Δεν συμβαίνουν μόνο εν Ελλάδι

Γράφει ο Βασίλης Σιδηρόπουλος*

Δεκαέξι θύματα σε λιγότερο από έξι μήνες. Οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα θα κλονιζόταν σε μια τέτοια κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά, εδώ σ’ εμάς δεν έγινε κάν λόγος.

Οχτακόσια εξήντα τρείς χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα καταλαμβάνονται από τσιμέντο. Τα οποία πήραν αυθαίρετα τη θέση ενός από μεγαλύτερους παραθαλάσσιους πευκώνες της Μεσογείου. Αυθαίρετο το νοσοκομείο, αυθαίρετος ο σταθμός των αστυνομικών, αυθαίρετα τα ταχυδρομεία. Όλα αυθαίρετα.

Πόσο ακόμα πρέπει να περιμένουμε; Για πόσο ακόμα πρέπει να βλέπουμε τους καλύτερους να μεταναστεύουν;

Συχνά, όταν οι άλλοι μιλούν για την Ιταλία με τα προβλήματα αποδιοργάνωσης, τα γραφειοκρατικά δράματα, την άναρχη δόμηση, την κίνηση που σου ρουφάει το χρόνο και τη ζωή, σαν μια παρακατιανή περιοχή της Ευρώπης, νιώθω να ζώ σε μία χώρα που δέ γνωρίζω. Εγώ αυτό που γνωρίζω είναι μία χώρα όπου η ζωή του καθενός πληρώνει την απουσία βασικών αρχών.

Εγγόνια και δισέγγονα μεταναστών από την Αργεντινή που μεγάλωσαν μέσα στην ευημερία, αναζητούν σωτηρία μεταναστεύοντας στις χώρες προέλευσης των προγόνων τους.

Τον αντιμετώπιζαν στην ιταλική κοινωνία με δυσπιστία μέχρι το τέλος, μόνο μετά το θάνατό του κατάφερε να δικαιώσει τη δουλειά του. Μία χώρα που αναγνωρίζει αυτά τα πράγματα μόνο μετά τη θυσία κάποιου, είναι άρρωστη. Έχεις την πικρή επίγνωση ότι τώρα πια δέ μεταναστεύεις από την Ιταλία μόνο για να βρείς δουλειά, αλλά και για να γεννηθείς ή και για να πεθάνεις.

Οι συνήγοροι υπεράσπισης, η στρατιά από Δικηγόρους που έχουν στη διάθεσή τους οι διάφορες ισχυρές οικογένειες στην Ιταλία, θέλουν κυρίως τη σιωπή, την ελαχιστοποίηση, θέλουν το βλέμμα να πέσει αλλού. Θέλουν να κάνουν το εθνικό ενδιαφέρον να αντιμετωπίσει αυτές τις υποθέσεις σαν παρεκκλίσεις της περιφέρειας.

Φοβάμαι ότι κάθε λέξη μπορεί να βουβαθεί, να γίνει ακατανόητη, λες κι έρχεται από έναν κόσμο που θεωρείται μακρινός. Ότι κάθε δικαστική έρευνα μπορεί να γίνει απλώς μία υπόθεση για Δικαστές, Δικηγόρους και κατηγορούμενους.

Γιατί αυτοί που κυβερνούν και αυτοί που είναι στην αντιπολίτευση, αυτοί που μιλούν και αυτοί που φιλονικούν, ζούν σε μια άλλη χώρα. Γιατί αν ζούσαν σε τούτη τη χώρα, θα ήταν αδιανόητο να τα συνειδητοποιούν όλα αυτά μόνον όταν οι δρόμοι ξεχειλίζουν από τα σκουπίδια.

Σε αυτή τη χώρα, θα έπρεπε ο κόσμος να μάθει για τα δηλητήρια που από κάθε γωνιά της Ιταλίας θάβονται στο Νότο, σκοτώνοντας πρόβατα και βουβάλια και κάνοντας τα ροδάκινα και τα μήλα να αναδίδουν αναθυμιάσεις οξέων.

Ο Ούβε Γιόνζον το 1976 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη. Δέ θέλει πια να μένει στη γή του τη Γερμανία. Είναι ένοχη για το ναζιστικό παρελθόν της, που είναι αδύνατο να το διαγράψει. Παραμένει φορέας αποκτήνωσης.
Αιωνίως υπεύθυνη για συστήματα που συνθλίβουν την ανθρώπινη ζωή, που καταπατούν την Ιστορία.

Στις ΗΠΑ και μετά στην Αγγλία, ο συγγραφέας θα καταφέρει αντίθετα να επιπλεύσει στη γή του κανενός, μιας χώρας με μια δημοκρατία πιο ώριμη, σε θέση να κρύβει καλύτερα τις αντιφάσεις της.

Μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το εξήντα τοις εκατό των εμπορευμάτων διαφεύγει τον έλεγχο του τελωνείου, ενώ γίνονται και πενήντα χιλιάδες παραποιήσεις: το ενενήντα εννιά τοις εκατό είναι κινεζικής προέλευσης, προιόντα για τα οποία υπολογίζονται διακόσια εκατομμύρια ευρώ διαφυγόντες φόροι ανά εξάμηνο. Τα κοντέινερ που πρέπει να εξαφανιστούν, βρίσκονται στις πρώτες σειρές.

Σπάνιο πράγμα, σπανιότατο, σχεδόν αδύνατον στην Ιταλία να μπορείς ν΄ αξιολογηθείς για όσο αξίζεις, χωρίς να χρειάζεσαι παρουσία ή συστάσεις.

Ο Δικαστής που πήρε τη μαρτυρία από την κυρία, τη χαρακτήρισε “ρόδο στην έρημο”, που φύτρωσε σε έναν τόπο όπου η αλήθεια είναι πάντα η εκδοχή των ισχυρών, όπου σπανίως αποκαλύπτεται και όπου εκδηλώνεται ως σπάνιο προιόν, που θα ανταλλαγεί με κάποιο όφελος.

Κάθε μέρα οχτακόσιοι τόνοι απορριμμάτων από το Μιλάνο καταλήγουν στη Γερμανία. Η συνολική παραγωγή όμως είναι χίλιοι τριακόσιοι τόνοι, άρα μας λείπουν πεντακόσιοι τόνοι, που το πιό πιθανόν είναι να διασκορπίζονται εδώ και εκεί στη νότια Ιταλία.

Να εξαγριώνεσαι με τη χυδαιότητα στην οποία σε εξαναγκάζει συχνά η εξουσία: στην ίδια τη ντροπή. Μέσω αυτού του εργαλείου που συχνά μοιάζει άχρηστο, της τηλεόρασης, της μηχανής που συσκοτίζει το μυαλό.

Το ψηλότερο βουνό απ’ όλα, το Έβερεστ, οχτώ χιλιάδες οχτακόσια σαρανταοχτώ μέτρα. Τα απορρίμματα όμως αυτά θα σχημάτιζαν ένα βουνό δεκαπέντε χιλιάδες εξακόσια μέτρα ψηλό, το μεγαλύτερο βουνό της γής, είναι αυτό των απορριμμάτων που διαχειρίζονται κάποιες εγκληματικές οργανώσεις.

Οι ανοιξιάτικες βροχές είχαν φέρει στην επιφάνεια της ασφάλτου ίνες αμίαντου.

Τα διακόσιες χιλιάδες κυβικά μέτρα ασφάλτου είχαν κατασκευαστεί ανακατεύοντας κομμάτια σπασμένου αμίαντου, επικίνδυνα ειδικά απορρίμματα και φυτικό χώμα.

Στο Κροτόνε τριακόσιες πενήντα χιλιάδες τόνοι τοξικών υλικών χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστούν εργατικές κατοικίες, μονοκατοικίες, μια προκυμαία, δρόμοι και προπαντός οι αυλές τριών σχολείων.

Στις χωματερές στην Καμπανία αδειάζονται πεντακόσιες χιλιάδες τόνοι δηλητηριώδους λάσπης και βοθρολυμάτων και τριάμισι εκατομμύρια κυβικά μέτρα επιβλαβούς πίσσας, χωρίς βέβαια να ανακυκλώνονται.

Μοιάζει απίστευτο ότι στη φοιτητική εστία οι ρωγμές μεγάλωναν διαρκώς, τα καρφιά χώνονταν στον τοίχο ακόμα κι αν τα έσπρωχνες με το δάχτυλο. Στην τραπεζαρία υπήρχε μία μουχλιασμένη κολώνα, σάπια. Επίσης είχε χτιστεί με δεύτερης ποιότητας τσιμέντο και είχε χρησιμοποιηθεί πολύ νερό. Φυσικά, με το σεισμό του 2009 στην Ιταλία κατέρρευσε.

Πόσο κοστίζουν οι ψήφοι; μια έρευνα έδειξε ότι εξαγοράζονται για είκοσι, εικοσιπέντε, πενήντα, εκατό, εκατόν πενήντα ευρώ ή ένα κινητό.

Πηγή: Ευρωπαικές εφημερίδες και ιταλικά περιοδικά.

*Δικηγόρος