Έφυγε από κοντά μας ο 52χρονος Κιλκισιώτης σκιτσογράφος Δημήτρης Νικολαΐδης

Η Τέχνη του σκίτσου είναι πολύ «φτωχότερη» από την Τετάρτη 7.4.21.

Είναι η «μαύρη ημέρα» της προσθήκης του Κιλκισιώτη διακεκριμένου δασκάλου και πιστού υπηρέτη της Δημήτρη Νικολαΐδη στην προς το παρόν ατέρμονα «αλυσίδα» των θυμάτων του αόρατου ύπουλου εχθρού, του νέου κορωνοϊού.

Το θλιβερεό άγγελμα της τόσο πρόωρης απώλειάς του, σε ηλικία μόλις 52 ετών, «βύθισε» σε «βαρύτατο» πένθος την κοινωνία τόσο του τόπου καταγωγής του, το Κιλκίς (γενέτειρα το Ελευθεροχώρι) όσο και του αντίστοιχου διαμονής του, του Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης.

Με την πρώτη τον συνέδεαν άρρηκτοι δεσμοί, καθώς ουδέποτε διέκοψε την επαφή του με τα «πάτρια εδάφη» και τους ανθρώπους τους.

Την δεύτερη την είχε «κερδίσει» με την κοινωνικότητα και την ενεργό παρουσία του στα κοινωνικά, αυτοδιοικητικά και πολιτιστικά δρώμενά της.

Συνισταμένη των δύο αυτών συνιστωσών η έμφυτη ευγένεια και πραότητά του, η ακεραιότητα του χαρακτήρα του, το υποδειγματικό ήθος του.

Στην καταξίωσή του συνέβαλε το έμφυτο ταλέντο του στην σκιτσογραφία και η εκ μέρους του ανταπόκριση σε όλες τις προϋποθέσεις και απαιτήσεις για την αξιοποίησή του.

Το ίδιο ήθος και την ίδια συνέπεια επέδειξε και κατά την συστηματική ενασχόλησή του με την Τέχνη του σκίτσου.

Οι δύο αυτοί παράγοντες, σε συνδυασμό και με τον επαγγελματισμό του, απετέλεσαν την «αφετηρία» και τον «κινητήριο μοχλό» στην πορεία του και στην επαγγελματική σταδιοδρομία του, με κατάληξη την ανάδειξή του όχι απλώς σε έναν από τους κορυφαίους σκιτσογράφους της χώρας αλλά και σε διακεκριμένο δάσκαλο της Τέχνης του σκίτσου.

«Αποτύπωμα» αυτής της αναγνώρισής του η επί δυόμιση δεκαετίες συνεργασία αφ΄ενός μεν με αρκετούς περιφερειακούς και τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και τον δίαυλο (κανάλι) της Βουλής, αφ΄ετέρου δε με σχολεία και των δύο πρώτων βαθμίδων εκπαίδευσης αλλά και δημοτικούς και διάφορους κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξε υποδειγματικός δάσκαλος σκίτσου, και οι εκπομπές του είχαν πάντα απήχηση, καθώς «κέντριζαν» το ενδιαφέρον πολλών πολιτών γιά την Τέχνη του σκίτσου.

Και τούτο συνιστά μία, μέσω της επαγγελματικής δραστηριοποιήσεως ουσιαστική προσφορά στα πολιτιστικά δρώμενα ενός τόπου πολύ ευρυτέρου των ορίων των δύο τόπων, που είχαν άμεση σχέση με τον Δημήτρη, δηλαδή του Κιλκίς και της Θεσσαλονίκης.
Και μόνον το ότι κατάφερε να «κεντρίσει» το ενδιαφέρον για το σκίτσο και να καταστήσει ευρέως γνωστά όσο και ελκυστικά τα «μυστικά» του, παρουσιάζοντάς τα «Καρρέ-Καρρέ», όπως ήταν ο τίτλος της μακράς και… αδιακόπου διαρκείας τηλεοπτικής εκπομπής του, συνιστά λόγο ιδιαίτερης ευφήμου μνείας σ΄αυτόν τον άνθρωπο αλλά αξιοσημείωτη συμβολή στην «καλλιέργεια» μιάς ουσιαστικής πολιτιστικής παιδείας και μέσω της συγκεκριμένης Τέχνης.

Με το δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή» οι σχέσεις του Δημήτρη Νικολαΐδη είχαν την υπογραφή… «Του Νικολαΐδη», αυτή δηλαδή που κοσμεί κάθε δημιούργημά του, υποδηλώνοντας ουσιαστικώς την ταύτισή του με το συγκρότημα. Και δεν θα ήταν υπερβολή η αναφορά σε ταύτιση του τόσο προώρως απωλεσθέντος συντοπίτη με την «φιλοσοφία» όλων των οργάνων του «Μαχητή», όσον αφορά στην προσέγγιση των θεμάτων του τόπου ή των έξωθεν προερχομένων αλλά σχετιζομένων με αυτόν.

Εξ ου και… η «αναφορά» που «έδινε» στους συντελεστές του «Μαχητή», με επισκέψεις του στις εγκαταστάσεις του συγκροτήματος όλες τις φορές που ερχόταν στο Κιλκίς, και που… δεν ήταν λίγες, μη παραλείποντας κάθε φορά να… «σκιτσάρει επί τόπου» κάποιον ή κάποιους από αυτούς, παραδίδοντας τις σκιτσαρισμένες μορφές… στην αιωνιότητα.

Και είναι ακριβώς τα σκίτσα «Του Νικολαΐδη», που «εξέδωσαν το διαβατήριο» γιά την «μετάβαση» του Δημήτρη Νικολαΐδη… στην αιωνιότητα.

Διότι, μπορεί μεν ως κοινωνία στο Κιλκίς και στο Ωραιόκαστρο να αισθανόμαστε το δυσαναπλήρωτο κενό, που άφησε η «αναχώρησή» του για το «δίχως γυρισμό ταξίδι», όμως η μορφή του, και η φυσική και η… «σκιτσαρισμένη» από τον ίδιο, κατέλαβαν ακλόνητη θέση στην καρδιά, την ψυχή και τον νου μας.

Εξ άλλου, για τον τόπο μας αποτελεί τιμή το ότι έχει αναδείξει ανθρώπους και δημιουργούς σαν τον Δημήτρη Νικολαΐδη, που τίμησαν το όνομά του ευρύτερα με τον δημιουργικό βίο τους.

Γι΄αυτό, ο Δημήτρης Νικολαΐδης θα συνεχίσει να βρίσκεται ανάμεσά μας, και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Καλή συνέχεια των δημιουργιών σου… στον Παράδεισο αλησμόνητε φίλε.

Και καλή Ανάσταση.

Ποιός ήταν
Ο εκλιπών δούλευε στον δήμο Θεσσαλονίκη.
Νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της συμπρωτεύουσας και στην συνέχεια διακομίσθηκε στην μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Σερρών, όπου και διασωληνώθηκε, αλλά δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης, γεννήθηκε στο Ελευθεροχώρι, από γονείς Πόντιους με καταγωγή το χωριό Ισχανάντων Σάντας, και στην συνέχεια έζησε στην Θεσσαλονίκη. Γιά χρόνια δούλεψε σε εφημερίδες και περιοδικά με το πολιτικό, αθλητικό, οικολογικό, κοινωνικό και σκίτσα για το αυτοκίνητο.
Συνεργάσθηκε με εφημερίδες και περιοδικά, και δίδαξε σε συλλόγους Ποντίων την Τέχνη του σκίτσου, ενώ έλαβε μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σκίτσου – κόμιξ.
Εξέδωσε τρία περιοδικά – βιβλία, με τίτλο «Καρέ – καρέ μαθήματα σκίτσου για αρχάριους, 1, 2 και 3».
Διατηρούσε τηλεοπτική εκπομπή σκίτσου σε τηλεοπτικούς σταθμούς της Ελλάδας και ομογενειακούς στο εξωτερικό, ενώ η τελευταία του συνεργασία ήταν με τον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.

Ο Δημήτρης Νικολαίδης στο ταξίδι τον Αύγουστο του 2019 στον Πόντο, με φόντο το χωριό της καταγωγής του Ισχανάντων Σάντας