Η Αριστερά δεν είναι γιά …να ψηφίζει «μνημόνια»

Γράφει ο Παναγιώτης Χρονόπουλος*

Είναι άχαρο και ντροπιαστικό η Αριστερά να προτείνει στον λαό ένα τρίτο «μνημόνιο» και μάλιστα τόσο βαρύ και επαχθές. Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε καθαρόαιμη «μνημονιακή» δύναμη, να το κάνει η ίδια η Αριστερά. Θα το πληρώσει αυτό και το τίμημα θα είναι βαρύ.

Όποιος εφάρμοσε «μνημονιακές» πολιτικές φθάρθηκε γρήγορα. Το ίδιο θα πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα μπήκε στην τροχιά της χρεοκοπίας και η κοινωνία θα ζήσει αβάστακτες καταστάσεις με το τριτο μνημόνιο που πιθανά δεν θα αποτρέψει το «Γκρέξιτ».

Βρισκόμαστε σε μιάν ιστορική στιγμή. Είναι τέλος εποχής και σημάδι ανεξίτηλο, λεκές που δεν μπορεί να σβήσει, ό,τι και να γίνει (που δε θα γίνει κιόλας).

Το «μνημόνιο» έκτρωμα που έφερε η κυβέρνηση Τσίπρα μεταλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ οριστικά σε «μνημονιακό» κόμμα. Εδώ και καιρό είχε τονιστεί ο κίνδυνος που υπήρχε από τον άκρατο φιλοκυβερνητισμό, ο οποίος κυριάρχησε από τις ευρωεκλογές και μετά, αλλά και από τη γραμμή του συμβιβασμού με όλα τα καλλωπιστικά επίθετα που τον συνόδευαν (προωθητικός, αμοιβαία επωφελής, έντιμος, επώδυνος και τελικά …«μνημονιάρα»!). Όλη αυτή η αυταπάτη ξόδεψε τόσο την λαική διαθεσιμότητα, όσο και τα ταμειακά αποθέματα της χώρας στον αγώνα να πειστούν τα διεθνή κοράκια της τοκογλυφίας και του ιμπεριαλισμού να παύσουν να φαίρονται σαν αυτοί που πραγματικά είναι(!). Αυτή η αυταπάτη χρεωκόπησε δυστυχώς μαζί με τη χώρα.

Εκφράσεις καθωσπρεπισμού όπως λιτότητα και υφεσιακά μέτρα, απέναντι στο καταστρεπτικό «μνημόνιο» Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την «σκληρή» χρεωκοπία που αυτό συνεπάγεται, δεν αντανακλούν στο παραμικρό τη συμφορά που ήρθε για το λαό και τη χώρα.

Είναι εποχή ματαίωσης ιστορικών ευκαιριών και ελπίδας για αλλαγή συσχετισμών, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν στις 25 του Γενάρη, ή τουλάχιστον όπως θα έπρεπε κάτι τετοιο να σηματοδοτήσει.
Οσοι επιμένουν να κάνουν λόγο σε αυτές τις συνθήκες για πολιτική επιβίωση, όσοι νομίζουν ότι υφίσταται αριστερή κυβέρνηση, ή ακόμα και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , πλανώνται επικίνδυνα. Το τιμόνι παραδόθηκε (αν άλλαξε και ποτέ χέρια τελικά) στους ξένους δυνάστες.

Διερράγη η σχέση εμπιστοσύνης που ευρύτερα λαικά και κοινωνικά στρώματα ανέπτυξαν με έναν φορέα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, και τον ανέδειξαν σε πρώτο κόμμα, προφανώς όχι για να ζήσουν την μνημονιακή εμβάθυνση που συντελέστηκε, πάνω στην χυδαία αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, τα όσα δηλαδή έλεγαν Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Κουβέληδες όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθ υπόδειξη των αφεντικών τους. Απαραίτητη επίσης για να εφαρμοστεί το «μνημόνιο»-έκτρωμα είναι και η συμμαχία με όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα και τη διαπλοκή, προφανώς και μαζί με την επιστροφή στην καταστολή ( Αριστερά ΜΑΤ σε Σκουριές, στο Σύνταγμα προχθές, ίσως και σήμερα και βλέπουμε….)

Την πραγματικά δύσκολη κατάσταση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν την αντιμετώπισε λέγοντας την αλήθεια στο λαό. Την περίοδο πριν τις εκλογές έγινε λόγος για ένα όχι σε αναθέσεις, αλλά για ένα λαό πρωταγωνιστή. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ήθελε να ακούσει ούτε αυτό. Καμμία προετοιμασία του λαού για το τι συμβαίνει, κανένα σχέδιο (και φυσικά δεν αναφέρομαι σε σχέδια για δραχμή και άλλες ανοησίες)
Παρ’ όλα αυτά όταν η κυβέρνηση κάλεσε αυτόν τον απροετοίμαστο λαό να λάβει θέση, αυτός επέδειξε αξιοθαύμαστο φρόνημα. Αποδείχτηκε (με τράπεζες κλειστές, με τρομοκρατία από ΜΜΕ και ιμπεριαλιστές-εκβιαστές) ηθικά έτοιμος να αναλάβει το φορτίο μιας σύγκρουσης. Και ακολούθησε η κατασπατάληση του ΟΧΙ από μια ανάξια για να το χειριστεί και πολύ κατώτερη της ιστορικής ευκαιρίας κυβέρνηση και κόμμα.

Ο λαός όποια ερμηνεία και αν δοθεί από οποιονδήποτε σήμερα, είπε ένα ΟΧΙ σε εκβιασμούς. Για αυτό ρωτήθηκε. Αυτό το ΟΧΙ δεν μπορεί να παραχαραχθεί από καμμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Και το υπάρχον Κοινοβούλιο δεν έχει πλέον καμμία νομιμοποίηση να πράξει όσα ξεκίνησε. Επήλθε ένα σχίσμα, ένας χωρισμός, που βαθαίνει το χάσμα μεταξύ της λαϊκής βουλήσεως και της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Η κυβέρνηση ωρίμασε σε διαφορετική όμως κατεύθυνση από το λαό, με όρους του σάπιου πολιτικού συστήματος, των μέσων ενημέρωσης, των τοκογλύφων.

Ζούμε την αποτυχία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, τη ματαίωση των πόθων, των καημών και των αγώνων που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τού πρόσφεραν απλόχερα. Τόσο η καθωσπρέπει μαντεψιά ότι οι «εταίροι» θα φερθούν «πολιτισμένα» όσο και ο ακαδημαϊσμός ενός «Γκρέξιτ» χωρίς λαϊκά ποδάρια, κατέρρευσαν δίνοντας μια τερατογένεση.

Η αποικιοποίηση της Ελλάδας έρχεται με γρήγορους ρυθμούς. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαική κυριαρχία, το όραμα να κάνει κουμάντο ένας λαός στον τόπο του εξοβελίζονται και πολεμώνται ως σκέψεις για να σωθούν για μια ακόμα φορά οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, η σαπίλα του συστήματος.

Το κυνικό αστειάκι του Β. Σώυμπλε στον Τζ. Λιού, για τράμπα της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο -υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ- και η εκκωφαντική απουσία αντίδρασης της ελληνικής κυβέρνησης, αναδεικνύουν τον ντροπιαστικό και εξευτελιστικό για τη χώρα τρόπο παραδοχής της ήττας και του εξευτελισμού μιας κατά τα άλλα «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση προβάλλονται σαν ιερά κειμήλια, που πρέπει να περιφρουρηθούν κι ας μεταλλάσσονται σε εργαλεία μιας «μνημονιακής» διακυβέρνησης, ασκούμενης από ξένα κέντρα.

Οι στιγμές ζητούν να πάρουμε θέση. Όσες κι όσοι στηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ με ή χωρίς ενστάσεις, διαφοροποιήσεις, κριτικές, έχουμε μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που γίνονται.

Τα «διαφωνώ, αλλά δεν γινόταν τίποτα άλλο και μένω για να ελαχιστοποιήσω τα κακά», είναι κεντροαριστερή διαχείριση «μνημονίων». Τα «διαφωνώ, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση, για να μην έρθουν οι άλλοι», ξεχνούν ότι «οι άλλοι» έχουν ήδη έρθει. Το χαμόγελο του Γενάρη και της Κυριακής του δημοψηφίσματος το πήρε η κυβέρνηση Τσίπρα από το λαό και το κόλλησε ξανά στα μούτρα του Πρετεντέρη, του Σταύρου, του Μειμαράκη, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Αδώνιδος, του Βορίδη, του Λοβέρδου και όλης αυτής της «συμμορίας», που ο λαός απαίτησε έστω και δια της ψήφου να απαλλαγεί από αυτήν. Τα «δεν χαρίζω το κόμμα» ανοίγουν θέματα κομματικής ιδιοκτησίας και μοιρασιάς, τη στιγμή που η χώρα βγαίνει στο σφυρί.

Ούτε η άρνηση της ήττας, ούτε ο αυτοεγκλωβισμός ούτε ο σαλταδορισμός δίνουν απάντηση στα χοντρά προβλήματα της περιόδου, στην οποία έχει εισέλθει η χώρα – καθένας μας, οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοί μας, οι συναγωνιστές μας.
Ζητώ συγγνώμη που, στο μερίδιο το οποίο μου αναλογεί, δεν σκέφτηκα όσο έπρεπε, δεν μίλησα όσο έπρεπε, δεν έκανα όσα έπρεπε, για να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αντάξιος της γενναιότητας που επέδειξε ο λαός, του φρονήματος, της αξιοπρέπειας, της αποφασιστικότητας, της αυταπάρνησης του λαού σε στιγμές ιστορικές.

Ο λαικός ριζοσπαστισμός θα ξαναβρεί νέα διέξοδο. Το πολιτικό σύστημα δεν θα σταθεροποιηθεί ό,τι και να κάνει. Ο αγώνας για την ακύρωση των σχεδίων μετατροπής της χώρας σε αποικία και του λαού σε δούλο συνεχίζεται, έτσι ή αλλιώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει πια στα «εργαλεία» μετασχηματισμού της κοινωνίας, που τα πιο ανήσυχα τμήματά της αναζητούν και συγκροτούν εδώ και πέντε χρόνια.

Η συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με τον ακόμη ζωντανό στην κοινωνία ριζοσπαστισμό τέλειωσε. Αφήνει όμως μαγιές, που μπορούν να συμβάλουν στο «ζύμωμα» νέων αντιστάσεων του λαού. Αρκεί να ακολουθήσουν ένα άλλο δρόμο πιο δύσκολο.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να ελευθερωθεί από τα «μνημόνια», χωρίς τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Το οφείλει στον εαυτό του και σ’ όλους τους καταπιεσμένους λαούς του πλανήτη.
Και θα τα καταφέρει. Διότι μπορούμε αλλιώς, όσο και αν όλοι πασχίζουν να το διαψεύσουν. Ο λαός μπορεί τα πάντα, ας θυμηθούμε… το μέλλον.

Στους αγώνες που έρχονται. Καλή αντάμωση.

ΥΓ: Είναι αλήθεια ότι στην πορεία του άκρατου φιλοκυβερνητισμού ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε πολιτική στέγη και τροφή σε ωρισμένους πολιτευτές ειδικά του ΠΑΣΟΚ (εξωκοινοβουλευτική Δεξιά πλέον, ελέω «μνημονίων»), που σε κάποια στιγμή αρνήθηκαν να ψηφίσουν τα «μνημόνια». Για παράδειγμα κάποιος ψήφισε το πρώτο ζήτησε συγγώμη και δεν ψήφισε τα άλλα. Βέβαια όταν καταψήφιζαν ανεξαρτητοποιούνταν. Οι ίδιοι τώρα έχοντας γνωρίσει το βάρος να καταψηφίσεις ένα μνημόνιο, υπερψήφισαν χωρίς ίχνος αιδούς το τρίτο και ατιμωτικότερο, δίχως δικαιολογία. Και μάλιστα καλούν με θράσος όσους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν το ψήφισαν να παραδώσουν τις έδρες τους.

Τόσο απλά και ξεδιάντροπα. Βέβαια όλοι αυτοί θα ζητήσουν σα γνωστά σοσιαλφιλελεύθερα ερπετά-χαμαιλέοντες να τους αναγνωριστεί αυτή η ύψιστη προσφορά προς το κόμμα και τη εξουσία του. Με την ελπίδα ότι τα λόγια του κυβερνητικού εταίρου Π. Καμμένου στο προαύλιο μιας Δ.Ε.Θ. σε κατοίκους της Χαλκιδικής για το πώς να αντιμετωπίσουν τον τότε δήμαρχο Πάχτα, δε θα βρουν τώρα ανταπόκριση. (Ίσως το άρθρο της τοπικής εφημερίδας του Κιλκίς με τίτλο «Αιδώς Αργείοι», που γράφτηκε πριν τις εκλογές του Γενάρη να πρέπει να ξανατυπωθεί μέ άλλους πρωταγωνιστές, αν βέβαια το επιτρέπει η δεοντολογία και η κουλτούρα).
• Ιατρός, στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ νομού Κιλκίς