Μας ρωτά αν τον αγαπάμε και απαντάμε… «παρών»;
Με αφορμή την πρόσφατη ψηφοφορία, που διεξήχθη στη Βουλή των Ελλήνων και αφορούσε στην πρόταση δυσπιστίας, την οποία κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, μου δημιουργήθηκε για άλλη μια φορά η απορία του… «παρών».
Αναρωτιέμαι γιά το ποιά άραγε να είναι η ουσιαστική χρησιμότητα του να δηλώνεις «παρών» σε μια ψηφοφορία; Τι πραγματικά εννοείς όταν σου κάνουν μία ερώτηση και εσύ απαντάς… «παρών»; Πόσο υπεύθυνη μπορεί να είναι μια τέτοια στάση και τι μήνυμα μπορεί να περάσει;
Σε μία οποιαδήποτε ψηφοφορία, η οποία μπορεί να αφορά θέματα μείζονος σημασίας για τον ελληνικό λαό κάποιοι επιλέγουν να είναι απλά παρόντες. Ε και; Είτε είναι «παρόντες», είτε απόντες το ίδιο δεν κάνει; Από την στιγμή που δεν επηρεάζεις το αποτέλεσμα άρα δεν έχεις και γνώμη. Οπότε συνεπάγεται, ότι δεν έχεις και λόγο ύπαρξης σε μια τέτοια ψηφοφορία. Είμαι σίγουρος, ότι δεν ψηφίσαμε ανθρώπους, για να είναι απλά «παρόντες» στην Βουλή, αλλά για να αναλάβουν την ευθύνη.
Κάθε φορά, που βλέπω κάποιον βουλευτή να απαντά «παρών» σε μια ερώτηση – ψήφισμα, μου έρχεται στο μυαλό το πόσο αστεία μπορεί να είναι η κίνηση αυτή. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να μας ρωτούσε ένας κοντινός άνθρωπος μας για το αν τον αγαπάμε και εμείς να του λέγαμε… «παρών»! Ή ακόμη και στη παρέα μας, με την οποία κανονίζουμε να βγούμε το βράδυ, και καθώς ο καθένας λέει που επιθυμεί να πάμε εμείς να δηλώνουμε «παρών»! Εκτός τους ότι είναι άχρηστο ως απάντηση κάνει τους άλλους να μη μας παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Διότι εμείς οι ίδιοι δηλώνοντας απλώς «παρόντες» δείχνουμε την ανικανότητα μας να αναλάβουμε κάποιες ευθύνες, μικρές ή μεγάλες.
Διότι, μπορεί το «παρών», ως απάντηση, να μας απαλλάσσει από τυχόν λανθασμένες επιλογές, αλλά μας στερεί και το δικαίωμα του να λέμε ότι προσπαθήσαμε για κάτι. Διότι, αν δεν τολμήσεις να λάβεις αποφάσεις, σημαίνει ότι δεν προσπάθησες. Είναι γνωστό, εξ άλλου, ότι λάθη κάνει μόνο αυτός που προσπαθεί.
Ίσως το παρών να είναι σημάδι της νοοτροπίας του βολέματος, που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί να ενοχλήσω ή να ενοχληθώ, αφού μπορώ να τα έχω όλα υπό έλεγχο; Αυτή η νοοτροπία, που καλλιεργήθηκε και στο Δημόσιο μέσω της μονιμότητος και άλλων προνομίων.
Όποιος δεν έχει γνώμη, όποιος δεν έχει όραμα και σχέδια για ένα καλύτερο αύριο, όποιος δεν θέλει να παλέψει για αυτό και όποιος κρύβεται ή βολεύεται πίσω από το –πιο διπλωματικό «πεθαίνεις»-«παρών», τότε δεν έχει θέση στα κέντρα αποφάσεων και στις ομάδες που διοικούν. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Παρόντες μπορούμε να είμαστε όλοι, οπουδήποτε. Δραστήριοι όμως μπορούμε να γίνουμε μόνο όσοι αγαπάμε και νοιαζόμαστε τους συνανθρώπους μας.
