμετώπιζε, με μόνιμη έγνοια για το καλό τους.

Ήταν ο στοργικός «πατέρας» τους, το στήριγμά τους ο παραστάτης και προστάτης τους, ο εμψυχωτής τους, ο σύμβουλός τους, ο καθοδηγητής τους στα «μονοπάτια» όχι μόνο της αθλητικής αρετής αλλά και της διάπλασης ακεραίων χαρακτήρων, μακριά από « κακοτοπιές».

Ο άνθρωπος, που είτε με τον συνετό και μετρημένο λόγο του είτε με εκείνη την… «γλυκιά» αθυροστομία του ήξερε να διαχειρίζεται κάθε είδους θέμα των παιδιών, πριν, κατά την διάρκεια και μετά από κάθε αγωνιστική εκδήλωση.

Και ου μόνον, αλλά και να παρεμβαίνει σε όλα τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια αθλητικά όργανα (ένωση καλαθοσφαιρικών σωματείων ΚΔ Μακεδονίας / ΕΚΑΣΚΕΔΥΜ, ένωση καλαθοσφαιρικών σωματείων / ΕΚΑΣΚΕΜ, ελληνική ομοσπονδία καλαθοσφαιρίσεως / ΕΟΚ) και να υπερασπίζεται με ασίγαστο πάθος τα δίκαια του συλλόγου του και της Γουμένισσας.

Ένας τρόπος συνδιαλέγεσθαι, που τον καταξίωσε στα προαναφερθέντα όργανα, με πολλές θητείες στις διοικήσεις τους και με αποκορύφωμα τον ορισμό του ως μονίμου επιτρόπου («κομμισαρίου») αγώνων από τον ίδιο τον «ισχυρό άνδρα» του ελληνικού καλαθοσφαίρου Γιώργο Βασιλακόπουλο, με τον οποίο συνδεόταν με ισχυρό με άρρηκτο δεσμό φιλίας.

Χάρη στον Αλέκο Κουσιδώνη, η Γουμένισσα, και μαζί της το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο και ο αθλητισμός, απέκτησαν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας το ’80 ομά;δα αμιγώς στελεχωμένη από Γουμενισσιωτόπουλα, που κατάφερε το 1985 να αναδειχθεί πρωταθλήτρια ΚΔ Μακεδονίας εφήβων, εν συνεχεία δε να καταλάβει τιμητική θέση στα ημιτελικά του πανελληνίου πρωταθλήματος, στην πρώτη πανελλήνιας εμβέλειας επιτυχία του καλαθοσφαίρου του νομού Κιλκίς.

Ήταν οι «ρίζες», από τις οποίες «φύτρωσε» συντόμως το «λυγερόκορμο δένδρο» του ΑΟ Γουμένισσας και κατόπιν «γιγαντώθηκε» σε βαθμό, που να φτάσει αργότερα στο σημείο να δώσει το «παρών» επί δεκατέσσερες περιόδους στον χώρο των εθνικών κατηγοριών (δώδεκα στην γ’ δύο στην β’). Τότε ο Αλέκος Κουσιδώνης δεν ήταν στα διοικητικά πράγματα. Όμως, ο «σπόρος», που «έσπειρε», δεν είχε να κάνει μόνο με το αγωνιστικό έμψυχο υλικό. Είχε να κάνει και με τον χώρο των παραγόντων, οι οποίοι, έχοντας στελεχώσει την αρχική ομάδα του ξεκινήματος, έχοντας θητεύσει ευδοκίμως δίπλα στον Αλέκο και έχοντας αποκτήσει πείρα, ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις και έδωσαν λαμπρή συνέχεια σ’ αυτό που ο ίδιος ξεκίνησε.

Και δεν συνιστούν τα προαναφερθέντα την μόνη παρακαταθήκη του Αλέκου στον αθλητισμό της Γουμένισσας.

Ήταν αυτός, που επί μία επταετία «κίνησε Γη και Ουρανό» και έγινε «φορτικός» σε κάθε αρμόδιο φορέα και υπηρεσία, «χρησιμοποιώντας» και τις «υψηλές» γνωριμίες του στον καλαθοσφαιρικό χώρο, για να ανεγερθεί κλειστό γυμναστήριο στην Γουμένισσα.

Ένα γυμναστήριο, για την αποπεράτωση του οποίου συνεισέφερε και ο ίδιος, από το υστέρημά του, σε ένα ακόμη ανεξίτηλο αποτύπωμα της εκ μέρους του διαθέσεως προσφοράς στον τόπο και τον αθλητισμό του.

Κάποια στιγμή, το 1988, το κλειστό γυμναστήριο παραδόθηκε στα αθλούμενα νιάτα της Γουμένισσας.

Η συνέχεια γνωστή:
-Η πρώτη «φουρνιά» παικτών από την περιοχή της Γουμένισσας πολλαπλασιάζει τις διακρίσεις της στον αγωνιστικό τομέα, και πολλά στελέχη της εξελίσσονται αργότερα σε σημαντικούς, ακόμη και εθνικής εμβελείας, προπονητές.

-Ο ΑΟ Γουμένισσας αποκτά μιάν επί μακρόν απόρθητη έδρα, καθιστώντας γνωστό το όνομά του ανά το πανελλήνιον.

-Από τις νεώτερες «φουρνιές» του ΑΟ Γουμένισσας προκύπτει η κορυφαία Ελληνίδα καλαθοσφαιρίστρια όλων των εποχών Ευανθία (Εβίνα) Μάλτση.

Όμως, η αγάπη του Αλέκου για τα νιάτα δεν περιορίζεται εντός των ορίων της περιοχής της Γουμένισσας, αλλά με αυτήν περιβάλλει και τα παιδιά του καλαθοσφαιρικού «φυτωρίου» του Κιλκίς (τότε ΓΑΣΚ). Έτσι, όπως στηρίζει τους παίκτες του ΑΟΓ, στην πλειοψηφία τους καθηγητές φυσικής αγωγής και εκπαιδευτικούς, με την ίδια «ζέση» περιβάλλει και τα παιδιά του ΓΑΣΚ, στην πλειοψηφία τους… ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. (Ο,τι, δηλαδή, συμβαίνει αντιστρόφως και με τον κουμπάρο του Τάσο Αμανατίδη, τότε πρόεδρο του ΓΑΣΚ).
Γι’ αυτό και καταφέρνει να εμπεδωθεί και στις δύο ομάδες το πνεύμα του γνήσιου αθλητισμού, με τους παίκτες τους να είναι φίλοι και μονιασμένοι εκτός αγωνιστικού χώρου, ακόμη και αν… «σκοτώνονται» σ’ αυτόν!

Είναι και αυτό μία αξιοσημείωτη συμβολή του Αλέκου, αφού η φιλία ανάμεσα στους παίκτες, που σφυρηλατήθηκε τότε στους αγωνιστικούς χώρους, συνεχίζεται σήμερα σε ικανή χρονική απόσταση από εκείνη την εποχή. Κατάφερε, δηλαδή, ο Αλέκος να κάνει κτήμα όλων την φράση «το καλαθόσφαιρο μας ενώνει».

‘Ηταν και αυτός ένας λόγος, όπως και όλοι οι προαναφερθέντες, για τους οποίους η κοινωνία της Γουμένισσας τον επιβράβευσε κατά καιρούς με ηθικές και τιμητικές αμοιβές, αναδεικνύοντάς τον και σε ενεργό στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης, με το αξίωμα του αντιδημάρχου, το οποίο τίμησε στο έπακρο, δικαιολογώντας πλήρως την επιλογή.

Αν κάτι τίθεται τώρα επί τάπητος, με αποδέκτη την τοπική διοίκηση, τόσο με την τοπική έννοια (δημοτική κοινότητα Γουμένισσας) όσο και σε κεντρικό επίπεδο (δήμος Παιονίας), είναι η …ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ απόδοση του ονόματος του Αλέκου Κουσιδώνη στο κλειστό γυμναστήριο Γουμένισσας.
Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη ενός ανθρώπου όχι μόνο για την ανεκτίμητη προσφορά του στον τοπικό αθλητισμό, και ειδικότερα στο καλαθόσφαιρο, αλλά και για το ότι χωρίς αυτόν δεν είναι καθόλου βέβαιον, ότι η Γουμένισσα θα είχε αποκτήσει κλειστό γυμναστήριο πριν περάσουν τουλάχιστον άλλα… δέκα χρόνια!

«Αναχωρώντας» για το «δίχως γυρισμό ταξίδι» ο Αλέκος Κουσιδώνης δεν αφήνει πίσω του μόνο την ανεξίτηλη «σφραγίδα» της δράσης του στα αθλητικά, αυτοδιοικητικά αλλά και συνδικαλιστικά δρώμενα.

Αφήνει και συγκεκριμένες αντιλήψεις, τρόπους σκέψης και πρακτικές, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως «οδηγός» ή «πλοηγός» κάθε πολίτη με διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και τον τόπο του, για το πώς να ασκεί δημιουργική διοίκηση στον όποιο φορέα επιλέγει για την ενασχόλησή του για τα κοινά.

Υπό το πρίσμα αυτό ο Αλέκος Κουσιδώνης έχει καταλάβει ακλόνητη μόνιμη θέση στην συλλογική συνείδηση.

Γι’ αυτό και η μνήμη του θα είναι αιωνία.
Άλλωστε, οι άνθρωποι πεθαίνουν, όταν λησμονούνται.
Και τον Αλέκο Κουσιδώνη η κοινωνία της Γουμένισσας και η αθλητική «οικογένεια» όλου του νομού δεν πρόκειται να λησμονήσουν ποτέ.

Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση αλησμόνητε πιστέ υπηρέτη του αθλητισμού, στήριγμα της νεολαίας και παντοτινέ φίλε Αλέκο Κουσιδώνη.