Η Αξιούπολη τίμησε όπως αρμόζει την επέτειο του Μακεδονικού Αγώνα
Την ημέρα μνήμης της επετείου του Μακεδονικού Αγώνα, που συμβολικώς τιμάται σαν σήμερα ανήμερα του θανάτου του ήρωα Παύλου Μελά (13 Οκτωβρίου 1904) τίμησαν το πρωί της Κυριακής 11.10.15, σε ειδική εκδήλωση στην αίθουσα τελετών του ιερού ναού Παναγίας Άξιον Εστί στην Αξιούπολη.
Για την σπουδαιότητα του Μακεδονικού Αγώνα, τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθη αλλά και την σημασία του γιά την απελευθέρωση της Μακεδονίας μίλησε στους παρευρεθέντες ο διευθυντής του 1ου δημοτικού σχολείου Γουμένισσας Χρήστος Σαμαράς.
Αμέσως μετά την ομιλία του Γουμενισσιώτη στην καταγωγή δασκάλου, η οικογένεια του οποίου άλλωστε συνδέεται με τον Μακεδονικό Αγώνα στην ευρύτερη περιοχή, το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει την χορωδία του συλλόγου «Άξιον Εστί» της Αξιούπολης, που ερμήνευσε με τον δικό της εκφραστικό τρόπο μακεδονίτικα τραγούδια και τραγούδια του Μακεδονικού Αγώνα.
«Οι τυφλοί… είδαν»
Ειδικότερα, στην ομιλία του ο κ. Σαμαράς τόνισε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Δραγούμης :
«Ο Παύλος Μελάς με τη σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί, που ήταν τυφλοί ως τότε, είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι’ αυτή! Άντρες, γυναίκες και παιδιά, γέροντες και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι, συνταράχθηκαν έξαφνα, μια στιγμή, και ανατρίχιασαν. Και έκλαψαν γυναίκες και κορίτσια, γέροντες δάκρυσαν, άντρες κουνήθηκαν, και τα παιδιά τα Ελληνόπουλα όλου του κόσμου άναψαν».
Άναψαν. Άναψαν τα Ελληνόπουλα όλου του κόσμου. Ο τραγικός χαμός του γαλλοτραφή και γαλλογεννημένου αριστοκράτη αξιωματικού άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την ελληνική εξωτερική πολιτική, τους βουλγαρόφρονες επιβουλείς της Μακεδονίας και τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια, τα οθωμανικά υπολείμματα μιας αυτοκρατορίας που εξέπνεαν ασθμαίνοντας τους τελευταίους απέλπιδες προθανάτιους συριγμούς.
Από τον ανεπαρκή και ντροπιαστικό πόλεμο του 1897, η χώρα εξήλθε βαριά λαβωμένη. Οι οπαδοί της επέκτασης του ελληνικού κράτους πέρα από τα ισχνά σύνορα του και ο εναγκαλισμός με τις χαμένες πατρίδες και πληθυσμούς που αγκομαχούσαν υπό το βάρος του σαρικιού του σουλτάνου, είχαν υποστεί ανεπανόρθωτη και ανήκεστο βλάβη. Το ιστορικοβαρές ειδικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας εξανεμίστηκε και εξαϋλώθηκε από βαρβάρους κατακτητές, οι οποίοι υπέδειξαν με τη νίκη τους την εμφανή αδυναμία της Ελλάδας να υπερκεράσει βασικές αρχέγονες γονιδιακές της αδυναμίες και να υπερτερήσει έναντι των δικαίων της.
«Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες στη Μακεδονία και στη Θράκη και σ’ όλη την Ανατολή. Και αν το κράτος δεν τις ξέρει, τι θα πει πώς πρέπει να μην τις ξέρω κι εγώ; Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω… Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες κι εμείς και κείνα που είναι δικά μας και εκείνα δεν τα κρατάμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας». Ίων Δραγούμης.
Οι συνεπείς διαχειριστές της κυβερνητικής πολιτικής, φοβούμενοι διεθνείς και τουρκικές αντιδράσεις, ενδύθηκαν δουλοπρεπές περιτύλιγμα και αρνούνταν πεισματικά στους Έλληνες διπλωμάτες να επιτελούν υπόγειο οργανωτικό και στρατιωτικό έργο, ως προετοιμασία για την μελλοντική επέμβαση της χώρας σε πατρογονικά της εδάφη.
«Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουμε καμιά πολιτική καθόλου. Ρίχνουμε μονάχα στάχτη στα μάτια του κόσμου και γλείφουμε τα πόδια της Τουρκίας. Είναι άξια, για να χάνω τόσες ώρες εγώ, μια τέτοια εργασία; Ας καταργήσουμε το υπουργείο εξωτερικών, δεν έχει να χάσει κανείς άλλος τίποτα, εκτός από μερικούς υπαλλήλους που θα χάσουν τη θέση τους…
Δεν δουλεύω για την Κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δεν αγαπώ την Κυβέρνηση, αγαπώ τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την Κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την Κυβέρνηση, πέφτω. Σηκώνομαι, όταν νιώθω τον Ελληνισμό. Πονώ για τον Ελληνισμό. Για την Κυβέρνηση, μου έρχεται καταφρόνια.»
Ίων Δραγούμης.
Πόνος αστείρευτος οι δηλώσεις του Βογατσικιώτη Έλληνα διπλωμάτη. Αγώνας ανερμάτιστος οι επιλογές του. Αγωνία της ψυχής η απραξία του Ελληνισμού απέναντι σε μια πανέμορφη υποδουλωμένη πατρίδα :
«Τόπος αληθινής ζωής»
«Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης όπως είναι η Αθήνα… Όσοι πήγαν στη Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει την παραλυσία και τη νάρκη… Η Μακεδονία είναι σχολείο ελευθερίας, σχολείο που φτιάχνει άνδρες ελεύθερους. Όλοι οι Έλληνες «θα συμπληρώσουν τα σπουδάς των» εις την Μακεδονία. Η Μακεδονία θα μας σώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».
Απελπισμένες κραυγές από τα σωθικά του Ίωνα. Αγωνιώδες κάλεσμα του μοναχικού λύκου στην αγέλη του, να προστρέξει για βοήθεια, όταν αυτή ως μαλθακός εσμός εξημερωμένων αιλουροειδών, χορταίνει με τις ευρωπαϊκές τροφές της ραστώνης και της οκνηρίας, αποχαυνωμένη και αποκομμένη από τα αιώνια ιδανικά της φυλής. Της φυλής, που αγκομαχώντας σκαρφαλώνει στον κατακόρυφο βράχο της Ιστορίας, με οδηγούς πότε τον Λεωνίδα και πότε τον Εφιάλτη. Κρεμασμένη καμιά φορά στο κενό με τη σιγουριά της επιτυχίας ή σκουντουφλώντας ατυχώς στο όποιο τυχαίο βραχίδιο απέκοπτε αόρατο τη λεωφόρο της δόξας.
Την εκκρεμότητα του πολέμου του 1897 ανέλαβε να επιλύσει ο Μακεδονικός Αγώνας. 1904-1908. Και πριν και μετά. Ο Καραβαγγέλης με τους παπάδες του αλωνίζει την Μακεδονία. Η ευλογία του Θεού που τον συνοδεύει του προσδίδει κύρος. Οι σπιθαμιαίοι κατακτητές τρομάζουν και μόνο στην όψη του. Με την συνεργασία του με τον Καλαποθάκη του Μακεδονικού Κομιτάτου, με τον Ίωνα Δραγούμη, με τον Λάμπρο Κορομηλά και τους δεκάδες οπλαρχηγούς μακεδονομάχους και μαχητές από όλη την Ελλάδα, άρχιζε να αχνοφαίνεται
το προδικασμένο αποτέλεσμα. Οι δολοφονίες δασκάλων και ιερέων, χωρικών, νέων, γυναικών και απλών ανθρώπων αποτέλεσαν τον κινητήριο μοχλό που έγειρε τη ζυγαριά των πατρογονικών μας εδαφών υπέρ των Ελλήνων.
Ήταν όμορφος. Ξεχώριζε μέσα στην υπέροχη στολή του. Ένας λαμπρός νέος της εποχής, γόνος δυο μεγαλοαστικών οικογενειών. Αριστοκράτες και πλούσιοι. Όπως όλοι μας τον έχουμε δει, διακρίνουμε τη λάμψη στα μάτια του. Τη διάθεση για ζωή. Την ανεμελιά του ισχυρού, του πλούσιου, του άνετου, του μορφωμένου. Μίκης και Ζέζα τα παιδιά του. Από το Μιχάλης και Ζωή. Νάτα η αγαπημένη του γυναίκα, από το Ναταλία. Σύγχρονος νέος, με ορθάνοιχτες τις πόρτες των στρατιωτικών και διπλωματικών υψηλόβαθμων διακρίσεων. Κόκκινα χαλιά στρωμένα στο διάβα του γαλλοτραφούς και γαλλομαθούς αριστοκράτη αξιωματικού.
13 Οκτώβρη 1904. Εξουθενωμένος ψυχικά από την ατελέσφορη μάχη στον Πολυπόταμο και εξαντλημένος από τη διανυκτέρευση υπό συνεχή βροχή στο Βίτσι, αφήνει την τελευταία του πνοή στη Στάτιτσα, σημερινό Μελά, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες από πυρά Τούρκων στρατιωτών. Ο γόνος μιας Ελλάδας που προσπαθούσε να ξεχάσει πολέμους και διεκδικήσεις, εγκλήματα, εξανδραποδισμούς, δηώσεις, καταστροφές, αλλοιώσεις της ιστορικής της υπόστασης, είναι νεκρός.
Τα γυάλινα μάτια του εκτοξεύουν ορυμαγδούς κατάρων στους υποτελείς και αδιάφορους της φυλής του. Η σκέψη του κατατρύχει τους άνευρους ομοταγείς του συγκλονίζοντας συθέμελα το καθεστώς του εφησυχασμού και της αδράνειας. Η μορφή του σκοτεινιάζει απειλητικά τον ορίζοντα, προϊδεάζοντας για ξέσπασμα υπερφυσικών καταιγίδων ενοχών.
«Ο αφυπνιστής»
Ο πυροκροτητής της έκρηξης της ιδέας της απελευθέρωσης της Μακεδονίας, ο αφυπνιστής των αποκοιμισμένων ενστίκτων της ελληνικής φυλής, ο ενεργοποιητής των ακατάσχετων εξελίξεων, ο υποκινητής της επανενεργοποίησης της έξης της ελευθερίας του Έλληνα, ο καταλύτης των ιστορικών και άμεσων αποφάσεων που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας στη μακεδονική γη: ο Πέτρος Δέδες, ο Μίκης Ζέζας, ο Παύλος Μελάς.
Παναγιά μου, του Σουμελά,
μαζί με εκείνα του Πόντου παλληκάρια,
που ξέκαναν το νόημα της λέξης «ήρωας»,
δώσε σ’ αυτόν τον Παύλο τον Μελά, τον συνεπώνυμό σου,
μια όμορφη γωνιά στο σπίτι το δικό σου,
για ν’ αγναντεύει από ψηλά του χάρου τ’ αλωνάρια
περήφανη, λεβέντικη, μία Μακεδονία,
ελεύθερη, αρχόντισσα, Ελλάδας ιστορία.
Πιστός στα κελεύσματα του μαρμαρωμένου βασιλιά, χαμογελά ικανοποιημένος από την θερμή μητρική αγκαλιά της μακεδονικής γης μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο, της οποίας η τελευταία επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον αγαπημένο της Παύλο στα ελευθέρα χώματα της Μακεδονίας που είχαν και οι δυο αγαπήσει .Θάφτηκε στο βυζαντινό εκκλησάκι των ταξιαρχών στην Καστοριά. Έτσι τους δυο συζύγους που τόσο πρόωρα μα δοξασμένα χώρισε στη ζωή η αγάπη τους για την Μακεδονία και η λαχτάρα για την λευτεριά, τούς ενώνει τώρα η ελεύθερη Μακεδονική γη, στην αιώνια ανάπαυση τους.
Χρόνοι δύσκολοι για την Ελλάδα. Άνοιξαν οι πύλες του κακού και ξεχύθηκαν οι δαίμονες της αποκάλυψης, κυριαρχώντας στην εύθραυστη ελληνική κοινωνία. Οι Ευρωπαίοι ομότιμοί μας στέκονται απέναντι και μοιρολογούν για την κατάντια, οριοθετούν πικρά μέτρα και σταθμά, αντιτείνουν εμπάθεια και εμπαιγμό σε σύμπνοια με εσωτερικούς ανάξιους παραγοντίσκους, που παρεισφρύουν και δυναμιτίζουν την ομαλότητα και ηρεμία της ελληνικής διαβίωσης. Οι σημερινοί άρπαγες προσομοιάζουν των πάλαι πότε κατακτητών. Όμοια κίνητρα, διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Ασχημονούν στο τραυματισμένο σώμα της Ελλάδας, κακουργούν στην ψυχικά διαταραγμένη υπόστασή της, εγκληματούν στο άμαχο σώμα της. Υποσκάπτουν την ομοιογένεια, εκμαυλίζουν το ηθικό και εθιμικό υπόβαθρο, προωθούν την αποελληνοποίηση με όποιο δυνατό μέσο : οικονομικό, εθνικό, πολιτικό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό.
Σκούριασαν τα όπλα μας. Σκούριασαν ίσως και οι μνήμες μας. Μια σκουριασμένη καρδιά κουβαλάμε, μα είναι ελληνική. Μια σαπισμένη ελπίδα φέρουμε, προσβλέποντας σε ήρωες σε πλάβες που παλεύανε να μας αποκαλύψουν.
Μια Μακεδονία ζωή και μάχη του Έλληνα θέλουμε και μια ματιά λαμπερή, καθαρή και ατόφια προσδοκούμε από τα μάτια των χαμένων παλληκαριών.
Ευτυχώς μίλησαν άλλοι, πολύ πριν από μας:
Δραγούμης :
Σε σας στρέφομαι, παιδιά του Ελληνισμού, αγαπημένα μου Ελληνόπουλα,, και σας εξορκίζω μη λησμονείτε ποτέ το θάνατο του Παλικαριού (του Παύλου Μελά), αλλά προ πάντων μη λησμονείτε τη ζωή του, τον ενθουσιασμό του δηλαδή και τη δύναμη και την τόλμη, μη λησμονείτε και την ιδέα που για κείνη δούλεψε και υπόφερε, ούτε την πανώρια χώρα όπου εσκοτώθη, γιατί και η ιδέα εκείνη και η χώρα θέλουν πολλούς ακόμα Ήρωες».
