Η αντιμετώπιση του νέου κορωνοϊού απαιτεί να λειτουργούμε ως ενσυνείδητα δίποδα και όχι ως …θηλαστικά τετράποδα

Του Δημητρίου Κούτουλα*

Αναμφίβολα, τον τελευταίο χρόνο έχουμε γίνει μέρος μιας δυσάρεστης καθημερινότητας που δεν μας αφήνει περιθώρια σκέψης και μας έχει ολοκληρωτικά αποκόψει από τον κοινωνικό και οικογενειακό μας περίγυρο.

Ο Mr. Sars-Covid-19 εισέβαλε απότομα στις ζωές μας και γίναμε αποδέκτες μιας νέας νοσηρής πραγματικότητας. Η νοσηρότητα αυτή ενέχει δύο πτυχές: αφενός ο φόβος της μετάδοσης και της απώλειας ανθρωπίνων ψυχών και αφετέρου, η εγκεφαλική ανεπάρκεια πολλών πολιτών (κυρίως νέων) που αποτέλεσαν τον Δούρειο Ίππο εξάπλωσης του ιού.

Ο αρχικός συλλογισμός (μέρους απαίδευτων πολιτών-ας μου επιτραπεί) που ξεκίνησε περί τα μέσα Μαρτίου και διήρκησε μέχρι και αρχές Οκτωβρίου ήταν ότι «ιός δεν υφίσταται αλλά ακόμα και αν υφίσταται δεν είναι όπως τον περιγράφουν».

Στις αρχές του δεύτερου κύματος που ήταν και το πιο ισχυρό το παραπάνω σενάριο μετεξελίχθηκε ως εξής: «Ναι υπάρχει Κορωνοϊός αλλά είναι σαν ένα μικρόβιο ή σαν την εποχική γρίπη και δεν χρειάζεται τόση δημοσιότητα-κακώς κλείνουν μαγαζιά και επιχειρήσεις».

Τελικά πλέον το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας συνειδητοποίησε ότι όχι μόνο υπάρχει αλλά και το ότι θύματα του φονικού ιού δεν είναι μόνο υπέργηροι και ηλικιωμένοι αλλά άνθρωποι όλων των ηλικιών.

Δυστυχώς έπρεπε να χαθούν ζωές – οικίες για να καταστεί αντιληπτό το εύρος της κατάστασης.

Ο νέος φονικός ιός έφερε μια κοινωνικοοικονομική σύγκρουση αγαθών. Μία θα έλεγα στάθμιση κοινωνικής-οικονομικής αυτοτέλειας και ελευθερίας και από την άλλη τον κοινωνικό αποκλεισμό από ομαδικές δράσεις και κοινωνικές συναναστροφές.

Επιχειρήσεις τέθηκαν σε οικονομικό μαρασμό και ελεύθεροι επαγγελματίες είδαν μια οικονομική απειλή να έρχεται μπροστά τους. Κατανοητή και η ένταση, δικαιολογημένος και ο αναβρασμός. Οι ανθρώπινες ζωές όμως δεν αποτιμώνται σε χρήμα. Ο απείθαρχος Έλληνας κλήθηκε να απομονωθεί και να ζει με άλλους ρυθμούς και νέα δεδομένα.

Η συντριπτική πλειοψηφία στο αρχικό πρώτο απαγορευτικό, επέδειξε έναν κοινωνικό πολιτισμό και μια ιστορική υπακοή, κάτι που δεν τηρήθηκε στο δεύτερο απαγορευτικό, αφού πολλοί βλέποντας το χαμηλό δείκτη θνητότητας έπλασαν άγνωστους εχθρούς και βλακώδεις εικασίες, επιφέροντας αντίστοιχα δυσάρεστα υγειονομικά αποτελέσματα. Ο ιός «απογύμνωσε» νοοτροπίες και έδειξε πολλές φορές την σαθρότητα της σκέψης του μέσου Έλληνα.

Τα σενάρια των θεωριών συνωμοσίας, οι «άγνωστοι εχθροί», οι «απαίδευτοι λοιμωξιολόγοι», η «παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση» και πολλά άλλα απετέλεσαν τα μέσα επιχειρήματα του αδαούς Έλληνα που πάντα στρουθοκαμηλίζει και αποδίδει μια δυσάρεστη κατάσταση στον Άγνωστο Χ. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναγορεύτηκε σε ιολόγους, λοιμωξιολόγους, εντατικολόγους, καθηγητές γενικής ιατρικής κτλ. Προσωπική μου γνώμη είναι η εξής : «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».

Συνετό και πρέπον είναιν να ασχολείται ο καθένας με το αντικείμενό του και να μην υπεισέρχεται σε επιστημονικά αντικείμενα, τα οποία του είναι παντελώς άγνωστα και ξενικά. Η εκφορά μιας σωστής και δομημένης άποψης προσδίδει κύρος και αξία σε αυτόν που έχει το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο, αντιθέτως ευτελίζει και μειώνει όποιον την εκφέρει απλά και μόνο γιατί πρέπει να τοποθετηθεί και να επαναστατήσει λεκτικά.

Είμαστε σε σειρά κατάταξης, η δεύτερη χώρα σε αρνητές του εμβολίου. Τα επιχειρήματα των οποίων αρκετές φορές είναι παιδαριώδη. Είναι δυνατόν παραδείγματος χάριν να υπάρχει κάποια συσκευή ανίχνευσης σε μια έγχυση; «Θέλουν λένε να μας βάλουν τσιπάκι» Και απαντώ:

Είμαστε κατόπιν δικής μας συναινέσεως και γνώσεωςς «δηλωμένοι» σε πληθώρα των σάιτ κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. Facebook. Instagram, Twitte, Youtube κτλ). Όποιος θέλει να αντλήσει πληροφορίες γιά εμάς και τις οικογένειες μας μπορεί να το κάνει με ένα απλό κλικ. Ας είμαστε όλοι λίγο πιο ενσυνείδητοι με την πραγματικότητα.

Όπου υπάρχει λόγος εννοείται και ότι πρέπει να υφίσταται αντίλογος, αλλά οι παραπάνω στρεβλώσεις θυμίζουν το κυνήγι των μαγισσών στη μεσαιωνική Ευρώπη όπου και εκεί βασικά χαρακτηριστικά ήταν η δημιουργία κλίματος ηθικού κινδύνου, μαζικής υστερίας και λιντσαρισμάτων. Ας μην επανερχόμεθα, λοιπόν, σε περιόδους 1500-1700.

Άνθρωποι μας νοσούν και δυστυχώς χάνονται καθημερινά, καταδεικνύοντας εν τοις πράγμασι ότι οι δικές μας κινήσεις και επιλογές μπορούν να αποβούν μοιραίες για τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και για το σύνολο της κοινότητας. Δεν είναι πλέον καιρός ούτε για ουτοπικές συζητήσεις ούτε για καφενειακές ρητορείες. Απαιτείται σοβαρότητα, εγκεφαλική τάξη και λιγότερη παρόρμηση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να μείνει κανείς πίσω είτε μεγάλος είτε μικρός. Ο ιός είναι εκεί έξω και αποτελεί υπέρτατη υποχρέωσή μας να διαφυλάξουμε αυτούς που αγαπούμε. Ο φορέας του ιού δεν είναι ούτε μίασμα ούτε προϊόν αποδοκιμασίας.

Ας δείξουμε την ανθρωπιά μας και ας σταθούμε στο ύψος των ενσυνειδήτων διπόδων, και όχι τετραπόδων θηλαστικών.

*Δικηγόρου Κιλκίς, αποφοίτου πανεπιστημίου «Βασίλισσα Μαίρυ» («Queen Mary» University) του Λονδίνου