Εγκαταλελειμμένος… «παράδεισος» στην περιοχή του Μικρού Δάσους

Γράφει ο Βαγγέλλης Αποστολίδης

Ένα από τα πιό εμβληματικά και όμορφα από πλευράς φυσικού κάλλους σημεία στο δήμο Παιονίας είναι σίγουρα αυτό του Αγίου Παντελεήμονος, μία περιοχή πλησίον του οικισμού του Μικρού Δάσους.

Μία παραποτάμια περιοχή του Αξιού, περίπου 15 χιλιόμετρα βορείως της έδρας του δήμου, του Πολυκάστρου, η οποία γιά πολλά χρόνια υπήρξε ένας δημοφιλής χώρος αναψυχής, όχι μόνον γιά τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής αλλά και γιά πλήθος επισκεπτών από διάφορες περιοχές της Βορείου Ελλάδος, καθώς το τοπίο με τις πανύψηλες λεύκες, την πλούσια παρόχθια βλάστηση και τον ρού, του πλατύροου, κατά τον Ομηρο, ποταμού Αξιού στο εν λόγω σημείο, συνθέτουν μαζί με το παρακείμενο εξωκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος ένα πραγματικά μαγευτικό τοπίο.

Ένα ιδανικό μέρος γιά αναψυχή, την αξία του οποίου αξιοποίησαν στο διάβα του χρόνου οι τοπικοί και δημοτικοί μετέπειτα παράγοντες του τόπου από την δεκαετία του ‘70 και εντεύθεν, με αποκορύφωμα την περίοδο πρίν το 2010, όταν, στο πλαίσιο της αξιοποίησής του ασφαλτοστρώθηκε ο μήκους περίπου 2,3 χιλιομέτρων δρόμος που συνδέει τον οικισμό του Μικροδάσους με την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονος (πρόγραμμα ΟΠΑΑΧ επί υπουργίας Σάββα Τσιτουρίδη στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων) και δημιουργήθηκαν εγκαταστάσεις αναψυχής την περίοδο που η περιοχή εντάχθηκε στον «καποδιστριακό» δήμο Πολυκάστρου στην δεύτερη θητεία του Δημήτρη Κουλίνα ως δημάρχου (2003-2006), στο πλαίσιο ενός προγράμματος κατασκευής χώρων αναψυχής μαζί με αυτές στο «Ρέμα Τσάι» και στα «Πλωτά» του Αξιού.

Κινήσεις, που βοήθησαν τα μέγιστα στο να αποκτήσει φήμη και επισκεψιμότητα η περιοχή και να γνωρίσει στιγμές πραγματικής δόξης την μετέπειτα περίοδο, όταν εχρησιμοποιείτο από εκατοντάδες επισκέπτες, είτε για τους εορτασμούς της Πρωτομαγιάς, είτε για κατασκηνώσεις προσκόπων και λοιπών επισκεπτών αλλά και για εκδηλώσεις, είτε για τον εορτασμό της πανήγυρης του Αγίου Παντελεήμονος (26 και 27 Ιουλίου), είτε γιά κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι και βαφτίσια, που κατά κόρον διοργανώνονταν στο ομώνυμο εξωκκλήσι, το οποίο ανεγέρθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 από την οικογένεια του αειμνήστου Μιλτιάδη Γωνιάδη, κατοίκου του Μικρού Δάσους, του ανθρώπου που ανακάλυψε στην περιοχή την εικόνα του Αγίου Παντελεήμωνα το μακρινό 1927.

Τα σύγχρονα δεδομένα, όμως, δεν θυμίζουν σε τίποτε την αίγλη του “ένδοξου” παρελθόντος, καθώς εδώ και μία δεκαετία περίπου, μετά και την αποχώρηση του ιδιώτη, ο οποίος είχε την χρήση των εγκαταστάσεων, η περιοχή σταδιακώς γιά πολλούς και διαφόρους λόγους έπαυσε να αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών, και τα σημάδια της εγκατάλειψης στον άλλοτε σφύζοντα από ζωή και καλαισθησία χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Τα «κουφάρια» από τις όμορφες ξύλινες κατασκευές στον χώρο αναψυχής και οι «σιωπή» από όσες διατηρούνται ακόμη σε πολύ καλή κατάσταση δημιουργούν ένα «σκηνικό» θλίψης και στενοχώριας γιά όσους επιμένουν ακόμη να το επισκέπτονται, για να απολαύσουν την μαγεία της φύσης, αναπολώντας τις εποχές που οι μηχανοδηγοί των τραίνων του ΟΣΕ σφύριζαν μακρόσυρτα σε ένδειξη χαιρετισμού, όταν διέσχιζαν την κοιλάδα του Αξιού από την αντίπερα δυτική όχθη.

Τώρα, πλέον, μόνον η αδιαφορία από πλευράς και της τοπικής κοινωνίας, η σιωπή και η άγρια βλάστηση “βασιλεύουν” στην περιοχή, και οι κατά καιρούς αποσπασματικές επεμβάσεις, όπως αυτή της προηγούμενης εβδομάδας από πλευράς της υπηρεσίας πρασίνου του δήμου πρακτικώς δεν αλλάζουν τίποτε.

Αυτό, που πραγματικά χρειάζεται, και είναι ουσιαστικό, γιά να “σπάσει” αυτή η σιωπή και να επιστρέψουν οι φωνές των επισκεπτών στην περιοχή, είναι να εκπονηθεί ένα συνολικό σχέδιο δράσης από πλευράς του δήμου Παιονίας και να αναβαθμισθούν και αξιοποιηθούν συνολικώς όλα αυτά τα σημεία αναψυχής του δήμου, όπως αυτό του Αγίου Παντελεήμονος, της κοιλάδας του Μεγάλου Ρέματος (Κοτζά Ντερέ), της τεχνητής λίμνης Μεταλλείου Αξιούπολης και άλλα πολλά, με στόχο να αποκτήσουν την αίγλη του παρελθόντος.

Ένα ένδοξο παρελθόν, γιά το οποίο έχουν δαπανηθεί, όπως στην περίπτωση του Αγίου Παντελεήμονος, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, και είναι κρίμα να παραμένει στον χάρτη μόνον ως “ένας ακόμη εγκαταλελειμμένος παράδεισος”.

Η πρόκληση είναι μεγάλη, όπως και η ευθύνη όλων όσων έχουν κοινωνική και θεσμική εμπλοκή, γιά να ανατάξουν περιοχές και σημεία του δήμου Παιονίας, τα οποία ιστορικώς έχουν αποδείξει, ότι μπορούν υπό κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις να «σηκώσουν το βάρος» γιά την τουριστική του ανέλιξη.