«Άβε Γάιε (Ιωακείμ Σμυρνιώτη) οι Κιλκισιώτες σε χαιρετούν»

Ήταν από τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της γενιάς του στην κοινωνία του Κιλκίς, τόσο ως μόνιμος κάτοικος της πόλης όσο και μετά την μετοίκησή του γιά επαγγελματικούς κυρίως λόγους, μετά τις λαμπρές σπουδές του στην δικαιική επιστήμη.

Γι’ αυτό και το θλιβερό άγγελμα της ολοκλήρωσης του «κύκλου» της επίγειας ζωής του Ιωακείμ Σμυρνιώτη, που «έφυγε» την Δευτέρα 8-11-21, ανήμερα της εορτής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, «νικημένος» από ανίατη ασθένεια, σε ηλικία 65 ετών, προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση σε ουκ ολίγες «φουρνιές» Κιλκισιωτών, γεννημένων από την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία και μετά και κατοικοεδρευόντων είτε στην γενέτειρά τους είτε σε άλλους τόπους της διασποράς.

Ο εκλιπών ήταν γιός ανεψιού του μακαριστού τετάρτου στην ιστορική σειρά μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου κυρού Ιωακείμ Σμυρνιώτη, έχοντας «κληρονομήσει» το όνομά του.
Όμως, για όλες τις μνημονευθείσες «φουρνιές» ήταν ο «δικός» τους είτε Μάκης είτε … «Γάιος»!

Ας όψονται, το … παιδιόθεν ταλέντο του στην διαχείριση του προφορικού λόγου, και δη σε «κηρύγματα» ή «αγορεύσεις», η έντονη αίσθηση του χιούμορ αλλά και … των χωρατών, γνώρισμα επίσης από πολύ μικρή ηλικία, και η εκ μέρους του ευρύτατη εγκυκλοπαιδική μόρφωση αλλά και βαθύτατη γνώση πολλών κεφαλαίων της Ιστορίας, μεταξύ των οποίων και της ρωμαϊκής, σε ένα συνδυασμό που του προσέφερε … «στρατηγικό πλεονέκτημα», όταν ανερχόταν στο «βήμα» ως Ρωμαίος αγορητής σε εκείνες τις αυθόρμητες και αυτοσχέδιες «παραστάσεις» σε εκδρομές ή φιλικές συνάξεις, που «σημάδεψαν» τα χρόνια της χαράς και νεανικής ξενοιασιάς των Κιλκισιωτών εκείνων των γενεών.

Πέραν αυτού, ο Μάκης, με τις εξαίρετες νομικές σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και την επιτυχή επαγγελματική σταδιοδρομία, που τις ακολούθησε, συνιστούσε την προσωποποίηση του … «πειραχτηρίου», στην πιό άδολη, καλόβουλη αλλά και πνευματώδη μορφή του, με «πειράγματα» που πάντα «έβγαζαν» … κέφι και γέλιο και ποτέ, και ούτε κατά διάνοιαν, προσέβαλλαν την προσωπικότητα και αξιοπρέπεια του αποδέκτη.

Συνήθως εκείνοι, που … «δεινοπαθούσαν» από τα «πειράγματά» του, ήταν οι ανήκοντες σε ποδοσφαιρικό «στρατόπεδο» αντίθετο από το δικό του, είτε στις αναμετρήσεις ανάμεσα στις ομάδες παιδιών της γειτονιάς είτε σε κεντρικό επίπεδο, χωρίς, ωστόσο, να «μένουν στο απυρόβλητο» και … «ημέτεροι» του «ερυθρολεύκου στρατοπέδου»!

Ήταν από τις ιστορίες, που μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη όλων, «σφυρηλατώντας» άρρηκτους δεσμούς και υγιείς σχέσεις τις οποίες ο χρόνος αφήνει ανέπαφες, και χάρη στις οποίες διατηρείται η ψυχική και πνευματική συνοχή σε κάθε τοπική κοινωνία, ανεξάρτητα από τις όποιες εξωτερικές αλλαγές επιφέρουν ο χρόνος και τα εξωτερικά γνωρίσματα κάθε εποχής.
Ο Ιωακείμ ή Μάκης ή «Γάιος» συγκαταλέγεται στα «ζωντανά» παραδείγματα επαλήθευσης αυτής της αναφοράς, χάρη και στο ότι, όπως ακριβώς ξεκίνησε από αυτόν τον τόπο, πήρε από αυτόν τα «εφόδια», που ανέδειξαν την προσωπικότητά του, και «έγραψε» το δικό του «κεφάλαιο» στην ιστορία του, έτσι και στην συνέχεια ουδέποτε διέκοψε τις επαφές του με αυτόν, πάντα νοιαζόταν γιά τα τεκταινόμενα σε αυτόν, παραμένοντας σε όλη την ζωή του … «αμετανόητος» Κιλκισιώτης.

Γι’ αυτό και με την απώλειά του μπορεί να πει κανείς, ότι «έκλεισε» ένα «κεφάλαιο» της σύγχρονης ιστορίας του Κιλκίς, ανεξαρτήτως του ότι ο συγκεκριμένος συμπολίτης έλλειπε από το Κιλκίς επί αρκετά από τα τελευταία χρόνια.

Όπως, όμως και αυτός δεν διέκοψε ποτέ τους δεσμούς του με το Κιλκίς, έτσι και το Κιλκίς, μέσω των «φουρνιών» συμπολιτών που τον βίωσαν, δεν θα διακόψει ποτέ τους δεσμούς μνήμης με τον Ιωακείμ Σμυρνιώτη.
Και όλοι αυτοί, με μία φωνή, αναφωνούν:
«Άβε Γάιε», οι Κιλκισιώτες σε χαιρετούν.
Έχε γειά αγαπημένε φίλε Μάκη.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, και θα συνεχίσεις και από εκεί, όπου βρίσκεσαι τώρα, να δίνεις … «ξεχωριστό χρώμα» στις αναμνήσεις, όπως το έδινες σε … ξεχωριστές στιγμές της ζωής μας.
Και συνοδεύει εσένα, που μας … «ανέσταινες» με τα αμίμητα χωρατά σου, η ευχή … «Καλή Ανάσταση».