Ο έφηβος και η διαμόρφωση της αυτοεκτίμησής του

Πολύ συχνά διατυπώνεται η άποψη, ότι ο βαθμός αυτοεκτίμησης ενός ατόμου είναι ένας παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει, και μάλιστα καθοριστικώς, πολλές πτυχές της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής του. Όταν μιλάμε για αυτοεκτίμηση στο χώρο της ψυχολογίας σε γενικές γραμμές αναφερόμαστε στην αίσθηση της προσωπικής εκτίμησης που έχει το άτομο για τον εαυτό του.
Είναι γεγονός, ότι τα συναισθήματα, που τρέφουμε για τον εαυτό μας, και ο τρόπος, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά μας, έχουν μια ισχυρή επίδραση στον τρόπο της ζωής μας. Αυτή η γνώμη που έχουμε διαμορφώσει για εμάς, έχει σαφέστατα επηρεαστεί από τις εμπειρίες, που βιώσαμε στο πλαίσιο της οικογένειας και του σχολείου, από τις φιλικές σχέσεις μας αλλά και από τον ευρύτερο κοινωνό περίγυρό μας.
Παρ’ όλο που από την παιδική ηλικία μας αναζητούμε την ενθάρρυνση και την επιδοκιμασία, έχει αποδειχθεί ότι δεν γινόμαστε όλοι αποδέκτες της «σωστής αναλογίας» (αν βεβαίως υπάρχει μια τέτοια μαγική αναλογία) με αποτέλεσμα ο καθένας να διαθέτει μια ιδιαίτερη εικόνα για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό επίπεδο αυτοεκτίμησης.
Όλοι μας έχουμε κατά καιρούς διαπιστώσει, ότι οι γονείς μας, εκτός από τρυφεροί και προστατευτικοί μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί και επικριτικοί με εμάς και τις επιλογές μας, ιδιαιτέρως στην παιδική και εφηβική ηλικία, σε μια προσπάθεια να επιτύχουν το καλύτερο για τα παιδιά τους.
Από την άλλη πλευρά, το πρότυπο, το οποίο ακολουθεί το εκπαιδευτικό σύστημά μας ακολουθεί (και ακολουθούσε πάντα), προσκολλημένο στα στενά όρια μιας βαθμολογικής κλίμακας, αξιολογώντας περισσότερο την επίδοση, και όχι τη βελτίωση ενός μαθητή, είναι πιθανόν να στέλνει μηνύματα που καταβάλλουν μια μερίδα μαθητών, αλλά και φοιτητών, και να μειώνει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους.
Γενικότερα, υπάρχει ένας καθημερινός «βομβαρδισμός» μηνυμάτων που θέλει τους σύγχρονους ανθρώπους να είναι νέοι, αδύνατοι, όμορφοι, ευκατάστατοι και ενδεδυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας. Όλα αυτά τα μηνύματα δεν μπορούν, παρά να αποτελούν διαρκείς «επιθέσεις» στην αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας.
Επίσης, η απόρριψη, ιδιαιτέρως στα χρόνια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, είναι πολύ πιθανό να υπονομεύσει την αυτοεκτίμηση ενός ατόμου. Γεγονότα, όπως ο χωρισμός των γονιών, η απιστία του ερωτικού μας συντρόφου, ο παραγκωνισμός από τους φίλους αλλά και η προσπάθεια αποδοχής ενός θανάτου είναι γεγονότα που μπορεί να γίνουν αντιληπτά, εμμέσως ή αμέσως, ως ενέργειες απόρριψης και να επιδράσουν αρνητικά στην ψυχολογία μας.
Η αυτοεκτίμηση των περισσότερων ανθρώπων έχει συνεχείς (αλλά όχι πάντα θεαματικές) διακυμάνσεις. Γεγονότα, που κατά διαστήματα συμβαίνουν στη ζωή μας, μπορούν να μας επηρεάσουν, να μεταβάλουν τη διάθεσή μας και μαζί με αυτήν και τη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους.
Δεν είναι, όμως, μόνον η χαμηλή αυτοεκτίμηση, που μπορεί να θέσει εμπόδια στην προσωπική μας ανάπτυξη και ολοκλήρωση αλλά και η υπερβολικά υψηλή αυτοπεποίθηση μπορεί να έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Έτσι, άνθρωποι υπερβολικά αισιόδοξοι και σίγουροι για τις ικανότητες που διαθέτουν (ή που νομίζουν ότι διαθέτουν) είναι πολύ πιθανό να μην πετυχαίνουν στην επαγγελματική και προσωπική τους ζωή. Η μη ρεαλιστική εικόνα του εαυτού μας ενδέχεται ακόμη να μας απομονώσει από τον κοινωνικό περίγυρό μας και να παρεμποδίσει σημαντικά την προσωπική μας εξέλιξη.
Όπως αναφέρουμε και πιο πάνω, η αντίληψη, που έχουμε για τον εαυτό μας, διαμορφώνεται στην παιδική και εφηβική ηλικία. Γι’ αυτό, άτομα με προβλήματα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσουν αυτήν τη δυσλειτουργική για την ζωή τους αντίληψη, όσο μεγαλώνουν. Αντιθέτως, μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου η αντίληψη για τον εαυτό τους παγιώνεται ή ακόμα και επιδεινώνεται. Ειδικοί ψυχολόγοι μάλιστα επισημαίνουν, ότι η βελτίωση της αίσθησης της αυτοεικόνας σε ασθενείς με χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης είναι ιδιαιτέρως δύσκολη και χρονοβόρα. Οι ψυχολόγοι έρχονται αντιμέτωποι με αντιλήψεις και πεποιθήσεις, που έχουν «ριζωθεί» βαθιά μέσα στο μυαλό των ασθενών τους.
Οι γονείς, οι φίλοι και οι εκπαιδευτικοί είναι οι «σημαντικοί άλλοι» που μπορούν να εμποδίσουν, να προβλέψουν αλλά και να ανατρέψουν αντιλήψεις που ενδέχεται να βάλλουν την προσωπικότητα του παιδιού. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, όλοι την επίδραση που μπορεί να έχει η συμπεριφορά μας στην αυτοπεποίθηση του κάθε παιδιού ή του κάθε μαθητή και ας αναλογιστούμε λίγο περισσότερο το μέγεθος των ευθυνών μας.