Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν Δημοκρατία, ενώ οι νεοέλληνες …κομματοκρατία!

Σε όλους μας είναι γνωστές οι αρχές της αρχαίας Δημοκρατίας των Ελλήνων, όπου επικρατούσαν η διαφάνεια, ο έλεγχος αρχόντων και αρχομένων, η επιβολή αυστηρών κυρώσεων σε περίπτωση κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, ο δε ρόλος της Θέμιδος ήταν ουσιαστικός και δίκαιος κ.τ.ά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία κατά τον Χρυσό Αιώνα (5ος π. Χ.) του Περικλέους, όπου κατάφερε αυτό που κανείς από αυτούς, που την αντέγραψαν μεταγενέστερα, να καταφέρει: Να διοικεί πραγματικά ο ίδιος ο λαός την περιουσία του και να χειρίζεται τις υποθέσεις του, συμμετέχοντας στα κοινά με μοναδικό τρόπο.

Ένα από τα βασικά όργανα λειτουργία της ήταν η Βουλή των πεντακοσίων, η οποία προετοίμαζε όλα τα θέματα για την Εκκλησία του Δήμου και παρακολουθούσε την εκτέλεσή τους. Η αρχαία Αθήνα είχε δέκα φυλές. Η κάθε φυλή εξέλεγε 50 εκπροσώπους. Δικαίωμα να εκλεγούν είχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες που είχαν συμπληρώσει την ηλικία των 30 ετών. Στην Βουλή των πεντακοσίων μπορούσε να εκλεγεί οποιοσδήποτε πολίτης αρκεί να είναι Αθηναίος πολίτης (να κατάγονται και οι δύο γονείς του από την Αθήνα), να έχει λάβει ελληνική παιδεία και να μην είναι κίναιδος.

Τότε, καταγραφόταν λεπτομερώς όλη του η προσωπική αλλά και η οικογενειακή περιουσία του απογράφονταν δε «ακόμα και τα σανδάλια που φορούσε».

Αν λοιπόν κατά την διάρκεια της θητείας του ψήφιζε κάποιο νόμο ή συμμετείχε σε απόφαση η οποία ζημίωνε την Πολιτεία και το κοινό καλό τότε γινόταν απογραφή της ζημιάς και κατάσχεση της περιουσίας του μέχρι την πλήρη αποζημίωση.

Αν η ζημιά ήταν μεγαλύτερη από την περιουσία του, ήταν υποχρεωμένος (αφού είχε δημευθεί η περιουσία του αλλά και των συγγενών του, ακόμα κι αυτά τα σανδάλια που φορούσε) να εργαστεί αμισθί στο Δήμο μέχρι να ξεχρεώσει αυτά που χρώσταγε.

Αυτά για την περίπτωση της οικονομικής ζημίας προς το κράτος των Αθηνών. Τι γινόταν όμως αν η απόφαση την οποία είχε λάβει ή συμμετάσχει, ζημίωνε ηθικά την Αθήνα;

Τότε, με συνοπτικές διαδικασίες η ετυμηγορία ήταν: «Αυθημερόν τελευθησάτω!» (Τον τελείωναν την ίδια ημέρα της δίκης για να μην έχει την ευκαιρία να διαφύγει!).

Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, ο ελληνικός λαός βιώνει την εξαθλίωσή του, και η Πολιτεία την αποσύνθεσή της, εξ αιτίας του φαινομένου του κομματισμού και του καταστρεπτικού, οπορτουνιστικού συνδικαλισμού.

Δυστυχώς πάνω από όλα τα ιερά και όσια της φυλής και της Πατρίδας μας, τη σωτηρία της κοινωνίας και της Δημοκρατίας, είναι το κόμμα.

Αυτός ο κομματισμός έχει προσλάβει επιδημικές διαστάσεις στην κοινωνία μας ακόμα και σε θεσμικά όργανα της Πολιτείας μας, με γνωστά ή και άγνωστα αποτελέσματα κακοδιαχείρισης του πλούτου της Πατρίδας μας, και όχι μόνο.

Βεβαίως αυτό δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Συμβαίνει και σε άλλους βόρειους Ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι μας δείχνουν με το δάκτυλο έτοιμοι να μας «κατασπαράξουν».

Κατόπιν όλων των παραπάνω εγείρονται εύλογα ερωτήματα:

-Η σύγχρονη Κοινωνία μας θα εξακολουθεί να λειτουργεί και να πορεύεται, με αυτή την κομματικοποιημένη Δημοκρατία η με άλλη πιο ανοικτή Δημοκρατία των άξιων και των αρίστων;
-Η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας πώς θα μπορέσει πολιτικά να ξεπεράσει αυτά τα σύνδρομα και σταθεί πάλι όρθια;
Οι απαντήσεις και οι λύσεις υπάρχουν, αρκεί να επιλέξουμε, ως λαός και ως πολιτικοί την πλέον κατάλληλη, η οποία είναι αυτή που μπορεί να προέλθει από εμάς τους ίδιους και τους ανθρώπους γενικότερα- που κατέχουν την εξουσία υπερβαίνοντας ατομικά συμφέροντα και τον υποκριτικό ιδεολογικό κομματισμό.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αρχαίοι Έλληνες περιφρουρούσαν με κάθε δυνατό τρόπο και σεβόντουσαν την περιουσία του δημοσίου, και κατ’ επέκταση τη δική τους. Σεβόντουσαν τους εαυτούς τους πρώτα από όλα.
Κι διερωτώμαι: Οι σημερινοί Κυβερνώντες σέβονται την Δημοκρατία; Σέβονται τους εαυτούς, σέβονται τον λαό τους; (Ρητορική η ερώτησή μου).

Θα κλείσω με τα διαχρονικά λόγια του ιστορικού μας Θουκυδίδη, ο οποίος περιγράφει τις καταστροφές που επιφέρουν στις Πολιτείες οι κομματικές συγκρούσεις, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι:

«Θα γίνονται πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, διότι τα κόμματα δεν σχηματίσθηκαν για να επιδιώξουν την κοινή ωφέλεια, αλλά αντίθετα για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Προσποιούνταν ότι υπηρετούν την Πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους».

Αγαπητοί αναγνώστες αυτή ήταν εν ολίγοις η Δημοκρατία των αρχαίων Ελλήνων, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την μεταλλαγμένη σημερινή, η οποία εξελίχθητε σε Δειμο – κρατία των συμφερόντων.
• Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς