Έχει την δική της βάση η λύπη γιά την απώλεια ενός σπουδαίου καλλιτέχνη
Αφορμή για τις παρακάτω γραμμές ήταν ο θάνατος του αγαπημένου κωμικού ηθοποιού Ρόμπιν Ουίλλιαμς και πιο συγκεκριμένα οι αντιδράσεις των ανθρώπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μου αρέσει να παρατηρώ τις συμπεριφορές των γύρω μου είναι η αλήθεια και έτσι έκανα και τώρα. Μου αρέσει να βρίσκω τι κρύβεται πίσω από αυτές τις συμπεριφορές. Τι είναι αυτό που μας κάνει να αντιδρούμε με τον τρόπο που το κάνουμε.
Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση. Τα μηνύματα αγάπης ήταν αμέτρητα. Οι εκδηλώσεις θαυμασμού και οι φράσεις που είχε πει ο μεγάλος αυτός ηθοποιός, ευρισκόμενος εν ζωή, κατέκλυσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς και όλες τις ειδησεογραφικές και όχι μόνον ιστοσελίδες. Οι περισσότεροι ευχήθηκαν καλό ταξίδι στον εκλιπόντα όπως γίνεται στις περισσότερες των περιπτώσεων, όταν ένας πολύ γνωστός άνθρωπος φεύγει από τη ζωή.
Φυσικά υπήρξε και η κριτική σε αυτούς, πράγμα το οποίο επίσης είναι άμεσο επόμενο αφού ξαφνικά βλέπεις ένα κύμα αγάπης το οποίο εμένα με κάνει να αναρωτιέμαι, είμαστε λίγο υποκριτές και γράφουμε ένα rip για να είμαστε της μόδας, να είμαστε επίκαιροι και να πάρουμε «likes» ή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που παθαίνουμε «έκρηξη» συγκίνησης όταν ένας διάσημος παύει να υπάρχει;
Κατέληξα, για να δικαιολογήσω λίγο και την μάζα, ότι υπάρχει λόγος και ότι τελικώς δεν είμαστε τόσο υποκριτές στα προφίλ των κοινωνικών μας δικτύων. Είναι κατά ένα ποσοστό λογικό που αισθανόμαστε μεγαλύτερη συγκίνηση για τον θάνατο ενός καλλιτέχνη παρά για τους χιλιάδες θανάτους παιδιών και αμάχων στην Παλαιστίνη. Και γιατί είναι λογικό; Διότι οι πρώτοι μας έχουν δώσει συναισθήματα. Μας έχουν κάνει συντροφιά και ας μην το ήξεραν. Φυσικά δεν θεωρώ λογικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν ασχολούμαστε καν με τους θανάτους των αμάχων. Θα έπρεπε να μας νοιάζει τι γίνεται σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, ακόμη περισσότερο όταν εκεί υπάρχει πόλεμος. Και ακόμη περισσότερο να στέλνουμε το μήνυμα της βίας μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία έχουν την δύναμη του μαζικού μηνύματος.
Για τους θανάτους των καλλιτεχνών όμως είναι αλλιώς. Όταν βλέπουμε μια ταινία, παίρνουμε πράγματα. Θυμόμαστε τα συναισθήματα, την στιγμή, τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε σκέψεις και φυσικά τους ανθρώπους που μας προσέφεραν συγκίνηση ή γέλιο. Ακόμη περισσότερο όταν ακούμε ένα τραγούδι. Συνδέουμε με αυτό συναισθηματικές καταστάσεις και φάσεις της ζωής μας. Και έτσι όταν ο τραγουδιστής φεύγει από την ζωή στενοχωριόμαστε γιατί αισθανόμαστε, ότι δεν θα μας κάνει πλέον, την ίδια συντροφιά. Είχαμε συνδεθεί με αυτόν, μέσα από το τραγούδι και τα λόγια του. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που οι πλειοψηφία των χρηστών του facebook και του twitter πέφτει σε κατάθλιψη όταν κάποιος διάσημος φεύγει από την ζωή.
