12 αλήθειες για τις αιτίες και τους αίτιους της καταστροφής μας

«Κράτος ασυστόλων/και πεσμένων κώλων/κωλοέλληνες»
Διον. Σαββόπουλος

Αλήθεια πρώτη: «Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουμε καμιά πολιτική καθόλου. Ρίχνουμε μονάχα στάχτη στα μάτια του κόσμου και γλείφουμε τα πόδια της Τουρκίας… Ας καταργήσουμε το υπουργείο των Εξωτερικών, δεν έχει να χάσει κανείς άλλος τίποτα, εκτός από μερικούς υπαλλήλους που θα χάσουν τη θέση τους». (Ίων Δραγούμης, «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», 1907).
Αλήθεια δεύτερη: «Οι ημετεροι πολιτικοί όχι μόνο αγνοούν και απεχθάνονται την ιστορίαν, αλλά τρέφουσι προς αυτήν βαθυτάτην περιφρόνησιν». (Δημ. Βερναρδάκης, 1876, από το βιβλίο του καθ. Απ. Βακαλόπουλου, «Ο χαρακτήρας των Ελλήνων»).

Αλήθεια τρίτη: «Δύστυχη Ελλάδα, να ‘ταν οι ξένοι μονάχα, μα και οι Έλληνες; Και καλά οι Έλληνες γενικά, μα και οι πιο κοντινοί μας, οι «διανοούμενοι»; Να βλέπουν τον τόπο τους με αγανάκτηση, σα μια οποιαδήποτε μικρή χώρα της Μέσης Ανατολής; Επειδή τα Πανεπιστήμια δεν έχουν σύγχρονα εργαστήρια, για να μην πω: επειδή τα ουρητήρια δεν διαθέτουν ηλεκτρονικό μάτι; Ε, λοιπόν, κι εγώ θα το εξομολογηθώ με μιαν ειλικρίνεια που δεν αξίζει να την ειρωνευτεί κανείς: νιώθω ένας αριστοκράτης που έχει- ο μόνος που έχει- το προνόμιο να λέει τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα», ακριβώς όπως η Σαπφώ, ακριβώς όπως ο Ρωμανός ο Μελωδός, εδώ και χιλιάδες χρόνια…». (Οδ. Ελύτης, «το χρονικό μιας δεκαετίας», 1974).

Αλήθεια τέταρτη: «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και γενικά η αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις… είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, υπάρχουν άγνωστοι πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν». (Γ.Σεφέρης, «Πολιτικό ημερολόγιο», 1945).

Αλήθεια πέμπτη: «Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες… σιχάθηκα τέτοια λευτεριά… αν μας έλεγε κανείς αυτείνη την λευτεριά οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπεί πατρίδα, τι θα ειπεί θρησκεία, τι θα ειπεί φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς… Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώσει από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν». (στρατηγός Μακρυγιάννης, «απομνημονεύματα», 1835).

Αλήθεια έκτη: «Οι άνθρωποι (εδώ στην Ελλάδα) καταντήσανε σαν άδεια κανάτια, και προσπαθούν να γεμίσουν τον εαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ένα σωρό σκουπίδια, μπάλες, εκθέσεις με τερατουργήματα, ομιλίες και αερολογίες, καλλιστεία, που μετριέται η εμορφιά με τη μεζούρα, καρνάβαλους ηλίθιους, συλλόγους λογής-λογής με γεύματα και με σοβαρές συζητήσεις για τον ίσκιο του γαϊδάρου, κι ένα σωρό άλλα τέτοια». (Φ. Κόντογλου, «Μυστικά Άνθη», πρώτη έκδοση 1977).

Αλήθεια έβδομη: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα, όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο». (Παν. Κονδύλης, «Θεωρία Πολέμου», 1988).

Αλήθεια όγδοη: «Πιστεύω ότι θα ζήσουμε άλλη μία Τουρκοκρατία. Η ΕΟΚ είναι μία Τουρκοκρατία άλλης μορφής. Θα υπάρξουν, βέβαια, οι εξαιρέσεις, όπως πάντα υπήρξαν. Και τότε οι άνθρωποι δεν έφυγαν έξω; Αλλά ο Λαός θα ζει όπως στην Τουρκοκρατία. Κατά βάθος χαίρομαι, που δεν θα ζω, για να τα βλέπω αυτά». (Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου», 1980).

Αλήθεια ένατη: «Τους λέω: ο Θεός να φυλάξει να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν! Και μου λένε: «και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα: Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι. Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δώστ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία». (Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», τομ. Α’, 1990).

Αλήθεια δέκατη: «Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος (ή Αμερικανός) δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή οτιδήποτε.
Έκανε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται, χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμει δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάσει εις ύψος και φανεί και αυτός γίγας. Το ελληνικόν έθνος έχει και θα έχει δια παντός ανάγκην της θρησκείας του. (Αλ. Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος Ψάλτης», 1900).

Αλήθεια ενδέκατη: «Το καθήκον προς την πατρίδα είναι μέγιστον. Η πατρίς κινδυνεύει και ήδη ανήκομεν εις αυτήν. Η Μακεδονία είναι οι πνεύμονες όλης της Ελλάδος και άνευ αυτών η λοιπή Ελλάς δεν δύναται να ζήσει. Ας αφήσωμεν τας συγκινήσεις και ας σπεύσωμεν εις την φωνήν της ενόσω είναι καιρός». (Παύλος Μελάς, 1904, από το ομώνυμο βιβλίο της γυναίκας του Ναταλίας).

Αλήθεια δωδέκατη: «Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης όπως είναι η Αθήνα. Οι Έλληνες, που στην Αθήνα κοπροσκυλιάζουν –και κανένα κίνδυνο δεν έχουν από κανένα- …όσοι απ’ αυτούς πήγαν στην Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει παραλυσία και νάρκη… Η Μακεδονία είναι σχολείο ελευθερίας, σχολείο που φτιάχνει άνδρες ελεύθερους. Όλοι οι Έλληνες «να συμπληρώσουν τας σπουδάς των» εις την Μακεδονίαν. Η Μακεδονία θα μας σώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». (Ίων Δραγούμης).

Επίλογος: Επέλεξα δώδεκα αλήθειες, γραμμένες από επιφανείς της καθ’ ημάς Ανατολής, οι οποίες δείχνουν τους αίτιους και τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας, που υπενθυμίζουν το χρέος του σημερινού Έλληνα.