Αγαπάμε τον τόπο αλλά και το «εμείς και άλλος κανείς»

Πρόσφατη έρευνα που διενεργήθηκε σε αρκετές χώρες της Ευρώπης έφερε την Ελλάδα σε μιάν από τις υψηλότερες θέσεις όσον αφορά στην επιθυμία των κατοίκων να υπερασπιστούν την χώρα τους σε περίπτωση πολέμου.

Με ποσοσό 54% οι Έλληνες άνδρες δήλωσαν πρόθυμοι να προσφέρουν την ζωή τους στην πιθανότητα να απειληθεί η Ελλάδα.

Μεγάλο ποσοστό θα έλεγε κανείς βλέποντας το 27% της Αγγλίας, το 21% της Ισπανίας και το 18% της Γερμανίας.

Μικρό ποσοστό θα μπορούσε να πει κάποιος συγκρίνοντας το με το 74% της Φιλλανδίας και το 73% της Τουρκίας.

Τι μπορεί να αποτελεί αίτιο για το τόσο μεγάλο ποσοστό αυτών των χωρών; Πιστεύω ότι για την Φιλλανδία ευθύνεται η ποιότητα ζωής που το κράτος προσφέρει στους πολίτες της και αυτοί το αναγνωρίζουν αγαπώντας τη πατρίδα τους και προσφέρωντας τον εαυτό τους για αυτή.

Για την Τουρκία από την άλλη μάλλον ευθύνονται ο φανατισμός και η καλλιέργεια του εθνικισμού που επικρατεί στη γείτονα χώρα.

Για τα μικρά ποσοστά που εμφανίζουν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης πιστεύω ότι ευθύνεται κατά μεγάλο ποσοστό η πολυπολιτισμικότητα που αυτές παρουσιάζουν και το επίπεδο παιδείας που λαμβάνουν οι κάτοικοι των χωρών αυτών και το οποίο δεν περιέχει μέσα τον εθνικισμό και την αποξένωση, την νοοτροπία του «εμείς και άλλος κανείς».

Αντίθετα περιλαμβάνουν τη κουλτούρα του όλοι μαζί μπορούμε να συμβιώσουμε κρατώντας της ιδιαιτερότητες μας από τη μια αλλά εν αρμονία συμβιούμενοι από την άλλη.

Όσον αφορά τα δικά μας τώρα είμαστε σε καλό δρόμο. Από την μια εμφανίζουμε ένα ποσοστό πάνω από 50%, από την άλλη οι λόγοι που εμφανίζεται αυτό μάλλον δεν είναι οι καλύτεροι.

Και στη δική μας χώρα καλλιεργείται ο εθνικισμός αντί του εθνισμού με αποτέλεσμα να έρχεται η αποξένωση και το «εμείς και άλλος κανείς».

Από την άλλη όντας πληγωμένοι από τα πολλά χρόνια σκλαβιάς και υπερήφανοι για την Ιστορία μας όσο κι αν το κράτος προσπαθεί για το αντίθετο, εμείς αγαπάμε το χώμα, το οποίο πατάμε και είναι γεμάτο αίμα και πόνο.

Καμαρώνουμε και για το λαμπρό παρελθόν με τους μεγάλους διδασκάλους και σοφούς της ιστορίας μας, δυστυχώς μη όντως πρόθυμοι να συνεχίσουμε το έργο τους αλλά βολεμένοι στη δική τους δουλειά.

Τέλος, ζώντας το από μέσα καθώς τον τελευταίο καιρό υπηρετώ τη θητεία μου, οφείλω να εκφράσω την ανησυχία και την απαγοήτευση μου για τη προθυμία της νέας γενιάς αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας του στρατού στις ημέρες μας.

Αλληλένδετα τα δυο προηγούμενα φέρνουν την υποβάθμιση της θέλησης για εκμάθηση και προσφορά από τους νέους στρατιώτες και ως συνέπεια την μη αποτελεσματική λειτουργία του στρατού.