«Έφυγε» ο πρώην δήμαρχος Γουμένισσας Δ.Πάκος σε ηλικία 64 ετών
Προώρο θανάτο είχε ο φαρμακοποιός Δημήτρης Πάκος από την Γουμένισσα.
Ο εκλιπών, που διετέλεσε δήμαρχος Γουμένισσας την τετραετία 1990-1994, «έφυγε» σε ηλικία 64 ετών, «βυθίζοντας» σε πένθος τόσο την τοπική κοινωνία, στην οποία είχε καταξιωθεί με το ήθος του και την επαγγελματική κατάρτιση και ευσυνειδησία του, όσο και την αυτοδιοίκηση, η οποία απώλεσε ένα από τα αξιολογώτερα την εποχή του στελέχη της.
Η εκφορά του έγινε στα Γιαννιτσά, όπου κατοικούσε μονίμως τα τελευταία χρόνια.
Μαρτυρία αντί επαίνων γιά ένα κοιμηθέντα εκλεκτό συνοδοιπόρο
Δεν είναι ο μόνος, κι ας είναι για τους οικείους και τους παλιούς συνδημότες και φίλους και για όλους μας άλλος ένας προσωπικός μοναδικός, όπως άλλωστε ο καθένας μας σαν αντίκρυσμα-εικόνα του Θεού… Δεν είναι ο μόνος που απεβίωσε και φτώχυνε την κοινωνία μας, τούτη την περίοδο την Πασχαλινή. Με τούτη τη δραματική σύμπτωση του θανάτου του, μέσα στο σαράντισμα της Αναστημένης Ζωής μας ως την Ανάληψη, ο μακαρίτης πρώην δήμαρχος δεν συγγενεύει τόσο με τις ρίζες του ονοματός του και της κοινής φύσης μας (γη-μήτηρ), όσο με το όνομα-σύμβολο του Αγίου του (Άγιος Δημήτριος, κατά μέθεξιν χάριτος αιώνιος Δημήτριος). Η θανή του, από κοντά με τη Μεσοπεντηκοστή, μας ξαναθυμίζει το σπουδαιότερο και γνωστότερο άσμα της παράδοσής μας, το χιλιοτραγουδισμένο τροπάριο:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος.
Άσμα ηρωικό και ελπιδοφόρο, έστω και αν ακούγονται τα πένθιμα αδιέξοδά μας, οι νεκροί και ο θάνατος και τα μνήματα. Όμως όλα αυτά αναβαπτίζονται στο “Χριστός ανέστη” και στο “θανάτω θάνατον πατήσας” και στο “ζωήν χαρισάμενος”.
Τα διαλαλούμε για άλλη μια φορά, διατόρως, για τον εκλεκτό μας συνοδοιπόρο στην φιλόξενη Γουμένισσα, τότε που πρωτοπατήσαμε τα ευλογημένα αυτά χώματα και για αρκετά χρόνια μετέπειτα. Ο Δημήτριος Πάκος, πρόσχαρος και ευπρεπής, με μια δημιουργική ποιότητα ισορροπημένης αρτίωσης, μας υποδέχθηκε εγκαρδίως ως δήμαρχος της πόλης που μας αναδέχθηκε φιλόξενα και την αναδεχθήκαμε εκκλησιαστικώς μαζί με όλην την Παιονία, στα 1991. Με την όλη του συγκρότηση και παρουσία εκπροσωπούσε την υπομονετική εργατικότητα και τους ήπιους τόνους της παιονικής ζωής, παράδοσης και παραγωγικότητας. Για χρόνια συμπορευθήκαμε, με εκείνον νηφάλιο και σώφρονα διαχειριστή στους ρόλους του, είτε ως συνετού δημόκλητου χωρίς λαοσωτήριες ψευδαισθήσεις, είτε ως φαρμακοποιού και έμπειρου στελέχους της κοινωνικής ζωής, είτε ως οικογενειάρχη και γείτονα ευπροσήγορου στην οδό “Κοιμήσεως Θεοτόκου”. Η πανώρια Εκκλησιά της Παναγίας μας παραμένει κέντρο ζυγοστάθμισης της εκκλησιαστικής ποιμαντικής (το καθ’ ημάς) και της ενδοκοσμικής διαχείρισης των προσόντων (το κατ’ εκείνον). Όπως και ο ιστορικός Αη-Γιώργης αντικρυστά με το δημαρχείο και τόσες πολιτιστικές δράσεις στάθηκε τιμητής για τον πρώτο ρόλο του μακαρίτη, τόσο περισπούδαστο για μία διαχρονικώς ιστορική πόλη.
Η διαχρονία μπορεί να ξεχωρίζει εξέχουσες μονάδες, η κοινωνία όμως αρτιώνεται από όλα τα βασικά και τα συμπληρωματικά στελέχη της με ρόλους αμοιβαιότητας, εισφοράς και εισδοχής. Το ένιωθε και το εξυπηρετούσε, χωρίς μεγαλοστομίες και επιδείξεις, ο ευγενικός και συνετός δήμαρχος, ο προσηνής φαρμακοποιός και υποδειγματικός οικογενειάρχης Δημήτριος Γεωργίου Πάκος, αντάμα με την εκλεκτή σύζυγό του Μαρία και τα δύο παιδιά τους το Γιώργο και την Αναστασία. Μας έφυγε μέτοικος πριν μια δεκαετία από την Γουμένισσα και τώρα πλέον άποικος στα επέκεινα του βίου. Μας άφησε την δική του εκδοχή ύπαρξης, σχεδίασμα ζωής σε χαμηλούς/ήρεμους τόνους. Το εισπράξαμε και το καταθέτουμε ως μαρτυρία αντί επαίνων και ως ανάμνηση αντί στεφάνων στην μορφή του. Αδολεσχία έμπονου σεβασμού για τον κοιμηθέντα. Μαζί με τις λειτουργικές δεήσεις όλων μας υπέρ αυτού για την μακαρία ζωή, άθλημα θυσιαστικής αγάπης για τον εκλεκτό Δημήτριο, τον πρώην δήμαρχο της Γουμένισσας, τον περίοικο της Παναγίας Γουμένισσας, στα δεητικά χέρια της Οποίας τον εμπιστευόμαστε.
Του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κκ Δημητρίου
