Με την «δύση» του 2020… «έδυσε» και ο Ηλίας Θεοδωρίδης
Η «δύση» του 2020 «σηματοδότησε» και την «δύση» του υπαλλήλου της δημοτικής ενότητας Γαλλικού και εκ των πλέον ενεργών παραγόντων του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου Ηλία Θεοδωρίδη.
Η αιφνίδια απώλειά του «βύθισε» στο πένθος την γενέτειρά του Καμπάνη και προκάλεσε συγκίνηση σε όλο τον πρώην δήμο Γαλλικού και θλίψη στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, καθώς ο εκλιπών, που «έφυγε» στα 63 του, είχε κερδίσει την γενική συμπάθεια και εκτίμηση και με τις δύο προαναφερθείσες ιδιότητες.
Ως υπάλληλος της άλλοτε κοινότητας Καμπάνη του «καποδιστριακού» δήμου Γαλλικού και της δημοτικής ενότητας Γαλλικού του «καλλικρατικού» δήμου Κιλκίς κατάφερε να καταστήσει το όνομά του συνώνυμο του φιλοτίμου και της εξυπηρετικότητας, μη λέγοντας ποτέ… «όχι» σε κανένα, ενώ πάντα λειτουργούσε με «κατευθυντήριο μοχλό» τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανάγκη στήριξης του πολίτη γιά την αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας του, μη «κρυπτόμενος» ποτέ πίσω από τους τύπους, που δεν προέβλεπαν καμμιάν υπέρβαση των υπηρεσιακών δεδομένων.
Από την ίδια νοοτροπία διεπόταν και εκτός ωραρίου υπηρεσίας, έτοιμος πάντα να προσφέρει τις γνώσεις και υπηρεσίες του σε όποιον είχε ανάγκη, έτοιμος πάντα να σταθεί κάθε συντοπίτη και κάθε συμπολίτη στα δύσκολά του.
Ως ποδοσφαιρικός παράγοντας, ανήκε στην κατηγορία εκείνων, που υποστηρίζουν με σθένος και χωρίς συμβιβασμούς την στήριξη κάθε ομάδας στο ντόπιο έμψυχο δυναμικό, δηλαδή στην αθλούμενη νεολαία της κάθε περιοχής.
Δεν δίσταζε, μάλιστα, να εναντιώνεται σε επιλογές απεριόριστης και άνευ κριτηρίων «έξωθεν ενισχύσεως» κάθε ομάδας, φτάνοντας σε σημείο να παρουσιάζει «εικόνα»… «λεγεώνας των ξένων». Και αυτή η εναντίωση ίσχυε κατά καιρούς και με την δική του αγαπημένη ομάδα, που δεν ήταν άλλη από την Δόξα Καμπάνη, δηλαδή την ομάδα της γενέτειράς του.
Η ομάδα, την οποία υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση σε… όλη του την ζωή και ανεξαρτήτως κατηγορίας, πρωτοστατώντας, μαζί με τον αείμνηστο Λάζαρο Χνιτίδη, τόσο στην εκ μέρους της συστηματική αξιοποίηση του ντόπιου έμψυχου δυναμικού όσο και στην σταδιακή αναβάθμιση των εγκαταστάσεων της έδρας της, δηλαδή του γηπέδου Καμπάνη.
Επί πλέον, έχοντας «δικτυωθεί» μέσω και των δύο παρατεθεισών ιδιοτήτων με πολύ κόσμο, υπηρεσίες και φορείς πολύ πέραν των ορίων τόσο του Καμπάνη όσο και του πρώην δήμου Γαλλικού, υπήρξε επί μακρόν «πηγή» έγκυρης πληροφόρησης γιά τα τεκταινόμενα στην εν λόγω περιοχή, πάντα προτάσσοντας την αποδεδειγμένη ενημέρωση και γνώση του και πάντα αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά, όταν υφίστατο σ’ αυτόν το «μικρόβιο» της αμφιβολίας ή, αλλιώς, δεν ήταν 100% βέβαιος γιά κάτι.
Τέλος, είχε ενεργό παρουσία στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα του τόπου του, βοηθώντας με όποιο τρόπο μπορούσε τις ανάλογες δραστηριότητες.
Όλα αυτά, συν το ξαφνικό του θανάτου του, ήταν επόμενο να προκαλέσουν στην κοινωνία, τόσο στην τοπική όσο και στην ευρύτερη, το «μούδιασμα» εκείνο, το οποίο προκαλεί ο αποχωρισμός από κάθε πρόσωπο ευρύτερης αναγνώρισης και κοινής αποδοχής.
Ωστόσο, και στην περίπτωση του Ηλία Θεοδωρίδη ο αποχωρισμός έχει να κάνει μόνο με την ολοκλήρωση του κύκλου της επίγειας ζωής του.
Η μορφή του και η παρακαταθήκη, που άφησε ως άνθρωπος, ως πολίτης, ως ευσυνείδητος δημοτικός υπάλληλος και ως ποδοσφαιρικός παράγοντας, θα μείνουν ανεξίτηλα «χαραγμένες» στην συλλογική συνείδηση, και η μνήμη του θα είναι αιωνία.
Καλό ταξίδι, λοιπόν, για τα «μέρη» του Παραδείσου καλέ μας άνθρωπε και φίλε Ηλία Θεοδωρίδη.
Και καλή Ανάσταση.
