Θρήνος για το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο για τον χαμό του Π.Μολακίδη
Σε βαρύτατο πένθος «βύθισε» το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο και την κοινωνία του νομού Κιλκίς η θλιβερή είδηση της πρόωρης απώλειας του σπουδαίου παλαιμάχου διεθνούς τερματοφύλακος του Κιλκισιακού Παναγιώτη Μολακίδη.
Ο εκλιπών έχασε την Κυριακή 23.11.14 την άνιση μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία μόλις 51 ετών και οδηγήθηκε στην τελευταία κατοικία του την επομένη. Είχε γεννηθεί το 1963 στο Βαλτοτόπι.
Από πολύ μικρός «μυήθηκε» στα «μυστικά» της «στρογγυλής θεάς», και ευθύς εξαρχής φάνηκε η κλίση του προς την θέση του τερματοφύλακος.
Πρώτη ομάδα του υπήρξε ο Αστήρ ή Αστέρας, η ομάδα της γενέτειράς του, στην οποία αγωνίσθηκε καθ’ όλη την παιδική και εφηβική ηλικία, αποκτώντας ευρύτατη φήμη ως αυθεντικού ταλέντου με ικανότητες, που συνδυάζουν με τα πλούσια φυσικά προσόντα του, ειδικότερα δε ως «ειδικού» στα πέναλτυ, καθώς σπανίως «ηττάτο» από «εκτελεστές» τους.
Η φήμη αυτή δεν άφησε «ασυγκίνητους» τους ιθύνοντες του Κιλκισιακού των αρχών της δεκαετίας του ’80, που, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την προαναφερθείσα ιδιαιτερότητα, έσπευσαν το 1982 να τον εντάξουν στο δυναμικό της ομάδας.
Ο Παναγιώτης αποδείχθηκε στα γήπεδα με το παραπάνω αντάξιος αυτής της εμπιστοσύνης, και πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε έναν από τους «ακρογωνιαίους λίθους» του εξαιρετικού εκείνου «οικοδομήματος» του Κιλκισιακού, που διέπρεπε στην β’ και στην γ’ εθνική κατηγορία.
Αποκορύφωμα η λαμπρή αγωνιστική περίοδος 1984-85, τότε που ο Κιλκισιακός ανεδείχθη θριαμβευτικώς πρωταθλητής βορείου ομίλου γ’ εθνικής κατηγορίας με την έκτοτε ακατάρριπτη πανελλήνια επίδοση εθνικού πρωταθλήματος των είκοσι νικών επί ισαρίθμων αγώνων, με την κορυφαία άμυνα και των δύο ομίλων (27 τέρματα) και με τον Μολακίδη αληθινό… Κέρβερο της εστίας, κορυφαίο τερματοφύλακα της κατηγορίας!
Ήταν επόμενο, ύστερα από αυτό, ο Κιλκισιώτης τερματοφύλακας, που εν τω μεταξύ είχε χρισθεί και διεθνής με όλες τις εθνικές ομάδες ηλικιακών κατηγοριών (παίδων, εφήβων, νέων), να γίνει «μήλον της Έριδος» αρκετών ομάδων της α’ εθνικής κατηγορίας.
Η πρώτη «μάχη» της διεκδίκησής του, το 1987, ανέδειξε νικητή τον Πανσερραϊκό.
Επόμενοι σταθμοί ο Ολυμπιακός στο «ζενίθ» της σταδιοδρομικής επιτυχίας, και ο Απόλλων Αθηνών. Συγχρόνως, συνέχισε την σταδιοδρομία στις εθνικές ομάδες ως υπερασπιστής της εστίας αυτής των ελπίδων, με την οποία αγωνίσθηκε στον διπλό τελικό του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1988.
Μετά την θητεία στον Απόλλωνα η επιστροφή στα «πάτρια εδάφη», όπου συνέχισε έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 να αγωνίζεται με διάφορες ομάδες σε επίπεδο τοπικού ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, γιά να αποσυρθεί στις αρχές της επομένης και να συνεχίσει να προσφέρει σε αυτό σημαντικές υπηρεσίες ως προπονητής.
Ενδιαμέσως έτυχε και της ηθικής επιβραβεύσεως της ΕΠΟ, θητεύοντας ως προπονητής σε ομάδες, με τις οποίες «έλαμψε» ως παίκτης, ήτοι τις εθνικές ηλικιακών κατηγοριών, και ιδίως στην εθνική παίδων.
Φυσικά, σε επίπεδο νομοπύ η αναγνώρισή του υπήρξε καθολική, ενώ έχαιρε της γενικής εκτιμήσεως όχι μόνο γιά την λαμπρή πορεία και ιστορία του ως τερματοφύλακος αλλά και λόγω του ακέραιου χαρακτήρα του και της κοινωνικότητός του, παράγοντες χάρη στους οποίους «κέρδιζε» τον συνάνθρωπό του.
Η παντοτινή «φυγή» του ασφαλώς και αφήνει ένα πελώριο δυσαναπλήρωτο κενό στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.
Όμως, η λαμπρή ιστορία του, όπως την βίωσαν εκ του σύνεγγυς πολλές «φουρνιές» ποδοσφαιριστών και φιλάθλων και όπως την ακούν από αφηγήσεις οι νεώτερες, πάντα θα εμπνέει τα νέα παιδιά που αγαπούν αυτήν την «άχαρη» όσο και «νευραλγική» θέση του τερματοφύλακος και πάντα θα «φωτίζει» τον «δρόμο» της ανάδειξης πολλών εξ αυτών.
Και αν ο πανδαμάτωρ χρόνος «παραβίασε» την «εστία» του Παναγιώτη, υποχρεώνοντάς τον σε μιάν ανεπανόρθωτη «ήττα», η «εστία» της μνήμης του δεν θα παραβιασθεί ποτέ, και αυτή θα παραμείνει αιώνια.
Καλή «θητεία» και στα «γήπεδα» του Παραδείσου και καλή Ανάσταση, φίλε Παναγιώτη.
