“Δεν είναι έτσι όπως τα περιγράφουν”
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Ή εναλλακτικά «αφού εγώ το βλέπω έτσι γιατί να μην είναι έτσι και να είναι έτσι όπως το βλέπεις εσύ;». Σας μπέρδεψα; Μιλάω με γρίφους, γέροντα; Θα εξηγηθώ, όπως πάντα, στις παρακάτω γραμμές, όσο πιο συνοπτικά μπορώ για ένα θέμα που με απασχόλησε και μάλλον θα έπρεπε όλοι να συνειδητοποιήσουμε και να δουλέψουμε το συντομότερο. Το θέμα της οπτικής και της προσωπικής εμπειρίας σε συνδυασμό με τα ερεθίσματα που παίρνουμε από την κοινωνία αλλά και από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ακούγεται περίπλοκο; Δεν είναι και τόσο, συνεχίστε.
Πρόσφατα σε μια βόλτα που έκανα, όταν για λίγο ο καιρός ένιωσε άνοιξη στην τοποθεσία Κιλκίς, άκουσα έναν κύριο να φωνάζει συζητώντας, ναι κάπως έτσι πήγαινε η κουβέντα, πώς πέρασε κορονοϊό και εν συνεχεία να απαντά στην εύλογη απορία του συνομιλητή του. «Και πως το πέρασες;». Η απάντηση του περιείχε, μεταξύ άλλων, και τη φράση του τίτλου, «λίγο γεύση, λίγο βήχας και κόπωση, δεν είναι έτσι όπως τα περιγράφουν». Το συμπέρασμα του, «…δεν είναι έτσι όπως τα περιγράφουν» προήλθε από τη δική του βιωματική εμπειρία και ίσως κάποιων κοντινών του ανθρώπων που πέρασαν τον κορονοϊό, «στο πόδι». Ως μέτρο σύγκρισης της δικής του εμπειρίας είχε όσα βλέπουμε και διαβάζουμε στην τηλεόραση και στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Ας ξεκινήσουμε με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά την τηλεόραση. Όλοι γνωρίζουμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο πως στην τηλεόραση μας δίνουν αυτό που πουλάει. Ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι, λογικό να χρειάζονται τηλεθέαση και έσοδα. Επίσης, ειδικά στην Ελλάδα τα κανάλια και τα συμφέροντα είναι δύο πράγματα που έχουν μια αγάπη το ένα για το άλλο. Εμείς όμως πλέον, δεν ζούμε στο ’90 όπου η μόνη πηγή ενημέρωσης είναι η τηλεόραση και οι εφημερίδες. Πλέον, και ειδικά για ένα παγκόσμιο θέμα όπως η πανδημία ή ο πόλεμος, μπορούμε να λάβουμε πληροφορίες πραγματικά από ολόκληρο τον κόσμο. Και ούτε καν μόνο από μέσα μαζικής επικοινωνίας αλλά και από ανθρώπους που βιώνουν τα γεγονότα. Τι είναι αυτό που χρειάζεται τώρα που οι πηγές ενημέρωσης είναι άπειρες; Κριτική ικανότητα. Ναι αυτή που στο σχολείο, πάσχιζε να μας μάθει η φιλόλογος μας. Να μπορούμε να συλλέγουμε και να αξιολογούμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε σωστά ώστε τα συμπεράσματα και η οπτική μας, σε συνδυασμό με τις γνώσεις που αποκτούμε, να ανταποκρίνονται όσο το δυνατό περισσότερο στο γεγονός.
Από την άλλη, θα ήταν πολύ βοηθητικό να μην έχουμε ως μέτρο σύγκρισης στην εξαγωγή συμπερασμάτων τη δική μας εμπειρία σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες εμπειρίες ή/και γνώσεις από τον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή αν κάποιος φάει σοκολάτα και δεν του αρέσει ενώ αρέσει σε άλλους 99 ανθρώπους, τότε δεν μπορεί αυτός ο ένας να λέει «εντάξει καλούτσικη η σοκολάτα αλλά δεν είναι και τόσο νόστιμη όσο λένε». Ελπίζω το παράδειγμα να μην είναι τόσο απλοϊκό που χάνεται το μέτρο. Να δίνουμε, εν ολίγοις, την βαρύτητα που έχει η κάθε γνώμη, γνώση ή εμπειρία που παραθέτουμε.
Για αυτό λοιπόν καλό είναι να έχουμε ως πραγματικότητα όλα όσα συμβαίνουν και όχι μόνο τη δική μας εμπειρία αφού πρώτα φιλτράρουμε και αξιολογήσουμε τις πηγές πληροφορίας, αποδεχτούμε την επιστήμη και την αλήθεια της, δουλέψουμε την κριτική μας ικανότητα και αντιληφθούμε ότι ο κόσμος εξελίσσεται και μεταβάλλεται. Και η προσαρμοστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό απαραίτητο για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, οπότε το να μένουμε σταθεροί όχι απλώς είναι αφύσικο αλλά και καταστροφικό. Άρα λοιπόν ναι μεν δεν είναι όλα «έτσι όπως τα περιγράφουν» αλλά αν όλοι «τα περιέγραφαν όπως είναι» τότε σίγουρα όλοι θα γνωρίζαμε το πως είναι και αυτό θα ήταν η πραγματικότητα.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ
