Το Έπος του ’40 διδάσκει τον διαχρονικό αγώνα του πνεύματος εναντίον της ύλης

“(…) Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 πρωινής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους”(…).

Πόσο συγκλονιστικό αλήθεια είναι αυτό το πολεμικό ανακοινωθέν της 28ης Οκτωβρίου 1940, που ακούστηκε από το ελληνικό ραδιόφωνο με την χαρακτηριστική φωνή του εκφωνητή Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου και πέρασε ανεξίτηλα στις μνήμες μας;

Πόσο λιτό και ταυτόχρονα πόσο περιεκτικό; Ιδίως η τελευταία σειρά του;

“Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους” (τονίζοντας το «αμύνονται»).
Μήπως τόσες χιλιάδες χρόνια οι Ένοπλες Δυνάμεις μας και ο Ελληνικός λαός γενικότερα έκαναν και τίποτα άλλο; Συνεχώς υπέρ του πατρίου εδάφους δεν υπεραμύνονται;
Είναι αλήθεια, στο διάβα της ιστορίας μας οι Έλληνες, πάντα ήμασταν αμυνόμενοι ή δίδαμε αγώνες απελευθερωτικούς.

Το αθάνατο “Μολών Λαβέ” του Λεωνίδα και των τρακοσίων του, έρχεται από τα βάθη των αιώνων σαν ασίγαστος αντίλαλος και επαναλαμβάνεται με το υπέροχο και καταπληκτικό “ΟΧΙ” των Ελλήνων του 1940.

Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, σύσσωμος ο ελληνικός λαός ξεσηκώνεται για να σταθεί στις επάλξεις της Πατρίδας, ακοίμητος φρουρός και υπερασπιστής των οσίων και ιερών της φυλής. Ο εχθρός δεν θα περάσει! Δεν θα μολύνει και δεν θα βεβηλώσει τα άγια ελληνικά χώματα, τα ποτισμένα με το αίμα των ηρώων του Μαραθώνα, των αγωνιστών του 1821, του Έπους του Μακεδονικού Αγώνα και των γιγαντομάχων των Βαλκανικών Πολέμων (1912-13).

Αντρειωμένα παλληκάρια τρέχουν από κάθε γωνιά της ελληνικής γης για να πυκνώσουν τις τάξεις των γενναίων του θρυλικού Δαβάκη που μάχονται στις βουνοκορφές ενάντια στις σιδηρόφρακτες ορδές της φασιστικής βίας.

Κι αυτή τη φορά χύνεται άφθονο στα πεδία των μαχών το ελληνικό αίμα. Χύνεται για να γραφτούν οι ενδοξότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Χύνεται για να νικήσει το ελεύθερο πνεύμα. Χύνεται για να στραφούν τα βλέμματα των ανθρώπων στους φωτεινούς ορίζοντες της ελεύθερης ζωής και σκέψης.

Κάθε χαράκωμα, κάθε αντέρεισμα, κάθε ξύλινος σταυρός και κάθε τάφος, εκεί στα αιματοβαμμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου μας, δεν είναι μονάχα τρόπαια και σημεία ηρωισμού και αυτοθυσίας, αλλά είναι και σύμβολα που θα μαρτυρούν και θα διδάσκουν στις επερχόμενες γενιές τον αγώνα του πνεύματος εναντίον της ύλης, την αντίσταση της αλήθειας εναντία στο ψέμμα, την πάλη της ελευθερίας ενάντια στην ωμή βία.

Το χαρμόσυνο άγγελμα της νίκης των ελληνικών όπλων θέρμανε την ελπίδα στα στήθη των φιλελεύθερων ανθρώπων και διέλυσε την πλάνη, ότι ο εχθρός ήταν ανίκητος. Ελεύθεροι και σκλάβοι έστρεψαν τα μάτια τους προς την Ελλάδα για να αντικρύσουν το ουράνιο φώς της απολύτρωσης, για να ακούσουν τον αντίλαλο της ποθητής νίκης, για να αντλήσουν θάρρος από την μεγάλη σε κατορθώματα και θυσίες Ελλάδα.

Ο ηρωικός τσολιάς μας, φόβος και τρόμος των θρασύδειλων και αξιοθρήνητων Ιταλών, γίνεται θρύλος στην φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων, και οι γυναίκες της Ηπείρου, που, φορτωμένες πυρομαχικά, ανέβηκαν στις χιονισμένες κορφές της Πίνδου, γίνονται το αντικείμενο του παγκόσμιου θαυμασμού. Ποτέ κανείς λαός δεν έφτασε σε τέτοιο μεσουράνημα δόξας.

Πανικόβλητοι οι επιδρομείς αποσύρονται από απόρθητα οχυρά, τα οποία όμως ανατρέπει η ελληνική ανδρεία και εκπορθεί η ελληνική λόγχη. Μάταια ο εχθρός προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Οι απεγνωσμένες αντεπιθέσεις του κομματιάζονται και οι στρατηγοί του αποσύρονται από την μάχη.

Αλλά ο άνανδρος επιδρομέας των οκτώ εκατομμυρίων στρατιωτών γνωρίζει και άλλους δρόμους. Ευτελής και ποταπός καθώς είναι δεν διστάζει και δεν ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια από τους Ούννους, για να μπορέσουν μαζί να καταβάλουν μια χούφτα ηρώων, που μάχονται υπέρ βωμών και εστιών.

Και πραγματικά έτσι γίνεται. Ο γενναίος στρατός μας δέχεται από πίσω την επίθεση των γερμανικών ορδών αλλά δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Μάχεται εναντίον και του νέου επιδρομέα, ενώ ο θάνατος σπέρνεται σ’ όλη την χώρα. Όμως, ο αγώνας είναι συντριπτικά άνισος. Ο γαλανός ουρανός μας σκεπάζεται από μαύρα σύννεφα και η χώρα μας, κατεστραμμένη σύρεται στα δεσμά της δουλείας.

Αρχίζει τώρα η δεύτερη πράξη του εθνικού μας δράματος. Ο πόθος της λευτεριάς κατακαίει την ψυχή του σκλαβωμένου λαού μας.

Οργανώνει αμέσως την αντίστασή του κατά του μισητού εχθρού. Υφίσταται καρτερικά τις διώξεις, τις φυλακίσεις, την εξορία, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, την ερήμωση και τη λεηλασία των χωριών του, τα βασανιστήρια και τις θανατικές εκτελέσεις.
Σύσσωμη η Ελλάδα συμμετέχει στον αντιστασιακό αγώνα.

Αίμα, θυσίες, καταστροφή! Μα δεν ακούγεται φωνή πόνου ή λιποψυχίας. Δεν κάμπτεται το αδάμαστο φρόνημα. Δεν υποκύπτει η αδούλωτη ψυχή!

Και οι προσπάθειες καρποφόρησαν. Η νίκη γλυκοχάραξε. Η θεία Ελευθερία ξαναγύρισε στον τόπο της υπερήφανη και “αντρειωμένη ωσάν πρώτα”. Στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης κυματίζει ξανά υπερήφανα η γαλανόλευκη.

Και κύλησε ο καιρός. Εβδομήντα τρία ολάκερα χρόνια πέρασαν από τότε. Πλήθος αλλαγές έγιναν στον κόσμο. Νέα συμφέροντα, νέοι συσχετισμοί, νέα τάξη πραγμάτων. Ο αγώνας των Ελλήνων λησμονήθηκε οι θρίαμβοι ξεχάστηκαν.

Μα για μας η σημερινή γιορτή είναι η γιορτή των Ελλήνων. Είναι η γιορτή του ελεύθερου πνεύματος. Είναι η γιορτή που κάνει κάθε Έλληνα να σκεφτεί, να αναλογιστεί τις δυνάμεις του Έθνους του και να απαιτήσει τα δικαιώματά του.

Ας αφήσουμε το μυαλό μας να ανατρέξει στα, χιλιοποτισμένα με το πάναγνο ελληνικό αίμα, χώματα της Βορείου Ηπείρου, που αυτήν την στιγμή που μιλάμε, υποφέρουν και προσβλέπουν σε μας για βοήθεια.

Ας θυμηθούμε την από αιώνων ελληνική Κύπρο, που μοιρασμένη στα δυο περιμένει από τα αδέρφια της στήριξη και συμπαράσταση.

Ας αναλογιστούμε σήμερα τις ανιστόρητες διεκδικήσεις των γειτόνων μας στην δικιά μας Μακεδονία, ας συμπονέσουμε τα αδέρφια μας που διώκονται αλύτρωτα στις χώρες του Πόντου.

Κι ας νιώσουμε τώρα το αίμα μας να κοχλάζει από δίκαια αγανάκτηση για όλες τις αδικίες.

Κι όταν σκεφτούμε όλα αυτά, ας ξεκινήσουμε από τώρα μια νέα αρχή, ως λαός με ιστορική αποστολή, ενωμένος και αδιαίρετος, ισχυρός και σεβαστός, υψηλόφρων και λεύτερος, για να συνεχίσουμε το δρόμο του πεπρωμένου μας, με σταθερή την θέση μας στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών και εργαζόμενοι για πάντα για την πρόοδο του πολιτισμού, για την πνευματική ανάταση, για την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας, για μια καλύτερη Ελλάδα.

Ας γονατίσουμε σήμερα ευλαβικά μπροστά στον τάφο των αμέτρητων νεκρών μας.

Αθάνατοι νεκροί. Η θυσία σας, το μεγαλείο και η δόξα σας θα μείνουν αιώνια στη μνήμη μας. Οι πράξεις σας θα είναι ο φάρος που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει τις επόμενες γενιές. Την Ελλάδα θα την κρατήσουμε πάντα μεγάλη και ελεύθερη.

Σύμφωνα με τον ποιητή «οι νεκροί μας όταν τους λησμονούμε τότε μόνο πεθαίνουν». Εμείς δεν σας λησμονούμε, για να αναπαύεστε στην αιωνιότητα, γιατί πράξατε το αυτονόητο, το ΚΑΘΗΚΟΝ προς την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Την ΠΑΤΡΙΔΑ των Πατρίδων, την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!

ΖΗΤΩ το ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

* Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς