Το τελευταίο «μεγάλο ταξίδι» του «άρχοντα» Δημήτρη Τσιραμπίδη
Όταν κάθε τόπος «αποχαιρετά» ένα τέκνο του από εκείνα, που, αφού βίωσαν τις καταστάσεις της φοβερής δεκαετίας του ’40 στην παιδική και εφηβική ηλικία τους, συνέδεσαν κατόπιν το όνομά τους με την ανόρθωση, ανάπτυξη και πρόοδό του, είναι επόμενο η κοινωνία του να αισθάνεται «φτωχότερη».
Αυτό το συναίσθημα κυριαρχεί εδώ και λίγες ημέρες στην κοινωνία του Δροσάτου, αλλά και σε αυτήν του Κιλκίς, μετά την «αναχώρηση» του Δημήτρη Τσιραμπίδη γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι», σε ηλικία 89 ετών.
Πράγματι, αυτοί οι δύο τόποι «αποχαιρέτησαν» έναν άνθρωπο – «διαμάντι», που με περίσσευμα ψυχής και θάρρους «στάθηκε όρθιος» στα «πέτρινα» χρόνια του ’40, «σφυρηλατώντας» από μικρός μιάν ισχυρή προσωπικότητα και έναν ακέραιο χαρακτήρα, «όπλα και εφόδια» που του επέτρεψαν από την πρώτη κιόλας νιότη του να δώσει με απόλυτη επιτυχία την «μάχη» της επιβίωσης και κατόπιν της καταξίωσης, χωρίς ο «δρόμος» του να είναι πάντα «στρωμένος με ροδοπέταλα».
Ο Δημήτρης Τσιραμπίδης, ο «Πάτσος» όλων εκείνων με τους οποίους τον συνέδεε κάτι περισσότερο από οικειότητα, «έγραψε» το δικό του «κεφάλαιο» της ιστορία του Δροσάτου ως άνθρωπος – ανήσυχο πνεύμα, δημιουργικός, δραστήριος και κοινωνικός.
Δεν τον «φόβιζε» καμμία δουλειά και δεν δίστασε ακόμη και να μεταναστεύσει για αρκετά χρόνια στην Σουηδία και να εξασφαλίσει εκεί τον βιοπορισμό του και το μέλλον του ως βιομηχανικός εργάτης σε διάφορα εργοστάσια.
Επίσης, δεν τον «φόβιζαν» οι ευθύνες των υποχρεώσεων, εξ ου και η… δια βίου δέσμευσή του με την αγαπημένη του σύντροφο της ζωής του Ελένη, σε μίαν ιστορία πραγματικής αγάπης και συζυγικής συμπόρευσης στην ζωή, με την δημιουργία μιας ωραίας οικογένειας από πολύ νεαρή ηλικία.
Με άλλα λόγια, κατάφερε από πολύ νέος να αναπτύξει ένα πρότυπο ακούραστου και αποδοτικού εργάτη και υποδειγματικού οικογενειάρχη και γενάρχη.
Τόσο στην ξενιτιά όσο και στα πάτρια εδάφη, ο Δημήτρης Τσιραμπίδης, ο οποίος είχε εντρυφήσει στο πρότυπο του ενεργού πολίτη, είχε ενεργό ανάμιξη τόσο στα συνδικαλιστικά όσο και στα αγροτοσυνδικαλιστικά πράγματα, όπως επίσης και στα αυτοδιοικητικά τεκταινόμενα.
Σε κάθε περίπτωση κέρδισε αναγνώριση και σεβασμό, όπως και τις καρδιές, με το ήθος, το χιούμορ, την δοτικότητα και την λειτουργία του με «κινητήριο μοχλό» το «εμείς», το οποίο πάντα προέτασσε του «εγώ».
Ανήκε σε πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό χώρο και ήταν πιστός και συνεπής στα πιστεύω του, σεβόμενος, όμως, στο έπακρο τις ιδεολογικοπολιτικές προτιμήσεις και τα πιστεύω των άλλων.
Στο πλαίσιο αυτό είχε συνδεθεί με προσωπικότητες της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της φιλίας και ένθερμης σχέσης του με τον αείμνηστο ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και κατ’ επανάληψιν πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε φιλοξενήσει στην Σουηδία και τον υποδέχθηκε όσες φορές επισκέφθηκε το Κιλκίς.
Διατήρησε το σπινθηροβόλο πνεύμα του έως… το τέλος του βίου του, εκδηλώνοντας αμείωτο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα, τοπικά, πανελλήνια και διεθνή.
Γι’ αυτό ακριβώς, το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του, όσο και αν επρόκειτο για φυσιολογικό κλείσιμο του «επίγειου κύκλου» της ζωής σε άνθρωπο «πλήρη ημερών», προκάλεσε εύλογη θλίψη και συγκίνηση σε όλους όσους ευτύχησαν να τον έχουν συγγενή ή φίλο ή γνωστό, και που δεν ήταν λίγοι στο Δροσάτο (… όλο το χωριό), στο Κιλκίς και αλλού.
Όλοι αυτοί, όμως, απλώς αποχωρίσθηκαν το σώμα, δηλαδή την ύλη, του Δημήτρη Τσιραμπίδη.
Διότι, το πνεύμα του και η μορφή του «χαράχθηκαν» τόσο ανεξίτηλα στην συλλογική συνείδηση, που θα βρίσκεται γιά πάντα ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, και η μνήμη του θα είναι αιωνία.
Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση καλέ μας άνθρωπε Δημήτρη Τσιραμπίδη.
